1
1
2-300x75
3-300x75
4-300x75
5-300x75
6-300x75

Joé Bernardeau

21 jan, 2010 Onderdeel van paysages

Column door Dick Dijs

Joë Bernardeau is dood. Plotseling en onverwacht heeft hij als 74-jarige er het bijltje bij neer gegooid – in letterlijke zin. Dus komen de verhalen van vroeger weer los. Vooral over hoe sterk hij was. In zijn jeugd was honderd kilo voor een zak graan het standaard gewicht. Voor Joë was dat geen bezwaar. Eens moest hij in het dorp drie kilometer verderop zo’n zak afleveren bij een burger-kippenhouder. Hij nam de honderd kilo op een schouder, stapte op de fiets en peddelde heuvels af, en ook heuvels op, dorpwaarts. Halverwege stopte hij, één voet rustend op een kei, om een praatje te maken met een kennis, die na vijf minuten opmerkte dat het misschien een goed idee zou zijn de zak graan voor eventjes in de berm te zetten. Waarop Joë verbaasd schuin achterom keek en zei: “Verrek, die was ik helemaal vergeten.”

De zachtzinnigheid zelve

Joë was de zachtzinnigheid zelve, maar toch heeft hij zich als jongeling met één klap – het is misschien wat vreemd om het nu zo te zeggen – onsterfelijk gemaakt. Dat was op de kermis in Craucière, waar nog echte prijsboksers, pure krachtpatsers, zoals het hoorde gekleed in wit hemd, zwarte kuitbroek en witte sjerp, in gevechten met durfers uit het publiek hun dagelijks brood bijeen sloegen. Joë werd door zijn metgezellen uitgedaagd ook een partijtje te doen. Eenmaal in de ring koos hij de grootste van de twee Herculessen en sloeg die, nog voor hij zelf één keer was geraakt, met één klap tegen de plankenvloer. Het gebeurde in de glorietijd van de Amerikaanse wereldster Joe ‘The Brown Bomber’ Louis – in het Frans uitgesproken als Sjo-é Loewie. De dagheld van de kermis kreeg onmiddellijk diens naam als erebijnaam – en hield die zijn leven lang.

Het bijltje erbij neer gegooid

Die beroemdheid is hem op zijn begrafenis nog lelijk opgebroken. Joë stond drie dagen daarvoor met zijn twee jaar jongere broer in het bos een boom om te hakken. Opeens maakte hij een gorgelend geluid, liet de bijl vallen en ging languit neer – net zo snel als goed vijftig jaar eerder de prijsbokser. Er was één markant verschil: Joë was dood. Zijn verscheiden werd de volgende dag in de krant gemeld, onder zijn echte naam: Jean Bernardeau. Maar veel mensen kenden wel een Joë, maar geen Jean Bernardeau. Die hebben daardoor zijn begrafenis gemist.

Voor meer columns van Dick Dijs: www.dickdijs.nl

 

  1. 1 Reactie op “Joé Bernardeau”

  2. Door Molière op 25 jan, 2010

    Pauvre Joé!…

Reageer