Schrijver in Frankrijk

De dierenpartij Europa in?

Column door Peter Hagtingius

Een jaar of vijf geleden. Ik reed over de A7, de autoroute du Soleil, op weg naar het zuiden. Het regende. Zoals wel erg vaak op dat zonnetraject als ik er tuf. Vlak voor Aix-en-Provence haalde ik een soort mobiel flatgebouw met aanhanger in die misschien 80 km/uur scoorde. Mijn hoogbejaarde Mitsubishi was niet veel sneller. Ik had alle tijd om even naar rechts te loeren. Tot mijn verbijstering zag ik bebloede varkentjessnuitjes tussen tralies. Een gruwelijk gezicht, dieren in paniek. En niet alleen omdat ze heel verstandig zijn, heb ik iets met varkens. Het scheelde niet veel of ik was tegen de vangrail gecrasht.

Tuurlijk, ik wist het wel. Het grote Europese schandaal van massale dierentransporten. Opdat een Nederlands biggetje, vermoord na een dodenrit van een paar duizend kilometer, als Italiaanse of Spaanse ham in een of andere supermarkt, waar dan ook, te koop mag worden aangeboden. Met een soort keurmerk in de sfeer van écht Italiaans dan wel Spaans. Dit schijnen de boven ons gestelden te Brussel niet alleen normaal te vinden, maar zelfs van groot belang.

Die vrijdagmiddag tegen vieren op de A7 besloot ik geen vlees meer te eten. Nooit meer. Geen vleeskroketten, geen tosti/ham kaas, allerlei ander lekkers definitief afgeschaft. Nooit meer naar de Beef Bar in Monaco.

‘Vleesverlater? ” vroeg mijn vrouw toen ik een paar uur later thuis was en haar had bijgepraat. Ik kende die rare term niet, zij wel. Maar ik bekende me meteen tot dat evangelie. Als je dat zo kunt zeggen.

Inmiddels heb ik geleerd dat (veel) meer mensen tabak hebben van idiote massa-deportaties van lieve dieren naar slachthuizen elders in Europa. De terreur van de commercie. Mocht ik nog een keer op een autoroute zo´n doodseskader in het vizier krijgen, ik laat het gaspedaal los en kies zo snel mogelijk voor een ´sortie´ of een tankstation. De aanblik van getraliede dieren in totale stress, al talloos veel uren zonder eten en drinken met een km of tachtig op weg naar hun einde, ik ben er niet tegenop gewassen. Ik begrijp niet dat truckers voor wie ik over het algemeen diep respect heb, dit soort transporten voor hun rekening (durven) nemen.

Om mij moverende redenen doe ik niet mee aan verkiezingen. Een ander verhaal. Maar zou ik dat wél doen, dan koos ik linea recta voor de Dierenpartij. Die nu ook kans maakt op een paar zetels in het Europees parlement. De massale mishandeling en uitroering van dieren is ook en vooral een Europese kwestie. Wie straks stemt, kiest de Dierenpartij. Ik zag de namen van een aantal zogeheten lijstduwers. Dan heb je het over Jan Siebelink, Mensje van Keulen, AFT van der Heijden, Maarten Biesheuvel en Redmond O´Hanlon. Dit zijn niet de minsten. Kennelijk mensen met een idee over een beschaafde omgang met dieren.

Beetje raar, een niet-stemmer die een stemadvies geeft, yes. Doe het toch maar, die Dierenpartij. Bij ons in Zuid-Frankrijk kan de stem van die club vanuit Brussel niet luidruchtig genoeg gehoord worden. Zelfs bij ons worden er nog steeds stierengevechten getolereerd. Ze noemen het hier ´cultuur´. Daar hoef ik niet zo lang over na te denken.

Peter Hagtingius woont in de Var. Hij was hoofdredacteur van Côte&Provence