Schrijver in Frankrijk

Een veertiende juli

Column door Renée Vonk

En dan kom je nietsvermoedend thuis, hapje gegeten met vrienden in een afgelegen bergeethuisje, en dan zet je de tv aan voor het laatste nieuws. Ik heb niet meer geslapen vannacht. Nice. 10, 30, 60, 84 doden, 18 kritiek zwaargewonden dus de teller zal nog wel even doorlopen. Een gek met een truck die op de mensenmassa inreed, net na het slotvuurwerk van de nationale feestdag. Die een nationale rouwdag werd.

Ik had een blogje geschreven. Vrolijk, het begon zo: Dat was toch wel een beetje merkwaardige quatorze juillet-ervaring eergisteren. Nog nooit eerder vierde ik de nationale feestdag alvast maar op de 13e, en het had iets heel onlogisch. Maar ja, uit veiligheidsoverwegingen dient het ontstaan van de republiek gespreid gevierd te worden; liever geen uitbundige bals en feux d’artifice op dezelfde avond in de dorpen en gehuchtjes in het achterland, dat kan de lokale prinsemarij niet aan. Dus werd m’n huidige dorp veroordeeld tot een dag te vroeg feesten. Niet dat het er minder uitbundig aan toe ging. Net als in m’n vorige dorp was er…  

En het eindigde zo: Terwijl ik daar heen liep zag ik vier beveiligingsbeambten het feestterrein opkomen. Nou ja, vier jolige jongens in zwart T-shirt met sécurité achterop; ze hoefden nergens in te grijpen, dit dorp in de Provence verte is nog gemoedelijk. Zelfs de mededeling dat het vuurwerk niet doorging vanwege de snoeiharde mistral en het bijbehorende brandgevaar kon de gemoederen niet verhitten. “Houden we het toch tegoed”, was de algemene opvatting.

Wat er tussenin stond heb ik geschrapt, niet leuk meer, ingehaald door de inktzwarte realiteit. Terwijl er gisterenavond in Parijs 11.500 man ordetroepen op de been waren om de veiligheid te garanderen ging het gruwelijk mis in Nice, waar ik zo’n beetje om de hoek woon. Tuurlijk, Hollande heeft strengere veiligheidsmaatregelen afgekondigd voor grote evenementen, en de noodtoestand maar weer eens met drie maanden verlengd. Te laat, denk ik dan. En tegelijkertijd besef ik dat zo’n aanslag eigenlijk nooit te voorkomen is. Niet, zolang we gewoon ons eigen leven willen leiden, en niet dat van een stelletje fanatieke gekken uit een of ander zelfuitgeroepen kalifaat. Ik kies voor het eerste.

Over een dag of wat moet ik m’n hier vakantie vierende dochter naar het vliegveld van Nice brengen. We gaan. Indachtig de woorden van verzetsheld, journalist en dichter H.M. van Randwijk (1909-1966): Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.

Deze column verscheen op de website Kijk, Zuid Frankrijk

Renée Vonk woont in de Var. Ze is hoofdredacteur van Côte&Provence. Ze is auteur van de autobiografische roman Opgestroopte mouwen (Kok, 2013) en van de bundel verhalen en columns Kijk, Zuid Frankrijk ! (Grenzenloos, 2015)