Schrijver in Frankrijk

Wrange zomer

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Okay, okay, ik heb je vaak onaardig over Parijs en de ter stede gehuisveste arrogante druktemakers geschreven. En terecht, de gemiddelde Parijzenaar is van bedenkelijk allooi, daar hoeven we verder niet meer ingewikkeld over te doen. Maar nu ben ik toch geneigd (niet meer dan dat) iets van sympathie te koesteren jegens die hoofdstedelingen.

Tenzij ik berichtgeving gemist heb: volgens mij is de burkini op de Parijse stranden niet verboden. ‘Parijse stranden’ is natuurlijk een contradictio in terminis, maar ja, jullie hebben nu eenmaal bedacht dat een beetje zand aan de oever van een ongetwijfeld ernstig vervuilde rivier een plage heet. Géén idee van zee en zo, weten jullie veel op die ademloze Champs Elysées. Maar je mag er als islammevrouw in riant bemeten textiel kennelijk wel gewoon komen pootje baaien in de Seine. Heel goed! Al zou ik ’t om gezondheidsredenen afraden, die Seine. Ik vind het erg dat een aantal trieste domoren die aan de Côte d’Azur per ongeluk burgemeester zijn geworden, klabakken met een bonnenboekje afsturen op keurige dames die zich in hoge mate bedekt te water begeven. Dit zouden meer vrouwen moeten doen, maar afgezien daarvan: hoezo een bekeuring voor iemand die en tenue de schoolslag beoefent?

Laten we het maar even niet over de toestand in dit land hebben. Jullie in Parijs, wij in Nice, al die slachtoffers, de president die het over oorlog heeft. Gaat het over godsdienst, gaat het over liberté? Misschien is er nog wel meer aan de hand, een nieuwe Revolutie of zo, het is in elk geval spannend. Lichtgewicht burgemeestertjes aan de Côte die een uitspraak van de Raad van State schouderophalend in hun prullenmand dumpen alsof de idee van de trias politica naar de schroothoop is gedeporteerd, het leger op straat, ik vind het allemaal maar niks. Ben je trouwens ter hoogte van die foeilelijke draadstaal constructie van de heer Eiffel al vaak gefouilleerd? Wordt er dagelijks in je tas geloerd? Wat dat betreft valt het in een afgelegen gehucht in de diepe Provence (nog?) mee. We hebben één policier municipal die ongewapend het verkeer regelt. Dat is er niet, want de toeristische angsthazen zijn deze zomer weggebleven. Wat mij betreft prima, de vakantieganger (al dan niet uit Parijs) mag zich niet in mijn yes-gevoel verheugen. Maar voor de lokale middenstand van Mickey Mouse-omvang is het natuurlijk een ramp, de drie winkeliers kunnen onmogelijk rondkomen van de inkomsten die de 900 dorpelingen genereren. Het vervallen hotelletje is nu al zijn winterslaap begonnen, het restaurantje ’s avonds alleen nog op vrijdag en zaterdag open, de tabac is voortaan behalve op woensdag ook op maandagmiddag gesloten. Ik ben somber over Frankrijk. Ik ben geen francofiel, nooit geweest ook, ik verblijf hier slechts omdat mijn echtgenote dat gedecreteerd heeft en dan geldt: ‘follow the leader, wat moet je anders? En toch zou ik het echt pijnlijk vinden als dit op zich niet onaardige land tot een armoedige derde wereld natie vervalt waar je beter niet kunt komen.

Vertel me hoe de sfeer in Parijs is! Nog iets van levensvreugde en optimisme?

Peter Hagtingius

___

Dag Peter,

Wat een vriendelijkheid, dat is een Parisienne niet gewend! Ik word bijna achterdochtig.

Ondergetekende Parisienne heeft zich even op haar hoofd moeten krabben toen ze door een moslimvriendin in het buitenland werd geconfronteerd met de actualiteit uit de Côte d’Azur afgelopen zomer. Een vakantieboycot dreigde, Frankrijk als vakantieland had in één keer al zijn leuke glans verloren aan een burkinimaatregel. Of ik dit even uit kon leggen?

Een burkiniverbod is wel even wat anders dan de vredesmars die we à Paris na Charlie Hebdo liepen, herinner je je nog? Goed, in de tussentijd is er veel gebeurd, de vredesmars bleek weinig effectief helaas. Maar om het aan de Côte d’Azur dusdanig over een andere boeg te gooien… we hebben het geweten!

Je vraagt me hoe de sfeer is in Parijs. Die is zowel frivool en grimmig, maar wellicht is het interessant te noemen dat ik afgelopen zomer nou juist in Zuid Frankrijk heb doorgebracht. Prachtige natuur, lekker afgezonderd van de drukte, heerlijk eten. En weinig ‘buitenlanders’, in het gehucht waar ik in de bergen verstopt zat.

Maar op een gegeven moment was er nieuws uit Nice, dat zelfs doordrong tot de bossen en kronkelwegen van de Cevennen. Geschokt waren we allen, maar na de rouw kwamen al snel de discussies. En toen opeens miste ik Parijs: mijn vrienden van diverse nationaliteiten, de Libanees om de hoek, de flirtige maar grappige Marokkaanse marktkoopmannen, zelfs zelfs de irritante bobo’s die de prijzen doen stijgen in de quartiers populaires. Want hoewel ik de problemen in onze banlieues niet wil negeren, lukt het ons toch maar op het luttele aantal vierkante kilometer die Parijs telt te delen met een zeer divers pluimage.

Omdat we moeten natuurlijk, en we kunnen elkaar in onze drukte flink de huid vol schelden. Maar een moslima is hier toch iemand die je een beetje kent, misschien niet goed maar op zijn minst een praatje mee hebt gemaakt. Dat maakt het al iets lastiger om die persoon als enkel onderdrukte en verstopte persoon te zien, ze heeft in principe toch – heel gek – vaak een eigen persoonlijkheid.

Frankrijk staat niet alleen in zijn worstelingen natuurlijk, laten we dat ook niet vergeten. Maar het land dat zo graag vasthoudt aan zijn idealen van vrijheid, gelijkheid en broederschap lijkt inderdaad een beetje de weg kwijt. En daar noem je het Peter, het ‘dit op zich niet onaardige land’, zegge Parijs én de Province in één woord! Want of we het willen of niet, van buitenaf zien ze ons als een geheel. Misschien eens tijd om de zaken eens van de andere kant van de wereld te bekijken?

Ondertussen gaat het leven hier verder, met de metaalpoortjes bij de ingang van elk gebouw inderdaad, maar ook met veel apéros op het terras. Dat zal ongetwijfeld bij jullie ook zo gaan. Mensen hebben een kort geheugen en Frankrijk heeft veel te bieden. De rijen aan de Eiffeltoren zijn nog niet zo lang als twee jaar geleden, maar toch al flink aangelengd. En laten we eerlijk zijn, qua toeristen waren er eigenlijk iets te veel – toch? Back to reality – zeg ik, in combinatie met een charme-offensief.

Sterkte daar!

Groet,

Julia

Peter Hagtingius woont in de Var. Hij was hoofdredacteur van Côte&Provence.

Julia Fortuin is blogger en freelance schrijver. Haar blog bisesdeparis.com is een verzameling observaties die voortkomen uit haar pogingen tot integratie in het Parijse bestaan