1
1
2-300x75
3-300x75
4-300x75
5-300x75
6-300x75

Een minder fijne kant van Frankrijk

22 apr, 2017 Onderdeel van politiques

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Laatst vond iemand het nodig me de les te lezen: je bent altijd zo overdreven positief over Frankrijk. O – antwoordde ik, een beetje gepikeerd. Als ik de persoon niet had gemogen, zou ik hem hebben gezegd dat hij tot een bepaald type hinderlijke Nederlanders behoort dat er een zaak van maakt Frankrijk stelselmatig af te breken (om dan alles wat Angelsaksisch en Atlantisch is op idiote wijze op te hemelen). Waarom? Jaloezie. Maar de persoon is een aardige persoon, ik besloot daarom mijn felle repliek voor me te houden en op zijn onuitgesproken suggestie in te gaan: vertel nou ook eens wat in Frankrijk je tegenstaat. Oké, zeg ik: moet het mensen betreffen, of oorden? Mag het ook over zulke zaken als economie en politiek gaan? Ja, natuurlijk. O, dan hoef ik lang na te denken. Dan denk ik aan de wapenhandel.

Wapenhandel

Net zo belangrijk als de vraag wie de kandidaten zijn bij een verkiezing, is de vraag welke onderwerpen tijdens de verkiezingsstrijd worden aangesneden – en welke niet. Wanneer op het moment, tijdens de debatten in Frankrijk die aan de verkiezing van de nieuwe president voorafgaan, er één onderwerp is dat onder de tafel wordt geschoven, is dat de wapenexport. Niet dat in andere landen van dit onderwerp nu zo’n kwestie wordt gemaakt. Toch zou je mogen verwachten dat althans in Frankrijk in deze tijd van heftig politiek palaveren aan de wapenhandel enige aandacht werd geschonken, om de simpele reden dat het hier om een van Frankrijks meest lucratieve sectoren gaat. Sinds 2012 is de omzet van deze handel verviervoudigd. In het jaar 2016 oversteeg het cijfer de 20 miljard. Wanneer je dit vergelijkt met de resultaten van de andere sectoren van de Franse economie, dan kun je rustig stellen dat op economisch vlak de wapenexport de grote troefkaart is geweest van het presidentschap van François Hollande.

Saoedi-Arabië

Ik moet denken aan de grote leidsman van het Franse socialisme, aan de man die in het collectieve bewustzijn van de Fransen wordt beschouwd als het lichtende voorbeeld van de politicus die de socialistische principes gestand deed, Jean Jaurès. Hij was een overtuigde en voortvarende pacifist. Om deze reden werd hij vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog door een fanatieke nationalist vermoord. De ‘socialist’ François Hollande had er daarentegen geen enkele moeite mee dat er tijdens zijn presidentschap voor tientallen miljoenen gevechtsvliegtuigen van het type Rafale, uit de fabrieken van Dassault, aan een land als Saoedi-Arabië werden verkocht. Hij moet heel goed hebben geweten dat Saoedi-Arabië in de oorlog die het voert tegen Jemen (waarbij sinds 2015 al meer dan 4000 burgerslachtoffers zijn gevallen) maling heeft aan de internationale verdragen die het gebruik van sommige wapens aan banden leggen. Volgens Amnesty International heeft Saoedi-Arabië zeer recentelijk nog gebruik gemaakt clusterbommen. Niet alleen was president Hollande hiervan op de hoogte, maar hij is ook opgetreden als een de facto-wapenhandelaar. De afgelopen jaren heeft hij meerdere bezoeken aan de Saoedi’s gebracht – één doel: wapens verkopen. Geld in het laadje, de handhaving van 165.000 banen in de wapenindustrie, daar zijn mooie principes in zijn ogen blijkbaar niet tegen bestand, en daarvoor zijn we ook bereid onze buitenlandse politiek naar om te buigen. De kritiekloze Atlantische politiek van François Hollande, en zijn ministers Laurent Fabius en Jean-Marc Ayrault, heeft hier ongetwijfeld mee te maken: we zijn met het Atlantische blok twee handen op één buik met de petro-monarchieën, en we zijn daarom samen tegen het blok Syrië, Rusland en Iran – omdat de Saoedi’s dat nu eenmaal zijn. Dat de Saoedi’s een achterlijke versie van de Islam begunstigen en met hun petrodollars financieren, en dat deze stroming voedingsbodem blijkt te zijn voor terrorisme dat ook in Frankrijk toeslaat (Charlie Hebdo, Bataclan…) – tja…

Hollande, Macron – één pot nat

Morgen vindt de eerste ronde van de presidentsverkiezingen plaats. Volgens de peilingen zal Emmanuel Macron de meeste stemmen binnenhalen (maar ach – peilingen… ). De kandidaat die zich twee maanden geleden nog voorstelde als de ‘tegenstander van het systeem’ (l’homme anti-système), auteur van een recentelijk verschenen boek getiteld Revolution, zal braaf in de voetsporen treden van de impopulaire François Hollande. Dat is nu wel duidelijk geworden. De politici die zich gedurende de laatste weken achter Macron hebben geschaard, behoren voor een groot gedeelte tot de ‘clan Hollande’. Veelbetekenend was ook het antwoord dat hij laatst gaf toen hem tijdens een interview op de radio werd gevraagd wat hij vond van de verkoop van oorlogstuig aan een land als Saoudi Arabië. Antwoord: “Zoveel heeft Frankrijk niet verkocht aan de Saoedi’s…”

Het roer om? 

Als de Fransen het roer om willen draaien, dan moeten ze niet bij Emmanuel Macron terecht. Wat mij betreft zoeken ze het niet bij Le Pen. Wie overblijven? François Fillon, Jean-Luc Mélenchon, Benoit Hamon. Wat dit voor de wapenexport betekent? Tijdens een debat op de televisie waarin sprake was over de opvang van asielzoekers in het land heeft Mélenchon gezegd dat het zaak was het probleem bij de bron aan te pakken: waarom slaan Irakezen en Syriërs en anderen op de vlucht? Omdat in hun landen oorlogen woeden. Waarom oorlog? Misschien omdat wij bij oorlog gebaat zijn, de wapens die wij exporteren, die zijn er toch niet om in een bloempot te worden gestopt…

 

Een uitgebreide versie van deze column verscheen ook op Joop.nl

 

 

 

 

 

  1. 1 Reactie op “Een minder fijne kant van Frankrijk”

  2. Door Elvira van der Sluis op 10 mei, 2017

    Bonjour Caspard, Mij ontgaat het verband. Uiteraard willen de strijdende partijen in het M.O. wapens en uiteraard wordt het Westen er rijk van. Bijkomend nadeel voor het westen is dat het zich uiteindelijk tegen je keert, denk aan Afghanistan met de wapens voor de guerilla oorlog en wat er daarna op 11 september 2001 gebeurde. Maar wat is de oplossing, toch niet Mélenchon die na het stoppen van de wapenleveranties ook een Frexit wil zodat Europa makkelijk voer voor de Russen wordt, die inmiddels de wapenleveranties hebben overgenomen en zich niet meer tegenover het blok Europa bevinden. Het blijft zoeken naar evenwicht, waarbij voor- en nadelen tegen elkaar afgewogen moeten worden in het licht van de realiteit.

Reageer