Schrijver in Frankrijk

Een hoeraatje voor Macron

Column door Peter Hagtingius

Is me, geloof ik, nooit eerder overkomen: de heer Macron onomwonden gelijk geven. Gaat om de heikele voorpagina-kwestie le défi de janvier, die in andere landen bekend staat als Dry January. Van 1 t/m 31 januari geen alcohol. Zo’n opiniepeiling zou hebben uitgewezen dat 60% van de Fransen die défi (uitdaging) eventueel wel zou aandurven. Wantrouwen is mijn journalistieke middlename en ik geloof daar dus niks van. In elk geval in mijn omgeving bedraagt die score 0%. Op nieuwjaarsdag begon ik erover in het café in mijn dorp en meteen werd ik weggezet als kandidaat voor een spoedopname in het gesticht. Een maand zonder wijn en pastis, welke gemankeerde heeft dat verzonnen? Van een paar kanten kreeg ik een glas aangeboden.

Hoor, wat mijn malle vrouwtje zegt!

Mensje van Keulen heeft een omvangrijk œuvre opgebouwd, meerdere literaire prijzen ontvangen, kortom een bekende naam in literair Nederland. In haar roman De gelukkige (2001) beschrijft ze een dorp in Frankrijk. Dit gedicht heeft ze geschreven in verband met de jaarwisseling 2023-2024. Het werd door de Statenhofpers gezet uit de Dante, met een linosnede van de hand van Olivia Ettema. Het is een traditie geworden: elk jaar rond oud-en-nieuw ontvangt Schrijver in Frankrijk van Mensje van Keulen een poezengedicht. …

Jaarwisseling op Chaunac

Column door Rosemarijn Milo

Een herinnering aan de jaarwisseling – eeuwwisseling – 1999-2000…

… Als je naar Chaunac wilt, moet je bij Tulle (departement Corrèze) een afslag nemen; na enig zoeken lukt dat. Al gauw ben je op een bijna verlaten weg. Beter gezegd een bosweggetje dat zich linksom en rechtsom slingert en heuvel op, heuvel af. Een zigeunerkamp hoort al sinds mensenheugenis tot het landschap net als het riviertje en het bruggetje. Tegen de tijd dat je weer een huis ziet, neem je een slinger naar rechts en rijd je het terrein op dat hoort bij, wat hier genoemd wordt, ‘Le Château de Chaunac’.

Kasteel in Dordogne

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Geen streek zo rijk aan kastelen als de Dordogne. Beynac, Castelnau, Montfort, L’Herm, Commarque, Biron, Hautefort, Les Milandes… Ja, en van al deze kastelen is dit laatste exemplaar, Les Milandes, nationaal, en zelfs internationaal gezien het meest bekend. Het is een juweel, het prototype van een ‘echt’ kasteel. Vraag je aan een kind om een kasteel te tekenen, dan is er grote kans dat het resultaat op Les Milandes lijkt. Wat zullen destijds de twaalf adoptiefkinderen van Josephine Baker er trots op zijn geweest dat ze in zo’n kasteel mochten wonen! Ze waren van zeer diverse origine. Dat had de wereldberoemde variétéartieste zo gewild. Ze had het over haar ‘regenboog-clan’. Toen wij Les Milandes ontdekten, was het kasteel al sinds drie jaar niet meer van haar. De kinderen hadden elders onderdak gevonden. Ze hadden plaats gemaakt voor ons, dat wil zeggen voor mij en voor mijn broer, zuster, neven en nichten. We waren in die zomer van 1972 tussen de zeven en dertien jaar oud. Als we voor de verandering niet naar ons strandje gingen, aan de rivier, zwommen we in het zwembad van Les Milandes.

De bohémien

Paul Gellings is dichter, schrijver en vertaler. Zijn oeuvre is aanzienlijk. Bij Uitgeverij Arbeiderspers kwamen enkele van zijn gedichtenbundels uit. Zijn romans zijn onder andere Witte paarden (2001), De zomer van Icarus (2010), Verbrande schepen (2011), Augustusland (2013), De jacht op de klaproos (2016), De wereld als leugen (2018),  Het smeedwerk van herinnering (2021). Onlangs verscheen Terug naar de Stichtstraat. Paul Gellings schrijft vloeiend Frans, in 2014 is van hem een roman in het Frans in het licht gebracht: Amsterdam Quartier Sud (Ed. Pierre Guillaume de Roux). Paul Gellings is door het Franse ministerie van Cultuur onderscheiden voor de manier waarop hij al sinds bijna veertig jaar de Franse taal en cultuur onder de aandacht brengt.