25 apr, 2023 Onderdeel van besprekingen | Geen reacties »
Bespreking door Schrijver in Frankrijk
Nog steeds vraag ik me af waarom ik met zo ongelooflijk veel plezier het dagboeken-oeuvre van Benno Barnard lees: Dagboek van een landjonker, Zingen en creperen, en nu Afscheid van de handkus. Je leert een interessant mens kennen, en met hem de verschillende omgevingen die zijn thuis zijn. Het Rozendaal van zijn jeugd (zijn vader, Willem Barnard, was er dominee), waaraan hij zo diwijls terugdenkt, het Zuid-Engelse dorp waar hij nu woont (en waar hij iets van het Rozendaal van vroeger terugvindt). Daarnaast het Mittel-Europa uit de tijd van de Donaumonarchie en de naweeën ervan, zoals het is beschreven door mensen als Joseph Roth, Elias Canetti en Sandor Marai. Het hassidische Jodendom van de Oosteuropese shtetls en het stempel dat het is blijven drukken op de gecultiveerde Joden in Wenen, Czernowitz en Odessa. Weer met Joseph Roth als grootste exponent. Vol nostalgie denkt Benno Barnard terug aan verloren werelden. Verloren? Ach ja, dat denken mensen die mensen napraten die weer andere mensen napraten die zeggen dat ‘je niet nostalgisch mag zijn’. Op een zondag, in zijn dagboek, haalt Benno Barnard het verhaal op van ‘het Griekse vrouwtje dat eens tegen een Hollander zei dat het mooi weer was, maar dat we niet konden weten wat we nog achter de rug hadden. De Hollander vond dit vreemd. Ze legde toen uit dat je het verleden kent en dus ook voor je ziet, terwijl de onbekende toekomst, ruimtelijk voorgesteld, achter je ligt.’ Het verleden ligt voor je, je kunt er daarom scheppend, ver-beeldend mee aan de slag… en als nu juist dat eens toekomst opleverde? Dit is Joods gedacht.
Lees verder »