Etiquette

1 mei, 2014 Onderdeel van proses

Column (verhaal) door Andy Arnts

Een maand of twee geleden kreeg ik bezoek van oud-collega Pim en zijn vriendin, een modern stel dat sinds anderhalf jaar hun eerste kindje heeft. Een zoontje. Wat ik al lange tijd vreesde gebeurde: pappa Pim kwam breeduit lachend binnenstappen met een buggy, een opvouwbare wigwam en een plastic tractor. Zijn vriendin volgde op korte afstand en sleepte een tas vol speeltjes, rammelaars, slabbetjes, luiers en kant-en-klaar voedsel met zich mee. Het werd me al zwaar te moede, maar ik hield me flink en riep: ‘Welkom, leuk jullie weer eens te zien!’ Intussen had hun zoontje op zijn tractor plaatsgenomen en chauffeerde hij driftig over de parketvloer. Pappa Pim vond het prachtig en klapte in zijn handen van plezier.

Na een paar rondjes door de woonkamer was de lol er bij het ventje af en verplaatste zijn interesse zich naar het wijnrek, de telefoon, het kamerscherm en het Mariabeeld. Overal zat die dreumes met zijn tengels aan. Van een aangename conversatie tussen de volwassenen was dan ook geen sprake. Bovendien bleek de moeder van het kind zo aartslui te zijn dat pappa Pim – een flinke kerel met schoenmaatje achtenveertig – op de salontafel de luier kon gaan verwisselen.

Gelukkig stond ik op dat moment in de keuken, waar ik troost vond in een rode Bourgogne uit Meursault, ooit gekocht voor een speciale gelegenheid. Tegen zevenen was de rust weergekeerd en kon de schade worden opgenomen: de salontafel was bevlekt met een kwaadaardig riekende materie, de Franse kaas die ik had gekregen kon de container in omdat het kind het in zijn mond had gestoken en het vloerkleed was besmeurd met uitgespuwde biscuitjes. De fles uit Meursault had de veldslag goddank overleefd en stond, als een stille getuige, nog halfvol op de buffetkast.

Twee weken later zag ik dat het ook anders kan. Ik was uitgenodigd bij Parijse vrienden die net een zoontje hadden gekregen. Na wat beleefde complimentjes kwam groot-moeder de kamer in die de baby discreet wegvoerde en zich met het kind in een belendend vertrek terugtrok. De vrouw des huizes, verlost van haar moederlijke taak, begaf zich welgemoed naar de keuken en binnen een kwartier stond er een feestelijke dis op tafel. Na drie uur tafelen verlieten we de woning, om gezamenlijk een ommetje te maken door het Parc Monceau.

Al wandelend vertelde ik mijn vriend wat ik twee weken eerder had meegemaakt. Hoofdschuddend hoorde hij mijn beklag aan.

‘Bij Fransen zul je dat niet snel tegenkomen,’ zei hij. ‘Een kwestie van etiquette en opvoeding. Kinderen maken tenslotte niet de dienst uit.’

‘Mee eens,’ zei ik. ‘En toch zullen veel Nederlanders die Franse aanpak als kindonvriendelijk ervaren.’

‘Kindonvriendelijk?’ riep hij verbaasd. ‘Het is gewoon onmacht van die ouders. Aan een goede opvoeding is nog nooit iemand bezweken. Ik zie dagelijks mensen die buiten de samenleving zijn gevallen: clochards, bedelaars, langdurig werkelozen – mensen die door wat voor situatie dan ook alles zijn kwijtgeraakt. Maar juist die categorie is trots op de normen die ze van thuis hebben meegekregen. Dat is het enige wat ze nog overhebben en dat kan niemand ze afnemen. Die mensen zien daar de rijkdom van in.’

‘Maar dat geldt toch niet voor alle Fransen,’ zei ik, hem kritisch aankijkend.

‘Wij laten ons in elk geval niet de les lezen,’ hield hij vol. ‘In Franse gezinnen zijn de ouders de baas. Zonder regels ben je nergens.’

Op dat moment passeerden we een bankje waarop een jonge moeder opgewonden zat te telefoneren, terwijl haar zoontje boos tegen het zitvlak schopte en harde boeren produceerde. De moeder bleef echter onverstoord doorpraten.

‘En wat is dat dan,’ vroeg ik?

Mijn vriend wierp een onverschillige blik op de vrouw en haalde zijn schouders op. ‘Dat? Dat moet import zijn…’

 

Dit verhaal komt voor in Parisiennes herken je aan hun benen, de nieuwe verhalenbundel van Andy Arnts die over twee weken zal verschijnen (Uitgeverij Village).  

Andy Arnts is hoofdredacteur van het bekende Frankrijkmagazine En Route, chef-redactie van zusterblad Maison en France en werkte als journalist voor vele andere magazines. Eerder publiceerde hij de verhalenbundel Van Bouillabaisse tot Bruni (2010) en de roman Richter (2013).

 

 

 

Reageer