Franz

10 sep, 2015 Onderdeel van paysages

Column door Julia Fortuin

We gaan de bergen in en het is Franz die dit met zijn minivan mogelijk maakt. De kronkelweggetjes en de inheemse dorpjes steken wij voorbij terwijl Franz, een man van weinig woorden, gestaag en naar classic rock luisterend zich overal doorheen manoeuvreert, de hoogte in. Vroeg in de vijftig schat ik hem maar in goede vorm, wat het resultaat zou kunnen zijn van Franz’ fysieke arbeid. Hij draagt een mouwloos zwart shirt: handig want dat voorkomt natuurlijk zweetplekken onder de oksels.

Eenmaal in de natuur is Franz onze achterhoede. De voorhoede is een knappe, jonge, blonde maar verder oninteressante en ongeïnteresseerde kerel die het allemaal wel weet. Zo niet Franz, die onvermijdelijk te maken krijgt met een achterloper zoals ik en daardoor in het geheel niet geïrriteerd raakt. Volledig vriendelijk en aanmoedigend blijft hij achter me aan klauteren terwijl ik me afvraag in hoeverre ik zijn gebruikelijke pas en die van de groep vertraag.

Wat brengt een Duitser in Corsica? De liefde natuurlijk.

Daardoor zit hij hier nu sinds vijf maanden. Franz spreekt een eenvoudig maar stabiel Frans. Eventjes overweeg ik over te stappen naar het Duits, als vriendelijk gebaar, maar dan besef ik dat dat alleen maar beledigend zou zijn voor Franz’ Franse skills en het ons gesprek mogelijk om zeep zou helpen, dus ga ik verder in rustig Frans.

Franz woont in een dorp met zijn Corsicaanse vriendin. Beieren heeft hij achtergelaten, vertelt hij met zijn Beierse accent dat ik Oostenrijks had ingeschat.

Het was moeilijk om een baan te vinden in Corsica, zegt hij, maar niet onmogelijk want nu heeft hij er dan toch een gevonden. In Duitsland was hij elektrotechnicus en zette hij voor Siemens en BMW ingewikkelde apparaten in elkaar, zoals grote telefoons die worden gebruikt in hotels. Twaalf uur per dag werkte hij soms wel, maar waarvoor eigenlijk?

Sinds zijn komst in het nieuwe land heeft Franz een paar maanden van een uitkering geleefd, gelukkig is dat nu niet meer. In Corsica verdien je niet veel, maar het is mogelijk om een eerlijk bestaan op te bouwen. En veel heb je toch niet nodig. Alleen kun je geen eigen business beginnen, zegt Franz. Een eigen restaurant openen bijvoorbeeld gaat dus niet, want er is de maffia en die accepteert geen buitenlanders. Of je trouwt met een echte Corsicaan of Corsicaanse, dan kan het weer wel.

De echte Corsicanen wonen trouwens niet in Ajaccio maar in kleine huisjes op grote hoogten waar soms een ezel langs de weg staat. Dat laatste voeg ik er zelf bij, want ik had er eentje vanuit de bus gezien.

Vindt uw vriendin Beieren leuk? vraag ik. Nee, zegt Franz. Dat is jammer, vinden we. Ze vindt het land te koud, de mensen te anders en ze vertikt het om Duits te leren. Dat is toch niet heel eerlijk zeg ik, want Franz is goed op weg met zijn Frans. Tsja, zegt Franz, en hij haalt zijn schouders op en glimlacht.

Franz weet een plek voor een picknick, bij de thermen die gesloten zijn. We strijken daar neer en na nog geen seconde komt er een Corsicaan tevoorschijn die ons wegstuurt: privé-terrein, niet van ons, wegwezen. De Franse groep lacht omdat een Corsicaan een Duitser de les leest, dat is natuurlijk een best grappig situatie.

We vinden een ander plekje en eten allen uit onze picknickzak, maar Franz heeft niets, de gidsen eten op een ander moment van de dag. Lust je chips? vraag ik. Ja wel een beetje, zegt Franz en hij eet het hele zakje zwijgend en tevreden leeg.

We gaan terug met het busje, en opeens hopt er een onbekende Corsicaan in de achterbak. Of ie hem een paar honderd meter verder beneden af kan zetten. Het lijkt niet echt een keuze en het busje vertrekt. Deze keer luisteren we naar Stevie Wonder.

Na een paar minuten roept de Corsicaan ‘C’est bon!’. Franz rijdt in eerste instantie door tot het hele busje begint te schreeuwen ‘C’est bon !!’. Hoe moet Franz nou weten dat door te zeggen dat “iets” “goed” is de beste Corsicaan gedropt wil worden? Hij wil eruit, zeg ik dus tegen Franz, en de bus stopt. De Corsicaan bedankt. En wij een uurtje later ook, terug bij af. Franz geeft me een high five.

Gaat Franz ooit aarden in Corsica? Het is de verkeerde vraag. Franz is van zichzelf al helemaal geaard.

 

Julia Fortuin (1982) woont en werkt in Parijs. Haar blog bisesdeparis.com is een verzameling van anekdotes en observaties die voortkomen uit haar pogingen tot integratie in het Parijse bestaan. Julia’s blogs worden tevens gepubliceerd op de website Nederlanders.fr.

 

Reageer