Onbegaanbaar Parijs

10 apr, 2020 Onderdeel van proses

Column (in briefvorm) door Julia Fortuin en Peter Hagtingius

In Parijs is gisteren een verzwaarde maatregel ingegaan: we mogen niet meer buiten joggen tussen 10 uur ‘s ochtends en 19u ‘s avonds. De reden hiervoor: er waren te veel mensen op straat, overdag, met dit prachtige weer. Of dit de meest effectieve maatregel is weet ik niet. Ik vrees dat nu iedereen massaal om stipt 19 uur het huis uit rent, efficiënt corona verspreidend bij medesporters. Beetje bij beetje wordt er voor het goede grotere doel steeds weer een beetje vrijheid weggehaald, waarmee mijn wereldje telkens net weer iets kleiner wordt.  Als een dergelijke maatregel wordt afgekondigd maakt er allereerst een kreet van benauwing en verzet daartegen van mij meester, voordat ik me daar mentaal dan weer aan aanpas. Ook toen de ‘attestation dérogatoire’ werd ingevoerd: alleen in Frankrijk was je elke dag een kwartier kwijt aan het overschrijven van een suffe tekst (want wie in Parijs heeft er thuis nou een printer?) voordat je naar buiten kunt gaan. Sinds twee dagen is er nu godzijdank een mobiele versie.

Ik merk dat die opstandigheid bij dit soort dingen bij mij heviger lijkt dan bij mijn vrienden hier, die het veel rustiger en stoïcijns aanpakken. Misschien is het mijn egootje dat hier speelt, maar ik meen dat het misschien ook een verschijnsel van Nederlands liberalisme is. Kan dat kloppen?

Ik weet niet hoe jullie ernaar kijken, maar ik heb de afgelopen weken met afwisselende verbazing en verbijstering de media in Nederland gevolgd. Met een vriendin constateerde we dat het lijkt of in Nederland het drama op een of andere manier niet is ‘geland’. Terwijl ik in gesprekken met vrienden in België, Spanje, Italië of Zwitserland direct een diepe verbondenheid voel vanwege die gedeelde rouw, lijkt het alsof Nederland bijna als in een soort Legoland blijmoedig en met slechts enkele organisatorische aanpassingen door dit hele drama heen gaat. Naar het voorbeeld van Ruttes teflonlaagje lijkt alles nog altijd maakbaar en controleerbaar. En zolang je het leven naar de hand kunt zetten, beslis je als zelfstandige burger zelf wel wanneer en hoelang je naar buiten gaat.

Dat Nederland Italiaanse toestanden vooralsnog weet te voorkomen is natuurlijk enorme winst, en dat zelfs met toch net wat meer vrijheid dan dat we hier hebben. En hoewel er daar natuurlijk ook leed is, moet ik toegeven dat ik me nog nooit zo vervreemd heb gevoeld van mijn thuisland. Zouden ze zich daar soms ook nog heel nederig voelen tegenover iets ongrijpbaars en willekeurigs? Maar misschien ben ik met de jaren te Latijns en emotioneel geworden.

Julia

.

Dag Julia,

Ach, Nederland. Ik ben er al heel lang niet meer geweest en ik heb niet de ambitie die natie ooit nog met een visite te vereren. Je hebt het over Legoland waarvan ik niet weet wat dat is, een soort ponypark Slagharen? In mijn herinnering een ultiem trefpunt voor verstandelijk beperkten die iets te vieren hebben, maakt niet uit wat. Toen ik de troosteloze polderdelta definitief de rug toekeerde, was ik tot de conclusie gekomen dat het een overbevolkte open inrichting annex proefboerderij betreft. Ontsnappen was voor heldere denkers (ik niet hoor, maar ik had geleerden in mijn omgeving) de enige optie. Ik heb gehoord dat er nu al meer dan 17 miljoen mensen op dat Madurodam-kluitje samenklonteren. Dat is natuurlijk vragen om besmettingen.

Die meneer Rutte heb ik weleens op de tv waargenomen. Zo te zien een immer zorgeloos lachebekje met een rare voorkeur voor eigentijdse uitmonstering. Iemand die wanhopig jong doet. Voor zover ik weet heeft hij geschiedenis gestudeerd om daarna chef personeelszaken bij Calvé-pindakaas te worden. Kennelijk de kortste weg naar het Catshuis, enfin, dan weet je genoeg van Nederland.

Je schrijft dat er in jouw Parijse omgeving relatief stoïcijns op de terrorist Corona gereageerd wordt. Dat is hier niet zo. We zijn hier ‘en Provence’ overspoeld door de gevreesde brutalen uit de ‘capitale’, welvarende coronavluchtelingen met een tweede huis, het komt hun toch al geringe populariteit bij ons niet ten goede. In Saint-Tropez staat er een kreet op de weg, ‘jullie met de kentekens 75 en 92, tellen jullie straks ook onze doden’? Stoïcijnen maken -geloof ik- een doordacht onderscheid tussen persoonlijke ellende en datgene dat er echt speelt. De Parijzenaar is kennelijk alleen geboeid door privé-sores.

Ik weet niet of je in verhouding tot de beklagenswaardige achtergeblevenen in het Willem-Alexander stadionnetje Nederland, te Latijns en te emotioneel bent geworden. Ik weet wel dat je een beetje anders gaat kijken als je een tijdje in het zuiden rondbanjert. Maar sinds wanneer heeft Parijs iets met het zuiden te maken? Als je ons zuiden met een veronderstelde Latijnse lang-zal-ze-leven hiephiephoera-mentaliteit associeert, kom dan eindelijk een keertje logeren. Ik denk dat onze eventuele Latijnse emotionaliteit nogal meevalt. Corona? On verra! De cave en de tabac zijn gewoon open.

Peter

.

Julia Fortuin is blogger en freelance-schrijver. Ze werkt als projectmanager bij een Franse uitgever. Ze woont in Parijs.

Peter Hagtingius is journalist en columnist in Zuid-Frankrijk. Van hem verscheen tevens onder het pseudoniem Peter Hooft de verhalenbundel Provençaalse Praatjes

Reageer