Assemblée du désert
1 okt, 2022 Onderdeel van paysages | Geen reacties »Column door Caspar Visser ’t Hooft
Honderden, duizenden mensen, verspreid onder het bruine blad van knoestige eikjes en het groen van acacias, op klapstoeltjes, op stenen, op plaids. Oude mensen, maar ook jonge echtparen met kinderen. Mensen lopen af en aan tussen de groepjes door, overal geroezemoes. En dan komt vanuit de geluidsboxen, die om de zoveel meter staan opgesteld, de aankondiging dat de zangrepetities gaan beginnen. Ik heb zelden zo’n alom omringende stilte meegemaakt als vanaf dat moment. Een suizen. Een volle stilte. Het koor zingt het ene bekende lied na het andere en om je heen neuriën duizend stemmen mee. Rustig, vredig, niemand heeft haast. Ja, hier kan ik me voorstellen dat hij eindelijk zijn plek vindt, waar ook hij rustig kan neerzitten, op een steen, op een stoeltje. In de buurt van dat oudere stel voor mij bijvoorbeeld. Zij is zichtbaar aangedaan. Misschien is zij hier in haar vroege jeugd al eens geweest en brengt de dag van vandaag dierbare herinneringen bij haar boven, terwijl ze tegelijkertijd een grote voldoening ondervindt in de constatering dat ze er nog steeds zijn – ja, dat kleine verstroooide volkje van de Franse hugenoten. Ik beschrijf de jaarlijkse Assemblée du Désert, de grote samenkomst van de Franse protestanten in de open lucht bij Anduze, in de Cevennen. Dat is elk jaar, op de eerste zondag van september. Drie eeuwen geleden kwamen ze hier ook al. Toen moesten mannen de wacht houden op de rotspartijen boven het bos, om de vierende gemeente te kunnen waarschuwen wanneer ze de soldaten van de koning zagen aankomen. Want in die tijd waren deze samenkomsten verboden. Toen vervolgden ze de protestanten. Kerk onder het kruis… Hij aait haar af en toe over de rug. Dat is allemaal lang verleden tijd.
Lees verder »