Een kapel, een bron
27 jul, 2020 Onderdeel van proses | Geen reacties »Column door Caspar Visser ’t Hooft
De kapel van Brouls wordt door oude lindebomen omringd, vandaar dat je hem vanuit het domein van mijn vrienden niet kunt zien. Wel de bomen. Brouls: een bestemming voor een wandeling, na een uitgebreid zondagsdéjeuner bijvoorbeeld. Twintig minuten lopen, langzaam heuvelopwaarts, een stuk door weilanden, een stuk over een smalle geasfalteerde weg, dan een hol laantje dat naar het hek leidt. Het uitzicht vanaf het terrein rondom de kapel is adembenemend. Bij mooi weer kijk je uit op het wijde panorama van de Franse Pyreneeën: een decor van coulissen die vlak achter elkaar zijn opgesteld, eerst groen-golvende heuvels, daarachter – en hoger – donkerblauwe partijen, daarachter muren van steen, en helemaal boven stukken wit. In de kapel van Brouls werd vroeger elke week een mis gevierd, nu niet meer. De kapel zou voorgoed in onbruik zijn geraakt wanneer men zich niet had herinnerd – dat was een paar jaar geleden – dat er lang geleden een lokale heilige werd vereerd. En wanneer men niet had gedacht: wat jammer wanneer deze aloude traditie voorgoed in de vergetelheid zou raken! Reden voor een paar ondernemende mensen om een vereniging op te richten die over het onderhoud van de kapel waakt en die zich belast met het organiseren van een jaarlijkse ceremonie ter ere van de betreffende heilige. Dit alles los van het programma van de lokale kerkgemeenschap. De plaatselijke pastoor bedient een parochie die uit zo’n twintig kerken bestaat (vroeger had elke ervan een eigen herder), zo’n kapel erbij, dat hoefde niet van hem. De jaarlijkse viering in Brouls moet het daarom met een hoogbejaarde priester doen die de mensen van de vereniging ergens hebben weten op te scharrelen. Ik was er een keer bij, een feestelijk gebeuren, kleurrijk, folkloristisch, maar om nu te zeggen erg christelijk-vroom – nee, niet bepaald.
Lees verder »