Ik beperk je vrijheid, toch ben je vrij

16 sep, 2021 Onderdeel van politiques | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ’t Hooft

In Frankrijk is half juli 2021 een Coronapaspoort ingevoerd. Wanneer je gevaccineerd bent, of wanneer je doormiddel van een ondergane test, met een zeer beperkte geldigheidsduur, kunt aantonen dat je geen Corona hebt, krijg je een QR-code en mag je dingen doen die zonder die code verboden zijn. Want zonder zo’n pas mag je niet meer naar restaurants en cafés, of het nu binnen is of op het terras. Ook bezoek aan bioscoop, theater, bibliotheek, sportschool, zwembad en zo meer is dan illegaal. De restauranthouders, de kroegbazen en het personeel van de sportieve en culturele instellingen zijn verplicht zelf de klanten en bezoekers te controleren. Zo niet, dan krijgen ze een forse boete. In Nederland willen ze dit systeem ook invoeren. Niet iedereen is met deze gang van zaken in zijn schik. Dat is zacht gezegd. Toch is het verbazend hoeveel mensen er geen been in schijnen te zien. Ze zijn ingeënt, ze beschikken over een code – waar is het probleem? Goed, maar de anderen dan? Hun vrijheid wordt toch op een haast ongekende manier ingeperkt. Je kunt de maatregel toch niet anders dan een dwangmaatregel noemen. Hoezo dwangmaatregel? – hoor je dan mensen zeggen. Niks dwangmaatregel, iedereen is toch vrij in zijn keuze: wie voor vaccinatie kiest kan zich overal vrij rond bewegen, wie niet voor vaccinatie kiest moet of telkens opnieuw zich laten testen (wat op den duur flink wat geld dreigt te gaan kosten) of wordt in zijn bewegingsvrijheid beperkt. Je bent vrij om te kiezen, of – na één prikje – voor vrijheid of voor beperkte vrijheid – tja…

Lees verder »

Afscheid van Parijs

1 sep, 2021 Onderdeel van proses | Geen reacties »

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Dus weg uit Parijs! Ik dacht eerst: dat zal een keertje tijd worden. Welk helder denkend mens kiest voor een heel krap vierkanten meter bestaan in luchtvervuiling en criminele chaos tegen woekerprijzen? Maar toch. Misschien toevallig – of juist niet – las ik dezer dagen het boekje Parijs, tot ziens! van Jan Brusse (1921-1996). Het kan best zijn dat je die naam niet meteen kunt plaatsen. Hij was vanaf de jaren vijftig op de Nederlandse radio (en later de tv) zo ongeveer de eerste kroniekschrijver over het leven in Frankrijk en dan vooral Parijs. Ik vrees dat hij er in hoge mate schuldig aan is dat een beetje veel Nederlandse vakantiegangers nog steeds maar weer voor Frankrijk en Parijs kiezen. Ik zie op een rare manier een relatie tussen jou en hem. 

Lees verder »

Een uitstervend ras?

24 aug, 2021 Onderdeel van paysages | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

St Girons is een onaanzienlijk stadje, een sous-préfecture, aan de voet van de Pyreneeën. Wanneer de Fransen het over een bal de sous-préfecture hebben en daarmee naar de meest duffe, kleinsteedse festiviteit voor bekrompen, aanstellerige notabelen verwijzen – het is een vaste uitdrukking – dan moet ik aan St Girons denken. Er is niets aan, het stadje kan op geen enkel interessant monument bogen, en de streek is somber: donker-beboste heuvels, omdat het aan deze kant van de Pyreneeën vaak regent. De besneeuwde toppen zie je alleen vanaf een flinke afstand, St Girons ligt daarvoor te dichtbij. Het oord telt zo’n 6500 inwoners, wat te weinig is om redelijkerwijs te kunnen verwachten dat het over een behoorlijke boekhandel zou beschikken. Wie schetste mijn verbazing toen ik er een tweedehandsboekenzaak aantrof met een beslist indrukwekkend aanbod! Nee, geen verfommelde boeketreeksfrummeltjes met half-blote Barbies en Kens op de cover, wel Bergson, Sartre, Marcuse, Lévi-Strauss, Foucault – kortom filosofie, sociologie, antropologie, cultuurgeschiedenis, naast grote literatuur…

Lees verder »

Reizen in de voetsporen van Zarafa

18 aug, 2021 Onderdeel van proses | Geen reacties »

Column door Agnita de Ranitz

Als voorbereiding op het schrijven van mijn roman Kom Atir kom over de historische voetreis van Zarafa, de eerste giraffe in Frankrijk, maakte ik de reis per auto van Marseille naar Parijs. Ik reed door de Provence, de Rhônevallei, de Bourgogne en de Morvan en probeerde de verbazing te zien in de ogen van de Soedanees Atir bij zijn aankomst in de haven van Marseille, de trots te voelen van de zoöloog Etienne Geoffroy Saint-Hilaire bij het lopen met een giraffe over de statige Cours Mirabeau in Aix, het gejuich te horen van duizenden mensen in de dorpen bij het langskomen van Zarafa. Ik genoot van een glas rosé op een pleintje onder de platanen, speelde met dorpelingen een partijtje jeu-de-boule, bezocht enkele kunstenaarsateliers en dook af en toe een museum in. Zoals elke keer dat ik door Frankrijk reis, was ik ook nu weer onder de indruk van de rijkdom van natuur, cultuur en architectuur.

Lees verder »

Apartheid

31 jul, 2021 Onderdeel van proses | Geen reacties »

Column door Peter Hagtingius

Een van de meest onbegrijpelijke dingen waarmee ik sinds mijn verblijf in dit land te maken kreeg, was het bestaan van Nederlandse clubs. Dat zijn verenigingen van mensen die in de war zijn. Ze zijn tweebenig, althans meestal, en kiezen mogelijk daarom voor een gespreid bestaan. Aan één voet een Volendamse klomp en aan de andere een espadrille uit Saint-Tropez. Je kunt voor minder in een behandeltraject terecht komen. Die clubleden (emigranten of tweede huis-bezitters) zijn wel zo’n beetje Frankrijk-georiënteerd. Iets met die chansons en de wijn en zo, eventueel een Maigretje, tevens valt het weer meestal mee. L’art de vivre heet dat in die kringen. En de gastronomie ‘werelderfgoed’, ze weten er echt alles van. Maar een definitieve keus voor Frankrijk? Het idee!

Lees verder »
« Vorige Berichten