1
1
2-300x75
3-300x75
4-300x75
5-300x75
6-300x75

Baksteen vs natuursteen

7 okt, 2024 Onderdeel van paysages | Reacties uitgeschakeld voor Baksteen vs natuursteen

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Hoelang geleden? Doet er niet toe – lang. Toen ik de voorzitter van regionale raad van de Eglise Réformée de France aan de lijn had, was ik dusdanig onder de indruk dat ik niet verder durfde te vragen. Ik wist dat ik in aanmerking kwam voor een post van hulp-dominee – dat hadden ze schriftelijk al meegedeeld – maar waar? Die informatie had nog zullen volgen. Nu kwam die: het zou in St Quentin zijn en Lens. Ja, ook Lens – maar… had ik het wel goed verstaan? Ik leg de hoorn op de haak, ik kijk op de kaart. Lens – maar dat ligt tachtig kilometer ten noorden van St Quentin! Goed, beide plaatsen liggen in hetzelfde Noord-Frankrijk, maar toch… Ik wist ook dat sommige protestantse gemeenten in Frankrijk enorme gebieden bestrijken, zodat je daar als predikant meerdere oorden hebt te bedienen. Dat is omdat de protestanten er in de verstrooiing leven. Toch leek me de afstand tussen St Quentin en Lens wel overdreven groot. Kortom, bizar.

Lees verder »

Schandaal in Nice

30 sep, 2024 Onderdeel van paysages | Reacties uitgeschakeld voor Schandaal in Nice

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

In het stadsblad van Nice – Nice Matin – staan regelmatig recepten van lokale gerechten en lekkernijen. Fijn! – ja, maar dan moet het wel kloppen. Want deze recepten worden door de lezers met de grootste oplettendheid en – ik zou bijna zeggen – met een zekere argwaan onder de loep genomen. Het recept van één van de meest geliefde specialiteiten van de Niçois verscheen in de voorlaatste week van juli. Schandaal! Er klopte niets van! De bureaus van Nice-Matin waren binnen de kortste keren bedolven onder de boze brieven. De in-boxen van Outlook stonden bol van de scheldtirades… Intelligente mensen trekken hun schouders op. Intelligente mensen zeggen: Dat mensen zich dààr druk over maken, terwijl er op de wereld zoveel erger dingen gebeuren: oorlogen, ‘klimaat gerelateerde’ rampen, racisme, seksisme, transfobie.  Oké, maar wat dan? Moeten we in het dagelijkse leven opeens heel lief en mak zijn omdat niets in dit dagelijkse leven de moeite waard zou zijn om je erover op te winden? Want de moeite daartoe waard zijn alleen de oorlogen enzovoort? Domme intelligente mensen! Beseffen jullie dan niet dat wanneer mensen oorlog voeren, wanneer ze strijden tegen de oorzaken en gevolgen van natuurrampen, wanneer ze opkomen voor de emancipatie van achtergestelde groepen, voor hen de overwinning nooit een toestand van vrede inhoudt in de zin van zoetsappige passiviteit, maar een stand van zaken waarin je je heerlijk kunt opwinden en kwaad-maken over zulke dingen als … voedselrecepten. En als de opgewekt bakkeleiende mensen op de koop toe met typische streekgebonden uitdrukkingen aan komen zetten: porca pétan – la boufaïsse me monte…

Lees verder »

Chaussée Brunehaut

24 sep, 2024 Onderdeel van paysages | Reacties uitgeschakeld voor Chaussée Brunehaut

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

We vereren ‘hardheid’, ‘sterkte’. We zeggen niet meer dat iets goed is – nee, het is sterk.  En we willen geen feiten, want dat is niet genoeg. We willen harde feiten. Deze verbale krachtpatserij heeft iets wrangs, doet denken aan het zwakste jongetje van de klas dat vol stille nijd naar de spierballen van zijn leeftijdgenoten loert. We willen harde feiten – ik noem dat ‘factolatrie’. En wanneer deze factolatrie het verleden betreft, word ik kregelig. Toegegeven, historici zoeken naar feiten om daarmee bestaande hypotheses aan de kaak te stellen. Het is hun taak, dat is wetenschap. Maar daarmee is het goed recht van mijn verbeeldingskracht nog niet aangetast. Alsof het verleden me alleen iets te zeggen zou hebben wanneer het me in de vorm van harde feiten werd opgedist. Nee, en nog eens nee! Wie de kaarsrechte en mijlenlange wegen heeft aangelegd die in Noord-Frankrijk en in de Champagne kriskras het wijde landschap doorkruisen, en die alle aanspraak maken op de naam ‘chaussée Brunehat’, is onbekend. Mooi! Van mij mag dat zo blijven, ik hoef daarover geen harde feiten. Van mij mag het verleden ‘zacht’ zijn, zodat ik er mijn vinger in kan steken, en erin kan roeren. Want dat is wat de verbeelding doet.

Lees verder »

Roi de Hollande

13 sep, 2024 Onderdeel van proses | Reacties uitgeschakeld voor Roi de Hollande

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

We weten allemaal dat Holland een koning heeft gehad. Nee, we hebben het niet over de ‘graven van Holland’ – de laatste telg van de oeroude gravendynastie was Jacoba van Beieren, gravin van Holland en Henegouwen. Ze stierf in 1436. We hebben ook het niet over de Oranjes. Die zijn pas vanaf 1815 koning – niet van Holland, maar van ‘de Nederlanden’. We hebben het over Lodewijk Napoleon Bonaparte, de broer van de Franse keizer. Hij was ‘koning van Holland’ van 1806 tot 1810. En zijn vrouw was Hortense, de dochter van Josephine de Beauharnais. Nederland was in die tijd een protectoraat van Frankrijk, Lodewijk Napoleon en Hortense vertegenwoordigden daarom in wezen een bezettende macht. Toch waren ze bij de Hollanders geliefd. Dat kwam omdat hij, de soeverein van het nieuwbakken koninkrijk, de smokkelhandel oogluikend toeliet. Hij wist dat het zogenaamde ‘continentale stelsel’ dat zijn machtige broer in het leven had geroepen, met de blokkade van de handel op Engeland die dat inhield, de Hollandse economie grote schade toebracht. Omdat de Franse keizer zijn broer niet vertrouwde, besloot hij in de zomer van 1810 hem zijn koninkrijk te ontnemen, om daarna Holland botweg te annexeren. Frans grondgebied. Door de keizer voor te zijn, zelf het initiatief tot aftreden te nemen en in zijn plaats zijn zoon tot koning te laten uitroepen, dacht Lodewijk Napoleon het koninkrijk toch nog voor zijn nageslacht te bewaren. Maar Napoleon bleek niet te vermurwen. Het vijfjarige jongetje Lodewijk Napoleon – nu Lodewijk Napoleon II – mocht maar twaalf dagen koning zijn. Langer niet.

Lees verder »

Het hek

2 sep, 2024 Onderdeel van plaisanteries | Reacties uitgeschakeld voor Het hek

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Een hek met afstandsbediening. Dat heb ik nooit gehad – nu, in Nice, wel. Of dit hek me nu zoveel vreugde bezorgt? – nou, nee… ’t Is natuurlijk makkelijk. Je zit in je auto, je pakt de biep, je drukt erop, en je waant je in een James Bond-film wanneer het hek daar statig voor je open schuift. Wat meestal het geval is, maar soms niet. Want soms hapert er iets aan de mechaniek. Je moet dan – toch – uit de auto, je moet dan een kastje naast het hek openpeuteren, aan een wieltje draaien, om dan tenslotte zelf het hek open te trekken. Een op de tien keer. Erg? Ach nee, dat is het niet waarom ik maar matig blij ben met dat hek. Had je dan liever een gewoon hek gehad, dat je eigenhandig open en dicht moet doen? Nee, want dat had niet zoveel uitgemaakt. Het probleem, dat zijn de mensen die, ondanks het verbodsbord, voor het hek hun auto neerzetten en voor mij dan de uit- of ingang blokkeren.

Lees verder »
« Vorige Berichten