Schrijver in Frankrijk

Het park van Marly

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Laatst droomde ik dat ik weer rondwandelde in het park van Marly-le-Roi. Waarom boven alle andere parken van de Parijse regio dit park mijn voorkeur heeft? Omdat ik me in dit park ook ergens anders dan onder de rook van Parijs kan wanen, iets wat de andere parken (Versailles, St Cloud, St Germain-en-Laye…) me niet toestaan. Deze parken zijn met hun classicistische aanleg te typisch Frans, en de foto’s die ik ervan ben tegengekomen in boeken, reisgidsen, folders die betrekking hebben op Parijs-en-omgeving hebben mijn verbeeldingskracht verpletterd. Deze zie-eens-wat-mooi-plaatjes hebben mijn hersens voor eens en altijd geprogrammeerd, dagdromen maken geen kans meer. Wanneer ik in het park van Versailles wandel, dan wandel ik in het park van Versailles – punt. Wanneer ik over de grote allee van de tuinen van St Cloud loop, dan loop ik over de grote allee van de tuinen van St Cloud – dat en niets anders. In het park van Marly daarentegen heb je plekken waar je opeens ergens anders bent. Waar? Nu eens in de ‘France profonde’, dan in machtig berggebied, dan weer in de wijdte van het Russische platteland. Ja, vandaar dat ik dit park boven alle andere parken verkies. Lees verder »

L’inconnue de la Seine

Column door Michiel Hendryckx

In de 19de eeuw was in hartje Parijs La Morgue een gegeerde plek. ‘Un spectacle à la portée de toutes les bourses. Où on applaudit et siffle comme au théâtre’ schreef de altijd montere Emile Zola. Gedurende drie dagen werden er op twaalf zwarte marmeren tafels lijken tentoongesteld waarvan men de identiteit niet kende. Aan een haak boven hen hingen de kleren waarin ze waren gevonden. Het merendeel van de doden kwam uit de Seine. Rond 1900 werd het lichaam van een jonge vrouw uit de rivier gehaald. Het lijk vertoonde geen sporen van geweld. Zelfmoord was de vermoedelijke doodsoorzaak. Niemand kwam het lichaam identificeren. De directeur van het dodenhuis was zo geïntrigeerd door de sereniteit van haar glimlach dat hij een dodenmasker liet gieten. Lees verder »

Milord

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Geen stad in Frankrijk waar niet een café, bistro, brasserie, restaurant of nachtclub te vinden is met de naam ‘Le Milord’. Ik heb me altijd afgevraagd waarom. Je hebt natuurlijk de bekende chanson van Edith Piaf uit 1959: ‘Allez venez milord…’ Toen het jaar daarop Corry Brokken een Nederlandse versie zong, veroorzaakte dat een schandaal. Een prostituée die een milord wil troosten – een prostituée! Afijn dit terzijde. Ik denk dat de fascinatie van Fransen voor Engelse lords van vroeger datum is. In de zeventiende en de achttiende eeuw was een reis door het Europese continent, en dus ook door Frankrijk, vast bestanddeel van de opvoeding van de zonen van de Engelse aristocratie. En deze aristocratie was puissant rijk. Aan deze traditie werd ook in de negentiende eeuw nog vastgehouden, en omdat toen in Frankrijk de inheemse adel flink aan rijkdom en invloed had ingeboet – daar hadden de revolutie en de guillotine voor gezorgd – maakte de luxe die de Engelse lords op hun ‘continental journey’ ten toon spreidden des te meer indruk. Van Engelsen wordt vaak gezegd dat waar ze zich op de wereld ook mogen bevinden, ze het liefst elkaar opzoeken, en zich maar nauwelijks voor de plaatselijke bevolking, hun zeden en gebruiken, interesseren. Dit klopt niet waar het Lord Frederick Hamilton betreft. Niemand heeft beter de mentaliteit van de Zuid-Fransen onder woorden gebracht. Lees verder »

Terras aan de Pont d’Espagne

Paul Gellings is dichter, schrijver en vertaler. Zijn oeuvre is indrukwekkend. Bij Arbeiderspers kwamen enkele van zijn gedichtenbundels uit. Zijn romans zijn onder andere Witte paarden (2001), De zomer van Icarus (2010), Verbrande schepen (2011), Augustusland (2013), De jacht op de klaproos (2016) en De wereld als leugen (2018). In 2014 is van hem een roman in het Frans in het licht gebracht: Amsterdam Quartier Sud (Ed. Pierre Guillaume de Roux). Paul Gellings is door het Franse ministerie van Cultuur onderscheiden voor de manier waarop hij al sinds bijna veertig jaar de Franse taal en cultuur onder de aandacht brengt. Lees verder »

Météo

Ineke Holzhaus brengt een groot deel van het jaar door in de Berry. Ze is schrijver en theatermaker, acteerde, schreef en regisseerde bij diverse theatergezelschappen, maakte hoorspel voor radio en de HoorSpelFabriek en publiceert gedichten. In 2008 debuteerde ze met de dichtbundel Hond in Pompeï. In 2011 verscheen de bundel Waar je was, en in 2015 Bovengronds. Haar bundel Blijven en weggaan kwam in december 2016 uit. De cyclus De tuin van Nolde die daarin voorkomt werd bekroond met de Hofvijverpoëzieprijs. In oktober 2018 verscheen bij Ambo/Anthos haar eerste roman: Geef mijn vader. Lees verder »