11 apr, 2024 Onderdeel van paysages | Reacties uitgeschakeld voor Vriendelijk bos
Column door Caspar Visser ’t Hooft
Netflix deugt niet. Goede films en series worden steeds zeldzamer. Je hebt van die dagen dat je ’s avonds te moe bent voor een boek. Je denkt: dan maar Netflix. Ja, en dan komt het maar al te veel voor dat je er langer over doet om een keuze te doen in het aanbod – en maar zappen! – dan om naar de uitverkoren film of aflevering uit het ‘seizoen’ te kijken, in het geval je überhaupt tot een besluit bent kunnen komen. En dat te meer omdat je het vaak al na een half uur voor gezien houdt. Waardeloos! Tijd verpest. En dan heb ik het niet alleen over het obligate geweld in de films, en het feit dat de acteurs niet in staat schijnen te zijn rustig met elkaar te praten, maar steevast schreeuwen, snauwen, op z’n best hakkelen. Nee, wat mij stoort is dat zo manifest is dat bij het maken van de films ideologische criteria zijn gehanteerd: zoveel procent vrouwen in dominante posities, zoveel procent gekleurde mensen, zoveel procent LGBT enzovoort. Niets tegen die categorieën lieve mensen, ’t is dat ze je zo door de strot worden geduwd. Nieuwste versie van het drukkende dominees-moralisme. En dan, nog irritanter: wanneer in de films bossen voorkomen, dan zijn die bossen altijd – maar dan ook altijd – oorden van narigheid en mistig griezelen. Je hebt er altijd mensen die, achtervolgd, voor hun leven rennen. Er wordt altijd wel een of ander ontbindend lijk gevonden. En hoe dan ook, die bossen hebben zonder uitzondeing iets grimmigs. Wat mij betreft, ik ben het hier niet mee eens. Bossen zijn oorden van vrede, van stil geheim, bossen zijn vriendelijk.
Lees verder »
