Schrijver in Frankrijk

Arabisch meisje

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

In mijn familie heerst glaucoom. Om de twee jaar moet ik daarom naar de oftalmoloog om de oogdruk te laten controleren. Toen ik er kortgeleden weer was, moest ik onwillekeurig terugdenken aan wat ik eens bij een eerder bezoek aan de ogendokter, in een andere Franse stad, had meegemaakt. Of – om in het oculaire register te blijven – had ‘gezien’. Die eerdere maal zat ik in de wachtkamer met een mevrouw met een rare bril en met maar liefst vijf of zes Arabische mannen. Ze waren klein van stuk, tanig, hun gezichten waren van leer, hun wangen hetzij bebaard, hetzij vol stoppels. Een van hen droeg een djellaba, de andere wat we destijds ‘Turkenpakken’ noemden: afgedankte herenkleding van bij het Leger des Heils. Ik dacht natuurlijk dat wanneer ze allemaal, de een na de ander, naar de dokter moesten, het voor mij lang wachten zou worden. Ik bleek me te vergissen. Een assistente kwam opdagen, ze werd door een jonge vrouw van ik schat tussen de achttien en de twintig op de voet gevolgd. De assistente vroeg haar nog even te blijven, in afwachting van het resultaat van de tests die ze zojuist had ondergaan. Wie of er nu aan de beurt was? Het was de mevrouw met de rare bril.

Mijn kat is een kameel

Mensje van Keulen heeft een omvangrijk œuvre opgebouwd, meerdere literaire prijzen ontvangen, kortom een bekende naam in literair Nederland. In haar roman De gelukkige (2001) beschrijft ze een dorp in Frankrijk. Dit gedicht heeft ze geschreven in verband met de jaarwisseling 2020-2021, het kwam uit bij de Slauerhoffpers, begeleid door een linosnede van de hand van Olivia Ettema. Het is een traditie geworden: op Schrijver in Frankrijk wordt telkens het jaar ingeluid met een nieuw poezengedicht van Mensje van Keulen.

La Parisienne

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Een voornaam voordeel van de tweede confinement is dat je de Parijse virusvluchtelingen die zich in hun tweede huis bij ons in de Provence verschuilen, op straat amper tegenkomt. Wat een verschil met toen ze zich er in de al bijna vergeten zomer nogal erg nadrukkelijk manifesteerden. Maar nu de kroegen en de restaurants alweer geselecteerd zijn voor een faillissementbombardement, houden ze zich in onze praktisch doodverklaarde dorpen gedeisd. Mooi zo, lekker rustig. Als ze zich al bij de épicerie vertonen, zijn ze gemaskerd en gemuilkorfd.

Ik weet niet wat het is met Parijs’ volk. Een andere wereld, een andere mentaliteit, eerder parfum dan knoflooksoep of aïoli, we hebben het er vaker over gehad. Er is onlangs een mooi boek (Met Parijse pen) verschenen van Margot Dijkgraaf & Bart Koetsier die – ook aan de hand van citaten – nog even de voetsporen nalopen van een stuk of tien auteurs die ooit in Parijs hun heil zochten. Ik ben destijds een paar keer in la capitale geweest, maar ik heb nooit gesnapt waarom uitgerekend Parijs nou zo bijzonder was voor allerlei artistiek volk. Het was er best aardig, niet verkeerd, maar het tomeloos gezeur over ‘inspirerend’ vind ik even grote kletskoek als het idee van gastronomie bij een McDo.

Op de motor

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Vijfentwintig jaar geleden was ik zo gek een motor te kopen. Ik was boven eigen verwachting voor het motorrijexamen geslaagd, ik kocht een 500cc Honda. Toen ik hem moest afhalen sneeuwde het. Gelukkig hoefde ik niet ver te rijden. Een motor! Jij? Ja – ik, terwijl ik helemaal niets heb van een rebels type. Ik was nu eenmaal verliefd geworden op de Franse wegen waarover ik al sinds jaren elke week flinke afstanden moest afleggen. De motor zou me nog dichter met de neus op de weg duwen. Het heeft vijf jaar geduurd. Twee keer heb ik heel Frankrijk doorkruist, van het Noordoosten naar de Pyreneeën en terug. In drie etappes. Daarvan afgezien bewaar ik de beste herinnering aan de dag-toeren in de zuidelijke Ardennen en de Vogezen. Waarom ik er eigenlijk mee ben uitgescheden en ik die laatste motor, een Yamaha Diversion 900, heb verkocht? Een mens doet zo van die dingen.

Spinnenweb

Column (verhaal) door Caspar Visser ‘t Hooft

Wanneer Jan-Erik en zijn vrouw Caroline met de kids vanuit Den Haag naar Zuid-Frankrijk rijden, dan nemen ze steevast de snelweg die over Brussel, Lille en Parijs gaat. Wanneer was het – twee jaar geleden?  – dat de oudste zich voor het eerst met de keuze van de route begon te bemoeien en dat hij aan Jan-Eriks hoofd begon te zeuren dat hij die weg door het lelijke Noord-Frankrijk ‘nu wel kende’. Zo saai ! Het was vanmorgen hetzelfde liedje geweest: Altijd over dat stomme Lille ! En nu zat hij diep achterover gezakt, een koptelefoon om zijn oren, met zijn lange benen venijnig tegen de achterkant van Jan-Eriks zetel te porren. En als Jan Erik hem dan in zijn achteruitkijkspiegel aankeek, dan staarde hij met grote ogen terug:  Jan-Erik moest weten dat hij er niet over dacht om naar buiten te kijken. Wat de middelste en de jongste wél deden. Als die zich over de een of andere bezienswaardigheid buiten opwonden, dan gaf hij ze stiekem of minder stiekem meppen. Een gebrul achter!