Schrijver in Frankrijk

Het hoge woord

Column door Rosemarijn Milo

En dan zit je ineens, na eerst allerlei andere dingen in je leven te hebben gedaan, in je mooie huis in Frankrijk boeken te schrijven…

Frankrijk, terug bij af, zou ik bijna zeggen. Dat mijn voorouders van vaderskant Hugenoten waren, die in de jaren na de herroeping in 1685 van het Edict van Nantes naar de Lage Landen waren gevlucht, wist ik al heel lang. Zij heetten Millot en een van mijn bet-bet-over-groovaders, Jean Millot, is zich, na een aantal generaties Millot in Nederland, Jan Milo gaan noemen. Dat ik ook van Hugenoten afstam via mijn moeder, ben ik pas aan de weet gekomen toen ik een boek over mijn grootvader van moederskant ging schrijven, het boek waarover ik het hieronder wil hebben.

De boekwinkel van Banon

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Volgens een oude legende zou de Romeinse keizer Antoninus Pius zijn gestorven aan een indigestie omdat hij te veel van de geitenkaas uit het dorpje Banon, in de Alpes de Haute Provence, had gegeten. Dat was in het jaar 161. Wat mij betreft, ik ben niet bang voor een indigestie vanwege een teveel aan voedselgebruik. Ik ben niet zo’n veelvraat. Wel moet ik ervoor oppassen niet te bezwijken aan een andere soort indigestie – een intellectuele, of literaire indigestie. Want mijn gulzigheid kent geen grenzen waar het om iets anders gaat dat het dorp Banon te bieden heeft: boeken. In Banon heb je de grootste boekhandel van het hele Franse platteland. Waarom hij Le Bleuet heet, weet ik niet. Vanwege de blauwe luiken van het even zo hoge als smalle pand, midden in het dorp? In het Nederlands zeggen we ‘korenbloem’. De Fransen hebben het ook wel eens over de casse-lunettes (de ‘brillen-breker’). En waarom dat? Omdat korenbloemthee goed is voor vermoeide ogen. En waar krijg je vermoeide ogen van? Van veel lezen! Zit ‘m daar de link? Ik moet denken aan de laatste twee regels van een bekend gedicht van Victor Hugo Les bleuets (1828): Allez, allez, ô jeunes filles, cueillir des bleuets dans les blés! Boeken, dat zijn de bloemen in het monotone korenveld van het bestaan…

Op zoek naar Emilie Bel’oeuvre

Column door Ate de Reede

À la mémoire de Melle Emilie Belleuvre * 17-01-1892 – † 9-11-1929 stond nauwelijks nog leesbaar in de zerk gebeiteld. Ik wist het meteen, mijn eerste roman gaat over haar. Waarom ik veertien jaar later weer naar haar toe ging en pas na zeventien jaar mijn debuut schreef, zal ik hierna vertellen. Waardoor ik Emilie vond en welke invloed zij had op de levens van anderen? Welk te lang verborgen gebleven geheim pas in 1983 werd ontsluierd? Dat is empathisch vastgelegd in de roman “Emilie Bel’œuvre – de levende en de dode – “

Eenentwintig was ik toen ik met net achttien maanden Koninklijke Luchtmacht achter de rug van mijn weinige spaargeld een tweedehands motor had gekocht en met een tentje achterop voor het eerst Frankrijk binnenreed. Ergens, in het noorden nog, werd ik – op een heuveltop knappend stokbrood met Camembert kauwend – geraakt door het uitzicht over het zonovergoten goudgeel golvende graan. Het was liefde op het eerste gezicht die nooit meer is overgegaan…

Een sprookje voor in zware tijden

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Er wordt wel eens gezegd dat in perioden van voorspoed de mensen graag griezelen bij het horen van akelig nieuws, maar dat men in rampzalige tijden weer behoefte krijgt aan goede tijdingen, aan positieve verhalen. Ik heb zo de indruk dat de tijd van voorspoed zoals we die sinds de oorlog hebben gekend nu toch echt achter de rug ligt. Pandemieën, natuurrampen, oorlogsdreiging – het ziet er allemaal niet rooskleurig uit, in de wereld van nu. Laten we ons daarom weer eens troosten met een mooi, waargebeurd verhaal: niet alles is rot. Welk verhaal? Het verhaal van een caissière en haar dakloze vriend die bij de loterij een miljoen Euro wonnen. O, wat is daar zo bijzonder aan? En zo mooi? De loterij is toch niets anders dan een manier om arme mensen zoet te houden, opium voor het volk: zolang voor hen een kans – minieme kans – bestaat opeens, zomaar, rijk te worden, zullen ze niet in opstand komen, zullen ze zich niet mobiliseren met het oog op een rechtvaardiger samenleving. Het gegeven kansspel maakt daarom deel uit van een verrot systeem. ‘t Kan zijn, maar geen systeem is zo onzalig dat daarbinnen op individueel niveau geen mooie dingen kunnen gebeuren – dingen die ons, ondanks alles, weer met de mensheid verzoenen. Ik denk aan die caissière en haar vriend, aan wie ze waren, wat ze met hun miljoen deden…

Wordt de houtkachel modern?

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Las op een of ander platform dat je weleens overweegt jouw Parijs een hoge en tevens definitieve rug toe te keren. Vanwege de maffioos Corona met wie niet te dealen valt over afpersing, zo’n virus laat zich kennelijk niet afkopen. Was het maar een Siciliaan, beetje handjeklap en zo, dan kwam het goed. Volgens de media zouden zo’n 700.000 Parijzenaars en mensen uit die omgeving op de vlucht geslagen zijn toen de confinement werd aangekondigd. Stedelingen die zich – handen omhoog – al overgaven voor er een eerste schot gelost was. Slappe hap. Generaal De Gaulle had er schande van gesproken. Maar als je werkelijk speelt met het idee je als eigentijdse stadvluchteling en Provence te vestigen, is het mijn vriendenplicht je te waarschuwen. Het bestaan is hier zwaar!