Gelijkheid?

16 nov, 2020 Onderdeel van proses | Geen reacties »

Column door Rosemarijn Milo

Jullie wisten al wel dat de Praillon in het land ligt van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap, maar weten jullie ook dat dit land het met die Gelijkheid niet zo nauw neemt? Als je dat niet wist zal ik het maar eens uit de doeken doen. Alleen als je in Metz en omstreken woont, kun je erachter komen. Als gevolg van de annexatie door Duitsland van de Elzas en het departement de Moezel (vroeger samen bekend als Elzas-Lotharingen) gedurende de jaren 1870-1919, zijn er in die gebieden nog altijd wetten van kracht die nergens anders in Frankrijk gelden. Die wetten worden ‘het Plaatselijk Recht’ genoemd, le Droit Local, en in dat verband heet de rest van Frankrijk La France de l’intérieur, zoiets als ‘het Franse binnenland’. Hoe komisch die benaming is, zie je als je de kaart van Frankrijk erbij pakt en je je realiseert wat een rafelrandje in het uiterste Noord-Oosten van Frankrijk dat voormalige Elzas-Lotharingen wel is.

Lees verder »

Steden van Pandora – Paul Gellings

7 nov, 2020 Onderdeel van besprekingen | Geen reacties »

Bespreking door Schrijver in Frankrijk

Het nieuwste boek van Paul Gellings, dat dit jaar bij Uitgeverij Passage verscheen, bevat drie ‘vertellingen’. Noem het novellen. Wat is een novelle? Iets dat het midden houdt tussen een roman en een kort verhaal. Nu is het zo dat een novelle prettig is om te schrijven, je hebt er geen lange adem voor nodig, een reikwijdte van dertig à tachtig pagina’s is te overzien. Ik weet ervan, ik heb er zelf een paar op mijn naam staan. Maar voor de lezer liggen de zaken anders. Lange tijd zat ik als lezer met het genre novelle in mijn maag. Een kort verhaal lees je even tussen de bedrijven door. Je bent er vaak door iemand op attent gemaakt die graag met jou een kleine conversatie wil aanzwengelen. Zo’n kort verhaal is daartoe een geschikte aanleiding. Een roman, die wordt een paar weken lang je tehuis. Zodra de dagelijkse beslommeringen dat toestaan trek je je erin terug, sluit je je af voor de (zogenaamde) realiteit: je bent heel ergens anders, en tegelijk thuis. Quid de novelle? Te lang voor een kort verhaal, te kort om een vesting te zijn die je afschermt van het alledaagse. Ik las de eerste – en langste – novelle uit Steden van Pandora in de Franse TGV. Ik had drie uur te gaan. Ik had de vertelling in drie uur uit. Ik had me daarbij niet hoeven forceren, ik kon het boek af en toe op het klaptafeltje, voor me, neerleggen en dan naar buiten turen. Waarna ik de draad weer rustig oppikte. Ja, nu weet ik het: novellen zijn voor in de trein (al moet het dan natuurlijk om flinke trajecten gaan). Dankzij Paul Gellings was die reis midden door Frankrijk een bijzonder aangename reis.

Lees verder »

Het incident

5 nov, 2020 Onderdeel van politiques, proses | 1 Reactie»

Column door Peter Hagtingius

Vorige week weer de jaarlijkse séance van het hele gehucht beleefd. Altijd begin september, we vieren dan dat we weer onder elkaar zijn. Met een kwalitatief te verwaarlozen déjeuner, op klapstoeltjes met hernia-garantie gezeten aan lange wiebeltafels op de jeu-de-boules-baan. Qua voedsel praat je over frites, een enkel blaadje sla en verschroeid vlees als resultante van een poging tot barbecue door de kantine van de cercle des amis du village. Het doet er weinig toe, ook de ambassadrices van de maison de retraite (allemaal weduwen) zijn – als ik – bij voorbaat te spreken over de rosé van de plaatselijke cave. Het dorp drinkt liever iets, ook en vooral op hoge leeftijd. Bij een gemiddelde leeftijd van 80 plus is kauwen dan ook niet voor iedereen altijd een synoniem voor relaxen.

Lees verder »

Neerkijken op de Cevennen

23 okt, 2020 Onderdeel van proses | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Nee, ik kijk er niet op neer – op de Cevennen – in de zin van minachten. Integendeel! De Cevennen zijn niet alleen een prachtig, ruig natuurgebied, ook is er de herinnering bewaard aan de hugenoten die ondanks de vervolgingen onder Lodewijk XIV geen strobreed wilden wijken en hardnekkig aan het gezuiverde geloof vasthielden. Waar ze in andere delen van Frankrijk ruw werden overrompeld, bleven ze in de moeilijk te bereiken dalen van de Cevennen tegenstand bieden. Résister – was hun lijfspreuk. De Cevennen zijn in het collectief bewustzijn van de Fransen symbool gebleven voor onafhankelijkheid en voor de moed om voor je geloof en ideeën op te komen. Daar zie je niet op neer. En toch heb ik dat gedaan. Maar dat was omdat ik er eens in een vliegtuigje boven vloog. Het was de eerste keer – en vooralsnog enige keer – van mijn leven dat ik in een sportvliegtuigje zat. Voorin, in de cabine. Ik mocht van de piloot zelfs de hendel – of zeg je het stuur? – vasthouden. En de Cevennen – rechthoekige stukken donker bos, rotsige plateaus, spelonken – schoven onder ons langs. Hier gelig oplichtend, op andere plekken bruinig paars, vanwege waterige wolkjes die boven die plekken stilhielden. 

Lees verder »

Twee ridders

15 okt, 2020 Onderdeel van paysages | 2 Reacties»

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Boven de nationale weg die de voet van de Pyreneeën volgt en de stadjes St Girons en St Gaudens met elkaar verbindt torent hoog een klein wit kasteeltje. Daar woont de oude Madame de L. Ik ken haar al langer dan dertig jaar. Mijn ouders hadden in 1988 via een Engelse verhuurmakelaar voor ons allemaal een huisje gehuurd in de Haute Garonne, het bleek een bijgebouw van het ‘château d’en haut’. We raakten met Madame de L, haar dochter Marie-Jeanne en haar zoon Yves bevriend. Ze vertelden ons grappige verhalen. Over de Engelse huurster, bijvoorbeeld, die nog voor de afloop van de huurtermijn hals over kop was vertrokken. Ze had het over spoken gehad, en hoewel ze de vriendelijkheid zelve is had Madame de L. haar sarcasme blijkbaar niet kunnen verbergen.  

Lees verder »
« Vorige Berichten