Schrijver in Frankrijk

Fernande

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Fernande woonde met haar ongetrouwde broer Victor in een klein huis aan de overkant van een dal dat stijl afliep. Mijn optrekje – een kleine boerderij vlak aan de weg – keek erop uit. Het dorp lag op 800 meter hoogte, op een richel, het had de vorm van een croissant. Een donker bosmassief vormde een 400 meter hoog scherm. In de holte, beneden, graasden vroeger schapen, nu woekerden er bramen. Het dorp telde door het jaar heen achttien permanente bewoners. In de zomer meer, dat was vanwege de paar ‘tweede huisjes’ (waaronder het mijne). Toen Fernande jong was, in de jaren ’30 van de twintigste eeuw, beschikte het dorp over twee cafés en zelfs een hotel. Het bevolkingsaantal was minstens tienmaal zo groot als nu. Er waren zo’n twintig boerenbedrijfjes. Er was er nog maar één over. De tachtigjarige Fernande had haar dorp leeg zien lopen, het was het drama van haar leven.

Badkuip

Column door Helena Jurriëns

Op een frisse, zonnige, februari-zondagochtend slenter ik over de brocantemarkt in Carpentras, samen met mijn onafscheidelijke jachthond Pax. Ik kijk een beetje naar de uitgestalde marchandise. Portretten van lang overleden deftige Franse families, huisraad van generaties geleden, oude politiepetten, antiek gereedschap, bossen roestige sleutels, en alles wat je je maar kan bedenken… Maar ik ben er niet helemaal bij.
“Pardon madame”. Ik let even niet op en bots tegen een rondborstige dame op leeftijd met een roze poedel op haar arm.
Mij verontschuldigend kijk ik haar aan… Met haar craquelé bepoederde wangetjes en knalrode lippenstift past ze hier prima in het decor.
“Rien de grave, madame”, zegt ze vriendelijk en aait Pax over zijn bol. Iets wat haar poedel niet waardeert en flink begint te keffen.
Oehh… doorlopen maar… “Maar wel opletten, Leentje”, zeg ik tegen mezelf.
Ik loop al enkele maanden rond met het idee om definitief in Frankrijk te gaan wonen. Maar kan de beslissing maar niet nemen. Best een grote stap…

Dichter in tijden van Corona

Ineke Holzhaus brengt een groot deel van het jaar door in de Berry. Ze is schrijver en theatermaker, acteerde, schreef en regisseerde bij diverse theatergezelschappen, maakte hoorspel voor radio en de HoorSpelFabriek en publiceert gedichten. In 2008 debuteerde ze met de dichtbundel Hond in Pompeï. In 2011 verscheen de bundel Waar je was, en in 2015 Bovengronds. Haar bundel Blijven en weggaan kwam in december 2016 uit. De cyclus De tuin van Nolde die daarin voorkomt werd bekroond met de Hofvijverpoëzieprijs. In oktober 2018 verscheen bij Ambo/Anthos haar eerste roman: Geef mijn vader. Zoals voor iedereen in Frankrijk staat voor haar dit voorjaar in het teken van de lockdown (‘confinement’) vanwege Corona.

Déconfinement in Parijs

Column door Julia Fortuin

11 mei, de ‘bevrijdingsdag’ van 2020. Hoewel menig Parijzenaar staat te trappelen om weer naar buiten te kunnen, wordt dit enthousiasme met de dag lauwer. Want als er één ding duidelijk is: we kunnen dan wel terug de stad in, maar uit de stad is al het leuks weggehaald. Aan het begin van mijn quarantaine werd ik nogal eens meelijwekkend aangekeken. In je eentje in een appartementje van 21m2 zitten, zonder balkon – er zijn mensen die het beter hebben. Ook ik vreesde dat ik mogelijk gek zou worden en toch viel het mee. Het is hier klein maar knus en ik heb me goed beziggehouden met van alles en nog wat. Met vrienden en familie is er gezelligheid op afstand gecreëerd, en na de eerste 3 weken van ‘war on toilet paper’ gaat het er hier zelfs in de supermarkten gemoedelijk aan toe.

Bacchustempel

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Wie vanuit de dichtbevolkte kuststrook van Zuid-Frankrijk naar de Alpen gaat en dan snel wil opschieten, pakt de A51. Deze snelweg volgt de benedenloop van de Durance en begint bij Aix-en-Provence. Tot Manosque en de afslag Forcalquier rijd je nog door het zonnige land van de wijnakkers van Pierrevert. De Pierrevert is een nerveus wijntje, dat zeggen de kenners. Daarna wordt alles steniger. Je weet dat de hoge bergen voor je liggen. Je ziet ze zo en dan vanuit een inham tussen twee heuvels opduiken. Voor je – ja, maar dan eerder réchts voor je – ja, definitief rechts voor je. Dat merk je al gaande. Links varen ook heuvels, dor en rotsig, aan je voorbij, maar omdat ze geen sneeuwtoppen verbergen, gaat er minder betovering van uit. Dat is omdat je die streek aan je linkerhand, de hoge plateaus van de Vaucluse en de Drôme, niet kent. Doe het voor de verandering eens anders, ga bij Sisteron de snelweg af, en pak de D4075 naar Laragne-Montéglin en Serres. Je volgt dan een riviertje vol kiezelstenen genaamd de Buëch, het omringende landschap is ernaar genoemd: Bochaine. Erg hoog zijn de bergen niet, dat klopt, donkergroen bos loopt op tot verticaal-slingerende rots-diademen, waarboven vaak weer een reep bos – de kim – meegolft. Als je bent aangekomen in het oord Serres, ga dan niet naar rechts, richting Gap, maar naar links. Je komt dan op de D994 die Serres met Nyons en, verderop, het Rhônedal verbindt. Een eenzame weg. Je rijdt nog over tientallen kilometers door het departement van de Hautes Alpes, en vlak voordat je de grens met de Drôme bereikt, duikt je blik neer in een wijde kom. Het overkomt je niet vaak, dat je overweldigd wordt door de schoonheid van een landschap. Voor mij speelde het volkomen onverwachtse hierbij een rol. Ik moest doorrijden, ik moest om zo en zo laat weer thuis zijn. Maar ik nam me voor hier terug te komen. Bij een bordje langs de weg, met erop de naam van een dorp, minderde ik vaart. Eronder een pijl. Hij wees naar een geklasseerd monument, een priorij: St André de Rosans. Naam genoteerd – voor een volgende keer. Dan zal ik zorgen dat ik wat meer tijd heb, dat ik wat kan verkennen. Het was in de zomer.