Schrijver in Frankrijk

Boomers en millennials

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Ha! Jij bent dus ook zo’n ‘millennial’ die even de vloer denkt aan te vegen met wat heden ten dage blijkbaar een ‘boomer’ heet. Mooi zo.

Ik had nog nooit van ‘boomer’ gehoord. Maar ik heb gelezen (ik lees nog, ik heb er zelfs een bril voor) dat die Van Dale, de zelfbenoemde woordenboekensire van de polderdelta,  publiciteit scoorde met ‘boomer’ als Woord van het Jaar. Ik vermoed een louche competitie met een doorgestoken kaart-jury. Van Dale krijgt natuurlijk geld als Heineken zo meteen Boomerbier lanceert. Mij wordt gelukkig nooit iets gevraagd, maar de selectie van zo’n Woord zou ik overlaten aan een herdershond met gespitse oren.

Goed, ik ben dus kennelijk een ‘boomer’. Bedoeld als scheldwoord, maar qua klank slaapverwekkend, zoals alle gezeur van jouw generatie. Er zou me als soixante-huitard iets te verwijten zijn? We hebben achterlijk autoritaire machtsstructuren onderuit geschoffeld, we hebben voor jou en die andere ‘millennials’ het pad gebaand voor een draaglijk bestaantje, niks kerk en staat: vrijheid. En dan nu een beetje klagen? Staat gratitude niet in de Larousse?

Een vervlogen droom – Rosemarijn Milo

Bespreking door Schrijver in Frankrijk

Rosemarijn Milo woont sinds jaren in Oost-Frankrijk, in 2012 publiceerde ze Brieven uit La Dominance, waarin ze op aansprekende wijze haar ervaringen in het land waar je als God schijnt te wonen beschrijft. Vorig jaar verscheen van haar een bijzonder sympathiek boek, een ‘vie romancée’ in de vorm van een briefwisseling. De titel is Een vervlogen droom, de ondertitel: verslag van een te kort leven. Het gaat om het leven van Augusta Hamer, geboren Maes (1891 – 1918). Ze was de grootmoeder van de auteur, maar ze heeft haar niet gekend. In het voorwoord zegt Rosemarijn Milo dat in haar familie niet – of nauwelijks – over haar grootmoeder werd gesproken. Verbazend, alleen al wanneer je de foto’s ziet van Guusje (zo heette Augusta in de wandel) die in het boek zijn opgenomen. Een mooie, elegante vrouw met een bijzonder innemend gezicht. Op zo iemand in de familie ben je toch trots? Was er iets?

Kattenzang

Mensje van Keulen heeft een omvangrijk œuvre opgebouwd, meerdere literaire prijzen ontvangen, kortom een bekende naam in literair Nederland. In haar roman De gelukkige (2001) beschrijft ze een dorp in Frankrijk. Dit gedicht heeft ze geschreven in verband met de jaarwisseling. Het is zo langzamerhand een traditie: op Schrijver in Frankrijk wordt het nieuwe jaar ingeluid met een poezengedicht van Mensje van Keulen.

Ik zie je – Michael Berg

Bespreking door Peter Hooft

Iedere liefhebber van meeslepende thrillers verheugt zich altijd op een volgende van Michael Berg. Won in 2013 De Gouden Strop (voor de beste thriller van het jaar) met zijn Nacht in Parijs. Ik was ervan overuigd dat hij die prijs vorig jaar opnieuw zou veroveren met zijn boek Broertje. Héél beknopt: drie doden onder wie een Nederlandse oud-politicus in een Zuid-Franse villa, de zus van de verstandelijk beperkte Nederlandse verdachte vliegt in en dan begint het voortreffelijk geschreven verhaal. Wat je noemt zo’n ‘pageturner’ met als extra een meer dan maatschappijkritische annotatie. Ik wist: dit is ‘m, voor die Gouden Strop. Nee dus. Misschien was mijn oordeel een beetje verduisterd doordat ik zelf in Zuid-Frankrijk woon en veel herkende. En ik had natuurlijk niet álle recent verschenen thrillers gelezen.

Stappenteller

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Je had het over een ‘stappenteller’. What the hell? – wat nou weer, dacht ik. Maar bij gunstige weersomstandigheden modern toegerust als ik dan ben kon ik een beroep doen op Google. Die totaal-encyclopedie met even eeuwigdurende als mondiale pretenties. De palingvisserij in 1780 ter hoogte van Volendam, het uitmoorden van de Tempeliers in zoveelhonderd, of de winnende treffer in de wedstrijd tussen Ajax en Valencia, de wijsneus, betweter, weetal, Google kent alle data. Dat kan natuurlijk niet. Maar van de stappenteller weet ik nu misschien veel, vrees ik. Een ‘activitytrainer’, ook wel ‘pedometer’ genoemd, die het aantal stappen dat je hebt gelopen registreet en dan uitrekent hoeveel calorieën je hebt verbrand. Ik begrijp dat je er een soort ingeplugde polspendule voor nodig hebt. In mijn omgeving hebben we ook horloges. Daarop kun je zien hoe laat het is.