Schrijver in Frankrijk

Met een giraffe door Frankrijk

Column door Agnita de Ranitz

Kom Atir kom vertelt over een historische voetreis in 1827 met de eerste giraffe in Frankrijk. Op een dag luister ik naar een documentaire over Mohammed Ali, van 1805-1849 pasja van Egypte, en gouverneur binnen het Ottomaanse Rijk. Hij verbeterde landbouw en handel, liet Franse ingenieurs, architecten en kunstenaars opdraven en hielp zijn land, dat in erbarmelijke staat verkeerde, er weer bovenop. Zijn ambitie was echter niet alleen het land te moderniseren, hij wilde ook zijn territorium uitbreiden. Met sultan Mahmud II van Constantinopel viel hij Griekenland binnen. Omdat inmenging van het Franse leger zijn plannen om Athene aan te vallen wel eens kon dwarsbomen, bood de pasja de Franse koning Karel X een diplomatiek geschenk aan. In 1826 stond de pasja op het punt Athene aan te vallen en vond wel een heel opmerkelijk smeermiddel om de gemoederen te sussen. Hij stuurde per boot een giraffa camelopardalis naar Marseille. Het was de eerste giraffe in Frankrijk!

Stad en land in tijden van Corona

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin)

Dag Julia,

De kwelling begon op zondagochtend. Verkiezingsdag en het café, de huiskamer van het dorp, op slot. Op het terras stonden de tafels en stoeltjes er vertrouwd bij en ik trof er een paar van de ‘usual suspects’. Zonder een glas voor hun neus boden ze een troosteloze aanblik. Met het handen schudden, corona of niet, was ik gauw klaar. Als het onder normale omstandigheden druk is ben je er al gauw vijf minuten mee bezig. Of langer, als er gejurkte klessebessen bij zijn die gekust moeten worden en die de ‘journalist’ steevast hartelijk trakteren op nieuwtjes van minimaal of nog minder belang. Qua interesse veinzen kan ik zo het toneel op. Als het niet te lang duurt en ik moet er wel wat te drinken bij hebben. Francis, mijn vriend de aannemer, was er niet. Dat verbaasde me. Geen interesse in een drooggelegd apéro? Of zou hij zijn gaan stemmen? Die kans leek me gering. We hadden het er eerder die week – toen de glazen nog gevuld mochten worden – over gehad, de raadsverkiezingen. Het zou weer geen opwindend riddertoernooi worden. Geen tegenkandidaat, de burgemeester zou opnieuw met 100% van de stemmen worden gekozen, zoveel was zeker. Noord-Korea ‘en Provence’.

Daar komt een schip geladen

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

We staan voor een muur, laag, breed, brokkelig, opgetrokken uit gelige kalksteen. Als een slang kruipt hij voort over de glooiingen van het plateau van de Vaucluse. Nu eens verdwijnt hij uit het zicht, achter een heuvel, een bosje chênes verts of omdat hij op bepaalde plekken niet meer van de rotsige bodem te onderscheiden is. Terwijl de Mont Ventoux met zijn witte schedel op ons neerkijkt, vertelt de gids ons het verhaal van de muur. Het verhaal begint met een schip – en gek, al luisterend begint een oud wijsje in mijn binnenste op te wellen. Wat is dat ook weer voor lied? O ja, een oud kerkgezang: ‘Daar komt een schip geladen’… Ik begrijp het niet: dit lied is een adventslied, over de komst van het heil. Een lied vol hoop en vreugde. En toch, ik heb die wijs altijd zo intriest gevonden, alsof hij niet goed paste bij de woorden die erbij werden gezongen. Zou die wijs dan soms beter passen bij het verhaal dat de gids ons vertelt, en is dat de reden dat hij in mijn binnenste zit te neuriën? Een triest verhaal, een griezelig verhaal, dat ook met de komst van een schip begint: ‘een schip geladen’ met wel iets heel anders dan heil…

Franse woorden in het Limburgs

Column door Ton van Reen

Een van de moeilijkste woorden in onze Nederlandse taal is het woord/begrip ‘gemeen’. Vooral omdat het woord ‘gemeen’ meerdere betekenissen heeft. Een gemeente is een gebied, dorp of stad, waar gemene mensen wonen. En die hebben samen een gemeentehuis. Gewoonlijk zien de burgers in een gemeente het gemeentehuis als een slaapcentrum voor ambtenaren. Toen het gemeentehuis van de gemeente Maasbree overbodig werd, door de fusie met de gemeenten Helden, Kessel en Meijel, werd het pand te huur gezet door een makelaar. Voor de deur verscheen een bord met de tekst: ‘Kantoorgebouw met 38 slaapkamers te huur’. Afijn, dit is een oude mop natuurlijk. Ambtenaren zijn harde werkers. Ze werken zo hard dat ze al het werk dat ze tijdens een achturige werkdag moeten doen in een uur of drie al klaar hebben, zodat ze kort na het middaguur al thuis zijn. Schandalige mop, hoor. Het woord gemeen heeft vele betekenissen.

Mignon de porc

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Wanneer ik een film heb gezien die op een bestaande roman is gebaseerd, dan ga ik altijd naar die roman op zoek. Om te vergelijken. Meestal geef ik aan de roman de voorkeur. Niet altijd. Neem de film Valmont, van Milos Forman. Alles kleuren en kostuums, achttiende-eeuwse interieurs met goud, kristal en marquetterie, en bepruikte dames en heren die in koetsen met half dichtgetrokken gordijntjes – voor een koetsier, achterop een palfrenier – de drukte trotseren van Parijse marktpleinen vol echt ‘volk’. Met als klap op de vuurpijl een somptueuze scène die zich afspeelt in de kapel van het kasteel van Versailles. En nergens een indruk van kitsch. Wat nog het knapste is. Kortom, een mooie film. Ja, en neem dan het boek ter hand: Les Liaisons Dangereuses van Cholderos de Laclos. Want zo heet de roman waarop de film is gebaseerd (de hoofdpersoon van de roman heet Valmont). Na één bladzijde was mij de moed al in de schoenen gezonken.