Schrijver in Frankrijk

St Sulpice 11 september

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Bij de halte St Sulpice waren we uit de ondergrondse trein gestapt, voor een bezoek aan de nabij gesitueerde boekhandel ‘La Procure’. Voordat we het Metrostation verlieten, besloten we twee kaartjes te kopen voor de terugreis, dan was dat vast gebeurd. Achter het loket een dikke, vadsige vrouw, net een pad, met gele ogen. Een eng mens. Voordat ze ons te woord stond, riep ze de persoon die voor ons aan de beurt was geweest, en die nu plaats voor ons maakte, op de valreep nog iets toe. We verstonden: “… la fin du monde!” (“… het einde van de wereld!”). Het klonk als een dreiging, en tegelijk een juichkreet. Vreemd…

Couleur locale

Column door Peter Hagtingius

Voor de derde achtereenvolgende zondag zat er rond midi helemaal niemand op het terras van het dorpscafé. Te warm. Ik heb vaak betoogd dat het me niet warm genoeg kan zijn, maar nu de canicule (hittegolf) aanhoudt, heb ik dit standpunt genuanceerd gewijzigd in een stondpunt. Een dagje zonder de lawaaipapegaai die zich airo noemt, zou me wel wat lijken. Ik parkeerde op de pétanque-arena, op ‘normale zondagen’ het paradijs voor jeu-deboules-kemphanen. Vanwege de hitte was het treffen afgelast. Ik stond nog met mijn paraplu te hannesen die gepromoveerd of gedegradeerd (dat weet ik eigenlijk niet) was tot parasol toen Francies, mijn vriend de aannemer, kwam aanrijden. Wij doen dagelijks rond het middaguur even een apéro. Tot mijn verbazing arriveerde hij op zo’n vierwielige motorfiets waarmee je ook de natuur in kunt. Francies had dat een keertje gedaan, omgevallen, twee weken ziekenhuis.

De francofiel

Column door Monse Weijers

Eind zeventiger jaren kon ik niet rondkomen van mijn vertaalwerk, en nam daarom een baan aan bij het gemeente-archief, toen nog gevestigd op de Amsteldijk in het voormalige stadhuis van de gemeente Ouder-Amstel, een statig pand. Daar werd ik ondergebracht op het notarieel archief als regestenmaker. Een regest is een samenvatting van een notariële acte. Die acten waren opgemaakt in de zeventiende of achttiende eeuw.  Je had ze in soorten, zoals: gage-procuraties, bodemerijen, insinuaties en scheepsverklaringen. Die laatste waren wel het spannendst omdat ze vaak gingen over de afhandeling van schipbreuken en andere ongelukken. De regestenmakers, allemaal lieden met een handicap, zaten op de vijfde verdieping in een zaal met archiefkasten. Sommigen zaten tussen die kasten, maar de meesten aan het raam met uitzicht op de Tolstraat.  Daar zat ik ook. Naast mij zat de heer Toet, een man van tegen de zestig, die al twintig jaar op het archief werkte. De laatste vijf jaar was hij geen dag ziek geweest. Hij had een grote belangstelling voor Frankrijk en had In zijn vrije tijd zijn acte M.O.a Frans gehaald. Nu deed hij alleen nog Franse notariële acten. Verder fungeerde hij als algemene vraagbaak.

Bericht uit Le Berry

Ineke Holzhaus brengt een groot deel van het jaar door in de Berry. Ze is schrijver en theatermaker, acteerde, schreef en regisseerde bij diverse theatergezelschappen, maakte hoorspel voor radio en de HoorSpelFabriek en publiceert gedichten. In 2008 debuteerde ze met de dichtbundel Hond in Pompeï. In 2011 verscheen de bundel Waar je was, en in 2015 Bovengronds. Haar bundel Blijven en weggaan kwam in december 2016 uit. De cyclus De tuin van Nolde die daarin voorkomt werd bekroond met de Hofvijverpoëzieprijs. In oktober 2018 verscheen bij Ambo/Anthos haar eerste roman: Geef mijn vader. Het gedicht dat hier volgt zweeft tussen proza en poëzie in. De bundel waarin het is opgenomen zal verschijnen bij AzulPress met de titel In licht. Dit gedicht is een primeur.

Een zuiderse droomfabriek

Column door Ingrid Vander Veken

Bij het woord fabriek denk ik aan bandwerk en industrie. Maar dat is niet wat mijn tijdelijke stadsgenoten bedoelen, als ze het hebben over Les Fabriques. Zij verwijzen daarmee naar het vreemde stenen ensemble dat links van de baan verrijst, telkens ik Uzès nader.

Ik bleef het me maar afvragen. Wat was dit toch voor een allegaartje? Een staalkaart van antieke bouwkunst?  Een decor dat thuishoort in de Efteling of een soortgelijk pretpark? Een Las Vegas achtige hutsekluts van het Atheense Parthenon en de Luxor Obelisk in Parijs? En dat stond daar maar te staan, plompverloren, zonder enig aanwijsbaar nut.

Het stond er nog altijd, dit jaar. Zijn bestaansreden, of het totaal gebrek eraan, had ik intussen gedeeltelijk achterhaald. Fabrique stond voor wat de Engelsen folly noemen, een architectonisch gekkigheidje. Meer hoefde ik er niet achter te zoeken. Alleen blijkt dat er meer, veel meer zelfs, achter te vinden is. Een brok geschiedenis, een ambitieus plan.