Faux-amis en faux pas

26 sep, 2023 Onderdeel van plaisanteries | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Nederlanders vinden Fransen arrogant. Ik heb me vaak afgevraagd waarom, want ik ben het niet met hen eens. Het heeft natuurlijk te maken met de taal. Fransen kunnen zich eerder aan buitenlanders ergeren wanneer ze zich slecht in hun taal – het Frans – uitdrukken dan bijvoorbeeld Engelstaligen dat doen wanneer het om hun taal gaat. Dat komt omdat ze meer dan anderen belang hechten aan een goed beheersen van de taal. Wie wauwelt in zijn eigen taal, zal minder aanstoot nemen aan een buitenlander die zich slordig uitdrukt. Maar wanneer Fransen merken dat je serieus moeite doet om er in hun taal iets van te maken, zijn ze de eersten om je met complimenten te overladen: “Wanneer wij zo goed Nederlands konden spreken als jij Frans!”… Nee – arrogant, dat zijn sommige Nederlanders die dénken dat ze goed Frans kunnen en die om de haverklap, met veel aplomb, met woorden voor den dag komen die weliswaar Frans klinken, maar die eigenlijk Engels zijn. “Je vous expecte demain-matin” – hoorde ik een (verre) oom eens over telefoon zeggen, met een gezicht van kijk-eens-hoe-goed-ik-Frans-kan. Veel Engelse woorden zijn natuurlijk eigenlijk Franse woorden. Deze woorden zijn in de vroege Middeleeuwen met Willem de Veroveraar uit Normandië naar Engeland overgevaren. Maar deze woorden hebben in de duizend jaar tussen toen en nu twee parallelle ontwikkelingen doorgemaakt, één in Engeland, één in Frankrijk, waarbij sommige flink in betekenis zijn gaan verschillen. We hadden het over ‘expecter’, maar er zijn er andere – en wanneer je je hier vergist, kun je flinke blunders maken. Faux pas.

Lees verder »

God in Nice

5 sep, 2023 Onderdeel van politiques | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Geen stad waarin zo duidelijk de verschillende fasen van haar geschiedenis worden aangegeven door het karakter en de ligging van haar godshuizen als Nice. Twee eeuwen geleden was Nice nog een kleine, tamelijk onbeduidende stad. Nice mag zich dan wel laten voorstaan op een illustere zoon, Garibaldi – die er in 1807 werd geboren – de stad begon zich pas te ontwikkelen toen het graafschap Nice in 1860 van het koninkrijk Sardinië, kern van het Italië in wording, werd afgesneden en Frans grondgebied werd. Daarvoor was het de bescheiden hoofdstad van een onaanzienlijke provincie, met een vesting, een vissershaven, omringd door olijfboomgaarden en de ruïnes van het oude Cemelenum. De agglomeratie beperkte zich tot wat nu de ‘vieille ville’ wordt genoemd en bestrijkt niet meer dan een paar vierkante kilometers. Nice was in vroeger tijden een Rooms katholiek bolwerk, en dat is goed merkbaar. Binnen het bescheiden bestek van het oude centrum zijn de katholieke kerken legio. De kathedraal Ste Reparate en de verscheidene kerken en kapellen stammen alle uit de tijd van de barok. De oude stad is ‘s zomers natuurlijk vergeven van de toeristen. Wacht tot ze weg zijn, dan kom je ze tegen – want dan is voor hen de kust veilig : monniken in het wit, in het grijs, in het zwart en in het rood. Het zijn penintenten, en de verschillende orden van die boetebeweging hebben elk een eigen kleur. Godshuizen voor andere geloven zijn in de oude stad van Nice niet te vinden.

Lees verder »

De sleutel

15 aug, 2023 Onderdeel van paysages | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Wat doet die sleutel daar, in een enveloppe, achterin in de la van mijn bureau? Een oud bureau waar ik allang geen gebruik meer van maak. Vandaar dat hij op de zolder staat. Ik had papier nodig voor mijn printer, de stapel A4tjes naast de printer was opgebruikt, wat nu? En als er toevallig in dat oude bureau nog wat vellen te vinden zijn? Je weet maar nooit. Nee helaas, geen papier – wel een enveloppe met daarin een grote sleutel. Ik mijn hoofd breken: bij welke deur hoorde hij? Van welk huis? Ik ben in de loop der jaren zo vaak verkast. De nacht brengt raad, toen ik op een ochtend wakker werd, wist ik het: de deur van de hotelkamer in Châtel-Guyon.

Lees verder »

We moeten nog…

27 jul, 2023 Onderdeel van paysages | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Van het enkele idee dat we voor onze dood niet alles hebben kunnen doen wat we ons voorgenomen hadden ‘nog’ te doen, raken we in paniek. We hebben namelijk een lijstje gemaakt: We moeten nog een cruise maken naar de Noorse fjorden, naar de Antillen, door de Zwarte Zee. We moeten nog naar Thailand, naar Angkor Vat, naar Bora Bora. We moeten nog naar Zuid-Afrika, waar het landschap zo indrukwekkend schijnt te zijn. Kortom afstrepen. Ja, we moeten nog – van wie? Van God? Of van de glossy 65+ bladen, van de leugenachtige pepreclame voor senioren, van de buren die ons voor een bankstel-avond bij hen thuis hebben uitgenodigd om naar de film van hun laatste reis door Rajastan te kijken? Moet je gezien hebben! Ja, tussen ons pensioen en de komst van de man met de zeis, al dan niet voorafgegaan door zijn schaduw genaamd dementie, moeten we ons eerst nog tot proppens toe volstoppen met nieuwe ervaringen. En daarbij de wereld goed laten voelen dat we er nog zijn, al is het alleen door onze koolstofvoetafdruk (vliegreizen). Mensen toch!

Lees verder »

Zomeravond in een Frans stadje

8 jul, 2023 Onderdeel van paysages | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Ze zijn allemaal naar het spektakel gegaan, beneden, op de grote parking. Op die plek hebben ze een grote halfronde tribune neergezet. Voor de toeschouwers. Het toneel staat opgesteld vlak onder de oude stadsmuur. Nog een heel gedoe om een plaats voor je auto te vinden nu de parking even geen parking meer is! Ik zie van alle kanten mensen toestromen, ik kijk naar de hemel die boven nog licht is, en leeg. Ik kijk naar de zwaluwen die er doorheen scheren, krijsend, en ik zeg: “Gaan jullie maar. Ik heb zin om gewoon wat door het stadje te lopen. Om elf uur ben ik weer bij de auto.”

Lees verder »