Schrijver in Frankrijk

Geest

Ineke Holzhaus brengt een groot deel van het jaar door in de Berry. Ze is schrijver en theatermaker, acteerde, schreef en regisseerde bij diverse theatergezelschappen, maakte hoorspel voor radio en de HoorSpelFabriek en publiceert gedichten. In 2008 debuteerde ze met de dichtbundel Hond in Pompeï. In 2011 verscheen de bundel Waar je was, en in 2015 Bovengronds. Haar bundel Blijven en weggaan kwam in december 2016 uit. De cyclus De tuin van Nolde die daarin voorkomt werd bekroond met de Hofvijverpoëzieprijs. In oktober 2018 verscheen bij Ambo/Anthos haar eerste roman: Geef mijn vader. In het onderstaande gedicht (dat voorkomt in de recent uitgekomen bundel In licht) wordt een beeldengroep vermeld van de fascinerende Franse beeldhouwer Christian Lapie. Zijn werk is op vele plekken in Frankrijk en daarbuiten te zien.

Mijn naam

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Al meer dan drie-en-dertig jaar woon ik in Frankrijk en nog steeds krommen bij mij de tenen wanneer Fransen mijn naam uitspreken: Vissèèretoeft – Vissèretèèhoeft – Wissèretehoef… Afschuwelijk, dat toeft! En nog erger, dat Vissère, omdat het net zo klinkt als het Franse woord voor ingewanden, ‘viscères’. Ik ben dus Meneer Ingewanden-Toeft. Niemand die zo snel-snel-snel met zijn voornaam voor den dag komt als ik: Noem mij maar Gaspard. En dan een grapje (om losjes te doen, terwijl ik het niet ben): Van mijn achternaam krijgen jullie alleen maar last van je keel, het is voor jullie, Fransen, niet uit te spreken. Gelukkig gaat in Frankrijk het noemen van de voornaam niet als vanzelfsprekend met het tutoiement gepaard. Want daar ben ik niet van gediend. Ik blijf ‘u’, ook in mijn hoedanigheid van Gaspard. Dit Gaspard is trouwens het enige lichtpuntje in deze misère. Aan deze Franse versie van mijn voornaam heb ik altijd een voorkeur gehad. Hier ligt héél oud zeer aan ten grondslag. Toen we in de eerste klas van de lagere school voor het eerst het alfabet moesten kunnen opzeggen, hielden mijn klasgenootjes bij hoog en laag vol dat ik eigenlijk Saspar heet. Waarom? Omdat je de ‘c’ als een ‘s’ uitspreekt. Ik volhouden: Nee, het is Kaspar, ook al schrijf je het met een ‘c’. Tevergeefs. Bestaat er zoiets als een naamcomplex?

Een hoeraatje voor Macron

Column door Peter Hagtingius

Is me, geloof ik, nooit eerder overkomen: de heer Macron onomwonden gelijk geven. Gaat om de heikele voorpagina-kwestie le défi de janvier, die in andere landen bekend staat als Dry January. Van 1 t/m 31 januari geen alcohol. Zo’n opiniepeiling zou hebben uitgewezen dat 60% van de Fransen die défi (uitdaging) eventueel wel zou aandurven. Wantrouwen is mijn journalistieke middlename en ik geloof daar dus niks van. In elk geval in mijn omgeving bedraagt die score 0%. Op nieuwjaarsdag begon ik erover in het café in mijn dorp en meteen werd ik weggezet als kandidaat voor een spoedopname in het gesticht. Een maand zonder wijn en pastis, welke gemankeerde heeft dat verzonnen? Van een paar kanten kreeg ik een glas aangeboden.

Hoor, wat mijn malle vrouwtje zegt!

Mensje van Keulen heeft een omvangrijk œuvre opgebouwd, meerdere literaire prijzen ontvangen, kortom een bekende naam in literair Nederland. In haar roman De gelukkige (2001) beschrijft ze een dorp in Frankrijk. Dit gedicht heeft ze geschreven in verband met de jaarwisseling 2023-2024. Het werd door de Statenhofpers gezet uit de Dante, met een linosnede van de hand van Olivia Ettema. Het is een traditie geworden: elk jaar rond oud-en-nieuw ontvangt Schrijver in Frankrijk van Mensje van Keulen een poezengedicht. …

Jaarwisseling op Chaunac

Column door Rosemarijn Milo

Een herinnering aan de jaarwisseling – eeuwwisseling – 1999-2000…

… Als je naar Chaunac wilt, moet je bij Tulle (departement Corrèze) een afslag nemen; na enig zoeken lukt dat. Al gauw ben je op een bijna verlaten weg. Beter gezegd een bosweggetje dat zich linksom en rechtsom slingert en heuvel op, heuvel af. Een zigeunerkamp hoort al sinds mensenheugenis tot het landschap net als het riviertje en het bruggetje. Tegen de tijd dat je weer een huis ziet, neem je een slinger naar rechts en rijd je het terrein op dat hoort bij, wat hier genoemd wordt, ‘Le Château de Chaunac’.