Schrijver in Frankrijk

Racefiets

Column door Martijn CouwenhovenIn de tuin staat sinds twee dagen de racefiets van mijn vader. Een groene Gazelle. Hij hing al een paar jaar ongebruikt in de schuur en toen ik me liet ontvallen dat ik wel van fietsen hield, kreeg ik hem pardoes mee.

Sinds ik de racefiets heb, kan ik het idee van een grote tocht niet meer loslaten. Ik wil tochten maken. Langs dorpen en weilanden, dijken en rivieren, duinen en kusten. De fiets wil het ook. Samen op ontdekkingsreis over onbekende wegen. Naar Frankrijk het liefst.

Snelheidsmeter

Om mijn plan voor een tocht wat meer gestalte te geven heb ik gisteren een snelheidsmeter annex kilometerteller gekocht. Ik monteerde het apparaatje op de voorvork van mijn fiets, met in een spaak een magneet die langs het apparaatje scheert en zo, via de omwenteling van mijn voorwiel, mijn snelheid meet. Op mijn stuur zit een computertje ter grootte van een horloge waarop ik kan aflezen hoe hard ik ga, hoe ver ik fiets, wat mijn topsnelheid is en wat mijn gemiddelde.

Ik merk dat ik door de snelheidsmeter anders op de fiets zit. In mentaal opzicht bedoel ik dan. Nu ik kan aflezen hoe hard ik fiets, 25 kilometer per uur blijkt mijn normale tempo te zijn, is het vanuit Zaandam ineens maar twee uur fietsen naar Medemblik, vier uur naar Den Burg (drie uur fietsen naar Den Helder, de overtocht en dan nog twintig minuten vanaf de boot), en ongeveer acht uur naar Antwerpen. In Parijs ben ik in vierentwintig uur. Dat zijn drie dagen van acht uur fietsen, wat ongeveer 190 kilometer per dag betekent. Als ik nu doorfiets zit ik donderdagavond aan een biertje in café La Palette in de Rue de Seine.

Met het beeld van mijn racefiets leunend tegen een van de rieten stoelen op het terras van La Palette voor ogen, fiets ik over een recht stuk fietspad van gravelkleurig asfalt. Ik besluit te kijken hoe hard ik eigenlijk kan fietsen. De wind komt van opzij en is niet hinderlijk voor mijn recordpoging. Of recordpoging, zo kun je het eigenlijk niet noemen, het is immers mijn eerste poging. En ik meet mijn topsnelheid niet met anderen.

In 14 uur in Parijs

Ik verplaats mijn handen van bovenop het stuur naar de beugels, krom mijn rug en zet aan. Langzaam loopt de snelheid op van 25 naar 30 kilometer per uur. Tot zover gaat het goed en voel ik nog kracht in mijn benen om aan te zetten en de snelheid op te voeren. Ik merk dat ik in mijn stuur knijp om meer kracht met mijn benen te kunnen zetten. Mijn ademhaling is niet goed, maar het is te laat om daar nu nog iets aan te veranderen, dat kost snelheid. Kom op! moedig ik mezelf aan, 39, 40 km, kom op! Ondanks de pijn in mijn benen trap ik door, maar de snelheid is eruit. Harder willen mijn benen niet, kunnen ze niet.

40,4 km. Ongetraind. In spijkerbroek.

Ik zou in 14 uur in Parijs zijn.

Een half uur later, op weg naar huis via hetzelfde fietspad, onderneem ik mijn eerste recordpoging. Weer verplaats ik mijn handen naar de beugel en zet aan, fanatieker nu, ik maak snelheid, zie de meter oplopen, al gaat het minder soepel dan de eerste keer, maar de wil om mijn eigen tijd te verbreken doet me nog een keer aanzetten, ik stamp op de pedalen, de snelheid loopt maar langzaam op, te langzaam, kom op, mijn adem stokt, mijn benen doen pijn, kom op…

39,6 km.

Ik zak terug naar mijn inmiddels vertrouwde 25 km per uur en laat Parijs nog even links liggen.

Martijn Couwenhoven is kunstschilder/schrijver. Hij exposeert vooral in Noord Holland. Daarnaast schrijft hij columns en verhalen. Voor meerdere verhalen heeft hij literaire prijzen ontvangen (VPRO-duizendwoorden, Zaanse literatuurprijs). Hij schrijft graag over Frankrijk, zoals blijkt uit de titel van de bundel waarin zijn columns zijn verzameld: “In het spoor van Monet”. Voor meer informatie over deze veelzijdige Frankrijk-liefhebber, zie www.martijncouwenhoven.nl