Schrijver in Frankrijk

Verpeste vakantie

Zo, voor iedereen was de voorjaarsvakantie een verpeste vakantie. Voor de Fransen, in april, omdat er treinstakingen waren en as in de lucht. Voor de Nederlanders, de eerste twee weken van mei, omdat het regende en regende en nog eens regende en – we kijken ’s morgens door het raam – ach lieve hemel! – nog eens regende. Niets zo triest als een mistige, viezig doorweekte Provence wanneer het regent. Daarvoor is die streek niet gemaakt.

Fransen

Frankrijk kent een plaag die de andere landen niet kennen: de spoorwegstakingen. Ja, zo heeft iedere natie zo zijn vloek. En de ‘cheminots‘ (spoorwegpersoneel) vinden het natuurlijk heerlijk om nou net hun werk erbij neer te leggen wanneer heel Frankrijk op reis gaat. Ben je eens sociaal en milieuvriendelijk en wil je de trein pakken. Mis: ‘grève dans les transports’. Om een overtuigde milieuvervuiler van te worden (leve de auto!) Die aloude traditie van treinstakingen stamt uit de tijd dat voor spoorwegvolk het werk zwaar en akelig was (in Frankijk noemen ze dat ‘la pénibilité du travail’), de tijd van Zola’s ‘La Bête Humaine‘, de tijd dat de ‘cheminots’ met zwart geblakerde gezichten het hele traject lang kolen moesten scheppen om daarmee de brandende oven in de locomotief te vullen. Dat was honderd jaar geleden. Nu drukken ze – nee, toetsen ze op knoppen, maar nog steeds is het werk o zo! penibel. We hebben daarom recht op vervroegd pensioen, loonsverhoging, op de privileges zonder welke de aristocratie van de werkende mensen zijn stand niet kan ophouden. Arm, verdrukt Frankrijk! Arme vakantiegangers, arm plebs dat met verdwaasde blikken op de perrons en in de hallen van de stations rondwaart…

Nederlanders

Wanneer Nederlanders een verpeste vakantie ondergaan, dan waren ze niet rond met verdwaasde blikken, maar dan gaan ze met elkaar ruzie maken. Je ziet ze dan lopen, in rode, gele, jekkers met capuchons, leuke gezinnetjes, langs souvenirwinkeltjes, en tegen elkaar schelden. “Ik had je toch gezegd dat…” “Waarom luister je nooit naar mij?” Ik begrijp het, ik ben net zo: naasten die nat zijn omdat het regent zijn tien keer naarder dan wanneer de zon schijnt. Zon brengt verzoening. En als de Nederlanders dan nog tenminste het ritme van de autochtonen volgden, wanneer ze in Frankrijk toeven. Ga tussen de middag lekker lang ergens déjeuneren, dat is altijd weer anderhalf à twee uur teruggepakt op een doorregende dag. Nee, tussen de middag eten we niet warm. Tussen twaalf en twee zie je alleen maar auto’s met Nederlandse nummerborden op de weg. O ja, en we willen koffie om half elf, en borrelen om half zes. Vind eens een kroeg waar dat kan.

Engelsen

Wat Engelsen doen wanneer hun vakanties in het water lopen? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ook zij geneigd zijn hun gewoonten naar Frankrijk mee te nemen en dat ze dan ter plekke altijd een beetje bedrogen uitkomen. Engelsen, die maken wandelingen op het platteland (‘going for walks in the countryside’). Zoals ze dat doen in de romans van Jane Austen, George Eliot en Thomas Hardy. In Engeland kun je blijkbaar overal wandelen, in je tweedkostuum, met je hond, gewoon over de weilanden, de velden, de heiden (de ‘moors’). En niemand die je een strobreed in de weg legt. In Frankrijk wel. Probeer het eens, twee stappen te doen in de Franse campagne – hier ‘Propriété privée’, daar ‘Chasse gardée’, daar ‘Tir de balles’, even verder ‘Chien méchant’. Wat je dan ziet, dat zijn mensen die wandelingen maken over de weg. Ze zijn gekleed voor modder en plassen, voor laag struikgewas en stenige bodems. Ze lopen braaf over asfalt, met hun honden, hun wandelstokken, hun zakflesjes met brandy. Arm Albion…

Zoals het klokje thuis tikt

Of ook: Oost – West, thuis…