1
1
2-300x75
3-300x75
4-300x75
5-300x75
6-300x75

Huurcontract

26 nov, 2010 Onderdeel van paysages

Column door Adriaan van Dis

Huur opgezegd. Na zeven jaar Parijs keer ik voorgoed terug naar Nederland, althans dat was de bedoeling. Ik moet te vaak in Nederland zijn en werd op den duur gek van die tweelandigheid. Twee keer de opwinding bijhouden en twee keer de ergernis. Kon ik de eerste jaren nog met vrolijke afstand naar Franse politici kijken en mijn Franse vrienden op de kast jagen door te zeggen dat Frankrijk toch heus een Sarkozy nodig had, nu word ik steeds meer gedwongen kleur te bekennen en zit ook ik als een partijman achter de krant te grommen. Nederland laat me nog minder met rust – ook daar vraagt de tijd om stellingname. Om me terug te planten, had ik een paar jaar geleden al een landje achter de IJssel verworven: een hut met een moestuin. Als Parijs te veel in mijn longen kroop, kon ik daar op adem komen. Ik plantte zelfs bomen voor de oude dag.

September zou ik verhuizen, in de maand van het terugkomen en beginnen – La Rentrée – als buurtgenoten op het trottoir vlokken en op de terrassen laatste nieuwtjes uitwisselen. Ook ik kleefde aan: de buren waren blij me terug te zien, de jongens van de Proxiwinkel (Noord Afrikanen) vroegen me lacherig naar Wilders, de post had een paar pakketjes voor me achtergehouden, de kapper en de fietsenmaker zwaaiden en de bakker legde nog voor ik mijn mond kon opendoen een bruindoorbakken tradition voor me klaar. Ja, ik kwam thuis, pas met een vertrek in gedachte gloeide het besef. In Amsterdam-Zuid, waar ik het langste op één adres woonde, groet men elkaar nauwelijks en vierentwintig keer verhuizen in veertig jaar (alle studentenkamers meegerekend) werkte ook niet echt hechtend, maar bij mijn straatje in het zesde hoor ik.

Misschien komt het door Arlette, een pied noir die in Parijs vaste voet aan de grond kreeg en die na het vertrek van kruidenierster Annie de rol van ongekroonde burgemeester heeft overgenomen. Ze stuurt me wekelijks mails en betrekt me bij het wel en wee van de straat. De ene keer moet ik een petitie ondertekenen voor het behoud van een schimmelig museum, de andere keer jaagt ze het hele trappenhuis naar buiten om mee te protesteren tegen de dreigende sluiting van het postkantoor. Ook ik stond met een bord om nek voor het postkantoor. De sluiting is uitgesteld.

Of zou het Naima zijn, die in haar eentje de Pressing beheert? Al zeven jaar wast ze mijn overhemden en zet ongevraagd knopen aan. Laatst keerde ze een kraag. Wist niet eens dat het kon. Naima is de moeder van alle vrijgezellenmannen in de buurt en heeft een begrijpend oor. Er zit altijd wel iemand zijn of haar hart bij haar uit te storten. Ik hou me in, maar droom er wel eens van mijn hoofd in haar schoot te werpen. Voorlopig houden we het op een kuise kus bij het brengen en halen. En als ik housse en nappe door elkaar haal verbetert ze mijn Frans. In ruil leer ik haar de naam Geert goed uitspreken. Ze vindt mijn G zo Arabisch klinken.

Maar de belangrijkste reden waarom ik Parijs niet wil verlaten is Shakespeare. Al zeven jaar lang lees ik elke eerste maandag van de maand een toneelstuk van Shakespeare met een groepje Britten en Amerikanen. Ik ben de enige niet native speaker. We lezen niet suffig en ingetogen, maar met stemverheffing en panache. Ik ben vaak dagen bezig om mijn rol onder de knie te krijgen, al lees ik hem van papier. In het begin had ik geen flauw idee hoe ik al die oude Elizabethaanse woorden moest uitspreken, maar sinds mijn leesgenoten mij op een website wezen waar ik een woord kan intikken en het dan gesproken terug krijg, speel ik mij naar boven. Fie thou bawd. Foei gij schavuit. Ja, als er na zeven jaar Parijs iets vooruit is gegaan, dan is het wel mijn Engels.

Ik wist trouwens niet dat Shakespeare zo’n groot psycholoog was en zo modern. Jaloezie, achterdocht, ambitie, haat en verraad… al wat te menselijk is heeft hij doorzien en doorgeprikt. Maandelijks streep ik wel een paar regels aan die ik naar deze of gene zou willen sturen.(naar Willem Alexander bijvoorbeeld, als de familie weer eens te diep afdaalt naar het volk: a king should be like a nightingale: heard but not seen.- Henry IV-2. Of naar Geert: violent fires soon burn out themselves (Richard II).

Behalve Shakespeare kan ik ook mijn medespelers niet missen: een advocate, een operazangeres, een kunsthandelaar, een schilder, journalisten, schrijvers – rijk, arm en allemaal ontwortelden, gestrand in Parijs. Zij openden voor mij hun deuren, dekten hun tafels. Met de Franse Parijzenaars deel ik slechts straat en terras. Bij niet één kwam ik ooit binnen, tenzij ze getrouwd zijn met een buitenlander. Voor hen blijf ik ook na zeven jaar een vreemdeling. Maar ik verhuisde niet naar Parijs om door de Fransen te worden opgenomen, maar om door de stad te worden opgenomen. Vreemdeling tussen vreemdelingen. Verloren en dus thuis. Ik heb weer een nieuw huurcontract getekend.

(deze column verscheen eerder in magazine En France)

  1. 3 Reacties op “Huurcontract”

  2. Door De schrijver in Frankrijk op 26 nov, 2010

    Hartelijk dank voor de bijdrage!

  3. Door Elly Wright op 26 nov, 2010

    Nou gelukkig maar, van dat huurcontract bedoel ik.

  4. Door Roetman op 5 dec, 2010

    Verloren en dus thuis. Een prachtige vondst.

Reageer