Schrijver in Frankrijk

Citroën en het gelijk van Hollande

Column door Peter Hagtingius

Dit weekeinde eindelijk het prima boek ´De man die nee zei´ van Henk Wesseling over generaal De Gaulle gelezen. Veel méér dan recente Franse geschiedenis, gelukkig ook mooie anekdotes en ´human interest´. En al lezende ik dacht terug aan de uitgesproken voorkeur van De Gaulle voor de Citroën DS, volgens mij de mooiste auto die ooit gebouwd is en misschien wel het laatste voorbeeld van briljant Frans design-vernuft. Het zal nog wel blijken of de nieuwe president Hollande ooit zo groot wordt als De Gaulle, ik denk het niet, maar het spreekt me aan dat hij in elk geval qua autokeus de generaal alvast volgt.

Hollande heeft voor zijn presidentieel voertuig zijn oog laten vallen op de Citroën DS 5 Hybride4, waarmee hij een beperkt aantal kilometers in Parijs in totale stilte en zonder enige CO2-uitstoot kan rondtuffen. Aan de buitenkant vind ik die wagen niet zo bijzonder, zoals die hele ´bling-bling´DS-lijn waarmee Citroën anno nu aan de weg timmert, naar mijn mening eigenlijk een belediging is voor wie de oorspronkelijke DS nog van dichtbij heeft meegemaakt. Maar het schijnt bij die DS5 Hybride 4 om een technisch hoogstandje te gaan, een pijler onder de nationale trots van Frankrijk, of wat daar nog van over is. Daarom zal Hollande erin willen rijden. Ik heb het even nagekeken: het karretje kost tussen € 39.950 en € 43.950. Er zal nog wel wat bij komen aan staatshoofdelijke aanpassingen op het gebied van veiligheid en communicatie.

Ik heb van oudsher iets met Citroën. Niet omdat André Citroën (1878-1935), de grondlegger van het concern, een Nederlandse achtergrond heeft. Zijn vader was de Amsterdamse diamanthandelaar Levie Citroen, zijn moeder de Poolse Mazra Kleinmann, het echtpaar vestigde zich in 1873 in Parijs waar André geboren werd. Een schoolmeester zette dat trema op de e in de achternaam van zijn kennelijk briljante leerling André, die later als ingenieur aan de École Polytechnique zou afstuderen. Ook zakelijk een haantje de voorste, want tijdens La Grande Guerre was hij al betrokken bij de massaproductie van wapens. In 1919 begon hij zijn autofabriek, die in de jaren dertig uitgroeide tot de op drie na grootste ter wereld. En dat merkteken Double Chevrons (dubbele pijlen) is een verwijzing naar zijn tandwielenoctrooi dat hij in 1900 aanvroeg.

Zal best.

Mijn Citroën-historie begon toen ik amper mijn rijbewijs had en nadat op een druk kruispunt in Alkmaar de motor onder of uit mijn Fiatje 600 was gevallen. Mijn tweede auto was – zoals het toen min of meer hoorde – een Eend. Talloze jaren fantastisch in vele Eenden gereden! En het was natuurlijk tamelijk belachelijk dat ik een Eend meenam toen ik naar Zuid-Frankrijk emigreerde. Maar ja, ´de Witte´ wilde ik niet in Nederland achterlaten. En we hebben samen nog een hoop lol gehad toen ze zelfs bij ons in het dorp zo´n verkeersdrempel hadden aangelegd. Een makkie, desnoods een ´uitdaging´, hoonden we. Een beetje 2CV vliegt over zo´n hobbel en de eieren blijven heel. Ik ben de trotse bezitter van 5 Eenden, één Ami, 3 Visa´s, 3 BX-en en 1 CX geweest. Ik was merkentrouw, maar bij die Visa´s sloeg de twijfel al toe. Wat moest ik in zo´n ultra-saaie familie Doorsnee-auto? Reed ik niet voor schut? Die BX-en waren auto´s ´van de zaak´ en ik vond het wel spannend dat je ze ´hoger op hun poten´ kon zetten, ofschoon de noodzaak daartoe nimmer aan de orde was.

Mijn afscheid van Citroën was de schuld van de CX. Het ontwerp sprak me aan, eindelijk weer een ´herkenbare´ Citroën. Vraag niet hoe, maar ik wist op een exemplaar beslag te leggen en bijna een jaar lang toerde ik majesteitelijk in ongekende weelde rond. Tot de teller op 80.000 km stond en er ergens onder de motorkap een paar tandwielen aan een eigen leven begonnen. Tandwielen, Monsieur André Citroën! Sinds die trieste ervaring rijd ik Japans, in jeeps. Wel zo handig in de Provençaalse heuvels, een 4×4 als de sneeuw het weggetje naar het dorp voor de Citroën C3 van de buurman teveel gevraagd is.

Mijn oude emigratie 2CV, nog steeds op Nederlands kenteken, zie ik soms nog rijden. Overgedaan aan een Nederlandse onderwijzeres van een internationale school. Ik heb er spijt van, maar eerlijk gezegd durfde ik niet zo goed meer met een trage Eend de autoroutes op. En twee auto´s werd wat begrotelijk, oordeelde het financiële genie van de huiselijke kring. Alsof een Eend niet hét voorbeeld van crisisbestendigheid is. Bij de garage voorbij het stadje verderop staat al drie weken een Eend te koop. Eén keer per week kom ik er langs als ik naar de supermarché moet. Ik durf niet te kijken wat ie kost. En heel stiekem vind ik het dat het op de een of manier toch wel klopt dat president Hollande voor Citroën heeft gekozen. ´For old times´sake`, zal ik maar zeggen.

Peter Hagtingius is hoofd-redacteur van Côte&Provence