Schrijver in Frankrijk

De kunst van het veterstrikken

Column door Frans Willem Verbaas

De laatste tijd overkomt het me net iets te vaak, omdat ik met mijn gedachten heel ergens anders ben. Een fractie van een seconde nadat ik het knopje van het Senseo-apparaat heb ingedrukt, realiseer ik mij dat ik er geen nieuw koffiepadje heb ingedaan. Terwijl ik de verzendknop indruk om een e-mail te versturen, besef ik dat ik ben vergeten de bijlage toe te voegen. Terwijl ik de voordeur achter me dichttrek, besef ik dat mijn fietssleuteltje nog binnen ligt. Het zijn maar kleine dingen, waar ik wel om kan lachen.

Het kan veel erger, om te huilen zo erg kan het. Onlangs brachten de kranten het verhaal van een Amerikaanse vrouw die op weg naar haar werk vergeten was haar baby naar de kinderopvang te brengen. Ze reed rechtstreeks door naar kantoor en liet haar kindje achter in de auto die ze in de open lucht had geparkeerd, en in de zon die in de loop van de dag steeds harder begon te branden. Pas toen de vrouw na een dag hard werken weer bij haar auto kwam, ontdekte ze dat ze haar kindje was vergeten. Maar toen was het al te laat.

Volgens deskundigen, die om een reactie werden gevraagd, hebben mensen het te druk tegenwoordig. Net als een jongleur kan onze geest maar een beperkt aantal ballen tegelijk in de lucht houden. Het is niet goed als we aan teveel dingen tegelijk moeten denken. Daar zijn we niet op gebouwd, daar zijn we niet voor geschapen. Een schrijver vertelde eens over een monnik die hem buitengewoon had geïnspireerd. ‘Ik ken niemand die zo geleerd was als hij. Maar het meeste heb ik nog geleerd van de manier waarop hij zijn veters strikte, van de volkomen toewijding waarmee hij zoiets eenvoudigs deed.’

Over een paar dagen begint mijn grote vakantie. Ik bedenk nooit goede voornemens aan het begin van een nieuw jaar, maar aan het begin van de zomervakantie doe ik dat dit jaar eens wél. Ik neem mij voor om een paar weken aandachtig te leven. Eén ding tegelijk doen. Naar één ding tegelijk kijken. Aan één ding tegelijk denken. Onthaasten dus. In Jesaja 28:16 stond het zo mooi, in de vertaling van 1951: ‘Hij die gelooft, haast niet.’ De nieuwe vertaling heeft van dit vers gemaakt: ‘Wie zijn vertrouwen daarop (d.w.z. op de hoeksteen van Sion, d.w.z. op de Heer) grondvest, hoeft geen andere toevlucht te zoeken.’ De nieuwe vertaling drukt de bedoelingen van Jesaja ongetwijfeld nauwkeuriger uit. Maar daar heeft ze wel erg veel woorden voor nodig. Ik houd het maar bij dat mooie, eenvoudige en daarom zo veelzeggende: ‘Hij die gelooft, haast niet.’

Ik hoop dat wij elkaar na de grote vakantie gezond en uitgerust weer zullen ontmoeten. Ik weet nu al dat, eenmaal thuis, het onthaaste vakantiegevoel hooguit een paar dagen standhoudt. Maar als het straks weer herfst is, en druk als vanouds, zal het strikken van mijn veters mij dagelijks aan de woorden van Jesaja herinneren. Hij die gelooft, haast niet. Eén ding tegelijk doen. Naar één ding tegelijk kijken. Aan één ding tegelijk denken. Leven met aandacht.

Frans Willem Verbaas is predikant en schrijver. Hij is de auteur van Sneeuw in Afrika (Mozaiek, 2006) en Engelenwoede (Mozaiek, 2007). Zijn laatste roman Heilig vuur (Mozaiek, 2009), over het leven en werk van Calvijn, was een succes. NRC Handelsblad noemde het de meest geslaagde theologische roman sinds de verschijning in 1950 van Henry Morton Robinsons The Cardinal.