Schrijver in Frankrijk

De vierpotige immigrant

Column door Peter Hagtingius

Toen was er dus die vriend in Nederland die dacht: ‘dat wil ik ook wel, verkassen naar Zuid-Frankrijk’. Kwam een kijkje nemen en oordeelde: zo verkeerd niet, we gaan het gewoon doen. ‘We?’ Ja, hij en zijn twee honden. Geen idee hoe het allemaal geregeld werd, ongetwijfeld ingewikkeld bureaucratisch gedoe (leer mij de Franse ambtenarij kennen), maar op zekere dag arriveerde mijn vriend met zijn honden Jip en D in dit deel van de wereld. Een weekje later kwamen ze bij mij langs.

Meteen feest! In elk geval voor mij en de dieren. Ze blaften nog geen Frans, maar snapten naar mijn idee intuïtief alles van ‘liberté, égalité, fraternité’ alsof ze de Revolutie zelf hadden beleefd. Geen flauw vermoeden wat die vriend de rest van de dag bij ons aan tafel uitspookte, ik ging met zijn kudde de hort op. We voetbalden wat (zij namens Ajax, ik was van Olympique Marseille) en we ontdekten de charme van waterpolo in het zwembad. Zelden zulke fantastische en vooral gelukkige honden meegemaakt. Zuid-Frankrijk? What else! Je zag het ze denken.

Kreeg ik een paar dagen later een mailtje van mijn vriend: Jip weggelopen! Wat te doen? Ik woon iets van 100 km verderop, veel meer uitrichten dan links en rechts bellen, de gendarmerie, de dierenbescherming (SPA) waarschuwen, kon ik niet.

En dan ineens het opluchtende berichtje: Jip is er weer!

Had ik me op ‘m verkeken? Had ie me toch op het verkeerde been gezet, wat ‘m tijdens het voetballen lekker niet gelukt was? Was ie toch een ongehoorzaam secreet, onvoldoende voorbereid op een bestaan in de Provence? Ik besloot ‘m een mailtje te sturen nadat ik had gehoord hoe ’t allemaal gegaan was.

Dag Jip,

Mij bereikte een onrustbarend bericht over je.

Tegen alle afspraken in (óók met mij!) heb je godgloeiende de poten genomen. Een gevaarlijke weg overgestoken en vervolgens een beetje de hoer uitgehangen bij nota bene types uit Luxemburg, waarvan iedereen (onder wie honden) weet dat die lui louche zijn. Minimaal belastingontwijkers, gespecialiseerd in goedkope benzine.

Oké, ik heb slechts één bron, maar de beschuldigingen zijn van zéér ernstige aard.

Moet ik aannemen dat je zo’n sneue Hollander bent met idiote klachten over een bestaan in het mooiste dorp van de Provence, het beste deel van heel Frankrijk? Ga dan maar terug naar je trieste polderdelta van de regenjassen. Woonde je niet ergens ter hoogte van wat ooit de Hoogovens heette, IJmuiden of zoiets? Als je wat te zeiken hebt over onze Provence, hoef je bij mij niet meer aan te komen voor een potje waterpolo. Zo goed was je trouwens niet.

Ik heb oprecht gedacht dat je een verstandige hond bent. En dus zéér tevreden over een topbaas die je op het niveau van Michelin-sterren maaltijden aanbiedt, die waakt over je gezondheid als een hoogleraar bij een Faculteit Diergeneeskunde. Die een bestaan in een unieke ambiance voor je regelt waar je niet uitgerend raakt. Je baas is misschien een vluchteling zoals er tegenwoordig zoveel zijn, maar jou zal hij nooit in de steek laten. En wat doe jij? Je trekt een lange neus naar de man die de essentie van dierenliefde snapt en alle hondenliteratuur gelezen heeft.

Aangenomen dat de beschuldigingen correct zijn (je hebt alle recht je te verdedigen), reken er niet op dat je er met een slap excuus vanaf komt. Dat typisch Nederlands gedoe van ‘sorry’, dat werkt hier bij ons in Zuid-Frankrijk niet. Als je er anders over denkt, tabé dan. Iets van gehoorzaamheid in hondenkringen, dat is al sinds Napoléon zo ongeveer de norm in onze omgeving. Het valt me zwaar van je tegen dat dit aspect van je immigratie je ontgaan is.

Ik doe niet aan chantage, maar mocht je overwegen naar het noorden terug te keren, je opvolging is al geregeld. Een zwarte blafkees uit nota bene Portugal, die de gevolgen van de dictatuur daar heeft meegemaakt en die dus alles van ‘luisteren’ snapt, staat in de startblokken.

Je moet maar zien.

Ik heb je baas voorgesteld dit schrijven even aan je voor te lezen.

Met bedenkelijke groet,

Je sportvriend van 100 km verderop

Peter Hagtingius was hoofdredacteur van Côte&Provence. Hij woont in de Var