Schrijver in Frankrijk

Paris-Provence

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Om bij de finale van je vorige brief te beginnen: dus jij denkt dat ik denk dat de wereld niet bestaat omdat ik vind dat Frankrijk niet bestaat. Ik heb nog een Bos-atlas, ik ontken niet dat er een globe is. Maar van enige samenhang binnen Frankrijk, voor zover dit land zich als natie presenteert, is natuurlijk geen sprake. Een Provençaal verdwaald in Normandië of daaromtrent spreekt de taal niet en raakt er de weg kwijt, eerder nog dan Monus, het mannetje van de maan. Een Provençaal in jouw hoofdstad (die van mij is Aix-en-Provence) wordt als querulant bejegend, ik spreek uit ervaring. En jullie in Parijs maar menen dat jullie de dienst uitmaken? Lange neus, mevrouw! Corsica, Bretagne, Baskenland en ook wij in de Provence, we regelen onze zaakjes zelf wel op onze manier en dus per definitie beter dan de treurwilgen in regenachtige ministeries in jouw Parijs. ’t Heeft nog niet veel aandacht getrokken, maar ook bij ons in de Provence is er nu een onafhankelijkheidsbeweging en reken maar, dat wordt wat. Frankrijk, met nog steeds koloniale ‘departementen’ in rare zeeën, is aan zijn laatste hoofdstuk begonnen en ik vind het niet erg. Als je vindt dat Frankrijk nog bestaat, dan toch niet lang meer.

Je beschuldigt me in je brief van ‘polderen’. Zelden heb ik een zwaarder verwijt naar m’n kop geslingerd gekregen. Een van de redenen waarom ik het oude vaderland verliet (veel te laat overigens, hopelijk was jij wel op tijd) was die alles verziekende compromismentaliteit, dat vreselijke gepolder. Het regent of het is droog, helder zwart-wit, dat is bij ons in de Provence (God of Allah zij dank) nog steeds ‘en vogue’ en dat blijft zo. Zijn we daarom achterlijke Bartjes aan wie de moderne tijd is ontgaan? Nee hoor, we lopen juist vóór op jullie opgefokte Parijzenaars die zelf vast ook doodmoe worden van een beetje van dit en beetje van dat. Je gooit toch ook geen diesel én benzine in de tank van je auto? Wij in de Provence zijn stellig: gewoon ja of nee, en verder geen gezeur. Parijse opwinding over een corrupte wethouder in onze omgeving, een illegale bouwvergunning, zo’n rookverbod in de kroeg waar we ons niets van aantrekken, laat toch zitten. Bij ons schijnt de zon, jullie voornaamste attribuut is de parapluie die ook niet echt helpt tegen de smerige kuchlucht in je mondiaal bewierookte touristtrap die de facto uitgerookt is door overbevolking. Wij koesteren onze onverslijtbare diesels die we sûr et certain nog vele jaren besturen, welke milieuwetjes Mme Royal bij jou in Parijs ook verzint. En écoute, wij hebben qua vuil in de lucht nergens last van. Wanneer moet je in jouw Parijs met zo’n kansloos mondkapje uit Peking de straat op? Dezer dagen al, vrees ik.

En jij maar denken dat we afgeschreven zijn in zo’n Provençaals ‘Asterix-gehucht’, zoals je dat noemt. Terecht trouwens, die geuzennaam verdienen we wel. Want we zijn in zoverre Asterix dat we ons moeiteloos staande houden, óók in het huidige tijdsgewricht waaraan de Parijzenaar zich zonder verder nadenken heeft uitgeleverd. Ik attendeer erop dat we telefoon, televisie en internet hebben. Maar een overgave? No way! Behalve -als altijd- aan onze ‘toverdrank’, die Marc de Garlaban heet, vernoemd naar het nabijgelegen massief.

Beetje antiek brocante-bestaantje? Mevrouw! Al voor de tweede keer in de kwart eeuw die ik hier woon van de week een heuse moord! ‘En pleine rue’. Nee, natuurlijk geen eigentijds islamterrorisme, dat is meer iets voor jullie. Gewoon een ‘crime passionele’ , zoals het in onze contreien al eeuwen betaamt, voor zover een dodelijke messteek ooit betamelijk is. Totale chaos in het dorp toen de blauwe zwaailichtkapel van de gendarmerie ons Asterix-fort onverhoeds binnenviel. We zaten in het café. Volgens de lokale krant Var Matin was ons dorp ‘verslagen’. Op de additions aan het eind van de avond was daarvan weinig te bespeuren.

Julia, vergeet het gedoemde Parijs en verkas naar het zuiden, naar de straks onafhankelijke republiek La Provence.

Cordialement, Peter Hagtingius

*****

Dag Peter,

De Parijzenaren hebben in elk geval niet het alleenrecht op chauvinisme.

Het is natuurlijk fijn als je kunt zeggen dat je in een prachtig zonrijk gebied kunt zeggen dat je de wereld niet nodig hebt omdat alles al in de regio beschikbaar is: fijn voor jullie. Maar helaas beurre de cacahuette, niet iedereen heeft die mazzel.

Het is voor een Provençaal misschien lastig te begrijpen dat mensen zich uit de naad werken in een grijs oord met mini-appartementjes. Maar zoals dat maar deels een keuze is, betekent dat niet het ons aan hang naar natuur ontbreekt. Spendeer een zondag in Parijs en je zult zien dat het wemelt van de bio-marktjes, stadstuintjes ter grootte van een postzegel en barretjes waar zelf gebrouwen amberbiertjes worden geserveerd. De Parijzenaar hunkert naar authentiek en ambachtelijk en lokaal. En met onze Journée Sans Voiture (één dag schone lucht per jaar) gaan we de goede kant op.

Wat dat betreft heb je een punt, jullie lopen op dit gebied “voor” op de Parijzenaar. Mijns inziens zou een onafhankelijk Provence-land toch maar een interessante afzetmarkt mislopen, maar dat is aan jullie.

En dan het bestuur. Het hindert blijkbaar dat men hier in Parijs wetten het wijde land in stuurt. Niet vreemd toch, zolang we wettelijk een land zijn. Maar ook al valt Frankrijk uit elkaar, dan is er toch nog altijd Brussel die milieuwetjes Europa inslingert. Is dat dan zoveel beter? Die dieselmotor raakt op een gegeven moment toch wel buiten gebruik op een gegeven moment, hoor. Over smog gesproken.

Je schetst een duidelijk plaatje van wat de Provençaal niet wil. En wat hij wel wil is ook vrij duidelijk: alles behouden zoals het altijd al is geweest. Toegegeven, jullie status quo is ondanks zijn rijpe leeftijd best een beetje benijdenswaardig, de jaarlijkse crime passionnelle daargelaten. Maar een zelfredzaam en onafhankelijk Provence, hoe moet dat er dan uit zien? Welke leus maakt plaats voor Liberté, Egalité, Fraternité? Gaan de er grenzen dicht, of mag de Parijzenaar er naar binnen onder strikte controle? En een vluchteling, om maar iemand uit de actualiteit te nemen, mag die er rekenen op een solidaire slok Marc de Garlaban? In de kroegen mag dan vast weer worden gerookt, maar hebben jullie wel een oude munteenheid die jullie kunnen afstoffen om de wijntjes en eaux de vie mee te betalen?

Ben ik benieuwd naar.

Hartelijke groet, Julia

Peter Hagtingius woont in de Var. Hij was hoofdredacteur van Côte&Provence.

Julia Fortuin woont en werkt in Parijs. Haar blog bisesdeparis.com is een verzameling anekdotes en observaties die voortkomen uit haar pogingen tot integratie in het Parijse bestaan. Julia’s blogs worden tevens gepubliceerd op de website Nederlanders.fr