Schrijver in Frankrijk

Herfst in Combray

8 okt, 2020 Onderdeel van poésies

Paul Gellings is dichter, schrijver en vertaler. Zijn oeuvre is indrukwekkend. Bij Uitgeverij Arbeiderspers kwamen enkele van zijn gedichtenbundels uit. Zijn romans zijn onder andere Witte paarden (2001), De zomer van Icarus (2010), Verbrande schepen (2011), Augustusland (2013), De jacht op de klaproos (2016) en De wereld als leugen (2018). Dit jaar verscheen de verhalenbundel Steden van Pandora. In 2014 is van hem een roman in het Frans in het licht gebracht: Amsterdam Quartier Sud (Ed. Pierre Guillaume de Roux). Paul Gellings is door het Franse ministerie van Cultuur onderscheiden voor de manier waarop hij al sinds bijna veertig jaar de Franse taal en cultuur onder de aandacht brengt.

.

Plaatsnaam uit de oevers van een stroom woorden getreden

uit de heimwee van een schrijver ziek van verlangen het allemaal

nog eens grondig over te doen in de overzichtelijkheid van

hervonden en daarmee voorgoed verloren tijd, al is het maar

.

in een rotgat als dit: huizen als schapen geschaard rond

een pokdalige, drievoudig gepuntmutste kerk, zo’n plek

op de bodem van Frankrijk waar niets is en waar je het moet

hebben van een geschrift vol goden en doden die logeerpartijen

.

in lang vervluchtigde kinderjaren op kwamen luisteren

met alle intriges en idylles van dien – hoe anders toch

dan dat handjevol getatoeëerde zuipschuiten die hier in het heden

afgemeerd aan de toog staan of vergaan in het kerkplein 

.

France profonde dus, zij het met de glans van een boek geschreven

in jugendstil en geschilderd in de tinten van de belle époque

maar tegelijk gehuld in het stervende licht van vandaag: dalende zon

en schaduwen langer en langer, tentakels van naderend donker

.

Weer een zomer voorbij, weer temps perdu, weer dat verlangen

alles nogmaals te beleven, maar het kan, wie zijn ogen sluit

ziet hoe deze ogenschijnlijk morsdode straten dwars door

de draaikolk van keien tussen kerk en kroeg opnieuw beginnen

.

te stromen langs die leliebestikte beek naar het park waarbij

ooit een heel kasteel werd verzonnen en veel verder nog

als in een film die wordt teruggespoeld tot in dat kopje thee

de toverdrank waaruit een kathedraal van jaren verrijst