21 dec, 2022 Onderdeel van paysages | 1 Reactie»
Column door Caspar Visser ‘t Hooft
Niets zo frustrerend als films vol interessante landschappen, maar waarin deze landschappen enkel een terloopse achtergrond vormen. In de diepte een slingerend stroompje dat door populieren wordt omzoomd, op een heuvel de ruïne van een Middeleeuws kasteel – je zou verwachten dat het spel van de acteurs en de plot van het verhaal op dit typisch Franse natuurschoon waren afgestemd, zodat tussen beide elementen een harmonie zicht- en voelbaar werd. Tevergeefs. Waar mooi, vloeiend Frans op zijn plaats zou zijn geweest, doen de derderangs acteurs, in dure auto’s vol glanzende gadgets, niets dan snauwen. Ze geven uiting aan ‘emoties’. En dat vraagt om ongearticuleerde huilerigheid en schuttingtaal. En wat een banaal verhaal ! Een liefde tussen twee doorsneemensen die hun eigen zelf uniek vinden en die allerlei goedkoop psychologische obstakels verzinnen waar die niet nodig zijn. Een moord – en je denkt : waren al die vulgaire, onsympathieke mensen maar om zeep geholpen, dat was dan tenminste opgeruimd-staat-netjes geweest. Ik denk aan veel films – bioscoopfilms, televisiefilms, televisieseries – te veel, maar niet aan alle films. Een van de mooiste films die ik ken, is The train met Burt Lancaster en Jeanne Moreau. Niet dat de landschappen, die in deze zwart-wit film uit 1964 worden getoond, nu zo bijzonder zijn, wel typisch Frans. Wel zo dat wanneer ik in de trein zit van Parijs naar Straatsburg, bij mij onwillekeurig scènes uit de film voor de geest komen zweven. Vanwege de uitgestrekte leegten buiten, de lage heuvels, de bossen, en de oorden met hun ouderwetse stations waar je doorheen, of langs, snelt. Waarom ? Omdat in The train de omgeving waarin het spannende verhaal zich afspeelt niet alleen onlosmakelijk met de intrige is verbonden, maar het verhaal ook aankleedt. En toch, zo mooi zijn de uitzichten tussen Parijs en Lotharingen nu ook weer niet. Wat is mooi ?…
Lees verder »