Schrijver in Frankrijk

Le douce France?

Column door Joke Hermsen en Caspar Visser ‘t Hooft

Al zesentwintig zaterdagen op rij wordt er in Frankrijk door vele (tien)duizenden ‘gele hesjes’ gedemonstreerd tegen armoede, sociaaleconomische ongelijkheid, milieuvervuiling en uitroeiing van de natuurlijke omgeving. Dit gebeurde meestal op vreedzame wijze, hoewel het verzet ook geregeld grimmiger vormen aannam, waardoor de ruiten van chique winkelpanden sneuvelden en er auto’s in de fik vlogen. Opmerkelijker was in onze ogen echter het hardhandige optreden van de Franse politie. Vele tientallen demonstranten hebben inmiddels zwaar letsel opgelopen door de afgeschoten flashballs; rubberen kogels die alleen de Franse politie tegen de eigen bevolking mag gebruiken. Ook is de verhouding tussen politie en pers aanzienlijk verslechterd; op zaterdag, 20 april, heeft de politie meerdere journalisten opgepakt en verhinderd hun werk te doen. Dit gaat ver voor een Europese rechtstaat. Vorige week hebben tweehonderdvijftig journalisten een manifest ondertekend waarin ze de handelwijze van de politie veroordelen. Lees verder »

Telefooncel

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Het duurt vaak jaren voor je beseft dat iets wat er was nu uit het landschap is verdwenen. We hollen maar vooruit, paniekerige schapen, en we vergeten wat we achter ons hebben gelaten. De telefooncel! Ik besloot die middag een wandeling te maken over een mooi pad dat uitzicht biedt op de Mont Mézenc. We bevinden ons op de hoogvlakte van de Velay. Wel moest ik eerst een stukje met de auto. Ik parkeerde hem op het plein van een klein dorpje, voor een lage muur met daarachter de kerk, met aangrenzende pastorie – beide in ver gevorderde staat van verval – en naast een telefooncel. Hé – dacht ik, heb je die nog? Het glas van de cel was kapot, de hoorn van de telefoon foetsie. De draad bungelde er zielig bij. Ze hadden de cel niet weggehaald, het dorpje lag dan ook erg afgelegen. Lees verder »

Notre Dame de Paris

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Het dorp zat er in het café klaar voor: de tv-toespraak van president Macron die – wie weet – eindelijk belastingverlaging zou toezeggen. Het was tegen zevenen toen er op de zender werd ‘ingebroken’: de Notre Dame in Parijs in de hens! De kroeg viel stil.

Ik hoorde zo gauw niet wie de eerste was die een complottheorie ontvouwde. Hem werd hoofdschuddend het zwijgen opgelegd. Iedereen zat ontdaan naar de beelden uit Parijs te kijken. Dat Macron van zijn langverwachte redevoering afzag, ontging iedereen.

Het verbaasde me dat het dorp zo aangedaan was. Een kerkbrand in het verre Parijs, 900 km verderop. Die verafschuwde ‘capitale’ waar ze steeds maar besluiten nemen die in het dorp meer dan verkeerd vallen. En de mis op zondag is al jaren alleen nog een attractie voor circa 20 gelovigen die de Eerste Wereldoorlog nog hebben meegemaakt. Ik dacht altijd: Parijs en het geloof, daar hoef je hier niet mee aan te komen. Lees verder »

Valk in de boom

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Zoals zo vaak in Frankrijk werd mijn tuin door een hoge stenen muur van de straat afgescheiden. Ik zat in mijn werkkamer, ik keek uit op het terras en op het stuk tuin waartoe een trap naar beneden toegang gaf. Terras en tuin schemerden onder een reusachtige lindenboom. Geen schaduw zo gezond, zo rustgevend als die van de linde, is me verteld. Niet dat die dag nu zo zonnig was. Een dag zonder zon, of zelfs maar met weinig zon, is een zeldzaamheid in de Provence. Ik hoorde plotseling stemmen, vlakbij. Op straat? Nee, in de tuin! Ik besefte dat ik het portaal open had gelaten. Wat nog niet betekent dat mensen zomaar naar binnen mochten lopen. Toen, vlak voor het raam: een gestalte. Nog een. Ze loerden niet naar binnen, ze klopten niet op de tuindeur, ze keken naar boven, in de takken van de lindenboom. Ze maakten gebaren die ik niet kon plaatsen. Ik kon zo gauw niet zien wat een van de twee kerels in zijn hand hield, het bungelde en zag er onsmakelijk uit. Lees verder »

De literaire postdirecteur

Column door Renée Vonk

Wat er in dat pakje zat, vroeg de postdirecteur op het dorp toen ik de verdikte envelop door de spleet onder het kogelwerend glas van de balie probeerde door te schuiven. Ging niet, de deur ernaast moest open. Dus wilde hij eerst weten wat ie in handen gedrukt zou krijgen. Ik zie er niet direct uit als terrorist, en we kenden elkaar al wel min of meer van de dorpskroeg, maar ‘regels zijn regels’, zoals hij verduidelijkte, hij mocht geen pakketjes aannemen als de inhoud niet duidelijk was aangegeven. “En als het iets van waarde is moet dat ook gedeclareerd.”

“Een boek”, legde ik schouderophalend uit, “niks bijzonders, zelf geschreven, gaat naar een vriend. Geen bijzondere waarde.”

Hij veerde op. “Een boek?! Van uzelves? U bent schrijver!”

“Mwah, schrijver… Ik schrijf weleens wat op, eens in de zoveel tijd sla ik er een nietje door, en dan heb je een boek.”

Lees verder »