Schrijver in Frankrijk

Dan heb ik zoiets van…

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

‘Dan heb ik zoiets van…’ luidt de flard zin die mij toe floddert wanneer ik het grote plein van Lille oversteek. Nederlanders! ‘Dan heb ik zoiets van: nou joh…’. Waarom dat ‘van’? En vanwaar dat ‘hebben’? Goed Nederlands is: ‘Dan denk ik’ of ‘dan vind ik’ gevolgd door een dubbele punt, of anders ‘dan denk/vind ik dat…’ Toegegeven, slordig spreken, dat doen niet alleen veel Nederlanders. De Fransen kunnen er ook wat van. Het Franse equivalent van ‘dan heb ik zoiets van’ is ‘genre’. Iets is ‘genre’ dit, ‘genre’ dat. Ook hebben ze de kwalijke neiging hun zinnen met ‘et tout’ te eindigen. Kortom, we houden het vaag. Lees verder »

Schraper

Willem van Toorn is dichter, romancier en vertaler. Hij heeft vele werken op zijn naam staan. Voor de dichtbundels Het landleven (1981) en Eiland (1991) ontving hij respectievelijk de Jan Campertprijs en de Herman Gorterprijs. In 2010 ontving Van Toorn de Groenveldprijs van het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit voor zijn bijdrage aan het debat over groene ruimte. In 2015 zijn twee nieuwe boeken van hem verschenen, een biografie van de uitgever Querido (Emmanuel Querido, een leven met boeken, Querido, 2015) en een essaybundel over Europese landschappen en de vrije markt, Zolang deze heuvels van aarde zijn, met foto’s door Ineke Holzhaus. Willem van Toorn woont in de Berry. Dit gedicht is een primeur. Het drukt grote verwondering uit: wat is het Franse landschap toch oud, en hoe onvoorstelbaar lang bewoond ! Lees verder »

De gelukkigste man van Parijs

Column door Frans Willem Verbaas

Octave Uzanne werd in 1851 geboren in Auxerre, een stad in Bourgondië, op ongeveer honderdvijftig kilometer van Parijs. Toen Octave zestien jaar was, overleed zijn vader, een welgesteld zakenman. Met zijn moeder en broer verhuisde Uzanne naar Parijs waar hij zijn schoolopleiding afrondde. Vanaf het moment dat hij, op eenentwintigjarige leeftijd, de beschikking kreeg over een aanzienlijk erfdeel, was hij een vrij man. Hij kon met de rest van leven doen wat hij wilde, zonder zich al te veel zorgen te maken om werk of inkomen. Deze vrijheid was aan Octave Uzanne welbesteed. Hij besloot zijn leven te wijden aan zijn drie grote passies: boeken, schrijven en vrouwen. Lees verder »

Beschaving

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Dat jullie te Parijs niet gehinderd worden door enig idee van beschaving, dat is geen nieuws. Ik kijk weer – opgelucht als altijd in september – terug op een zomer met iets teveel van die 75- en 92-kentekens op iets te florissante automobielen die niet in onze Provençaalse contreien van de 2CV en de R4 thuishoren. Ze zijn weer weg, God of Allah zij dank. Over de Parijzenaar an sich hebben we het eerder gehad. Gemiddeld een licht verstandelijk gehandicapte druktemaker die bij ons ‘en vacance’ de gebraden haan uithangt. Als ze per ongeluk in ons gehucht belanden, betalen ze € 3,50 voor een glas rosé, het tarief voor ons dorpelingen is het hele jaar € 1,50. Provençaalse boerenslimheid en de Parijzenaar maar denken dat hij voordelig uit is.

Met jullie gaat het van kwaad tot nog erger. Althans als waar is wat er in De Volkskrant stond. Ik lees dat katholieke orgaan niet, de paus is mijn vriend niet, iemand stuurde me een knipsel. Waarin stond dat de klassieke Parijse bistro op apengapen ligt. Lees verder »

De pastoor en de president

Column door Michiel Hendryckx

Het is akelig november als de net afgestudeerde pastoor in zijn eerste parochie arriveert. Ik ben op de middag van de laatste dag van augustus in Ambricourt. In de verwaarloosde wei voor de kerk bloeit het fluitenkruid. Het komt goed uit dat de wereld stil staat in deze uithoek van Frans-Vlaanderen. Ik ben hier op zoek naar het decor van Georges Bernanos’ diep religieuze roman Journal d’un curé de campagne. Het boek werd in 1950 in Frankrijk uitgeroepen tot een van de belangrijkste van de eerste helft van de 20ste eeuw. Tot ver in de jaren zestig bleef de roman gegeerd. Toen de studieprefect me in de bibliotheek van het internaat het boek zag ontlenen, raadde hij me de lectuur af. Het was te vroeg. Deze week, ruim vijftig jaar later heb ik het in de Gentse stadsbibliotheek ontleend. Lees verder »