Schrijver in Frankrijk

Valk in de boom

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Zoals zo vaak in Frankrijk werd mijn tuin door een hoge stenen muur van de straat afgescheiden. Ik zat in mijn werkkamer, ik keek uit op het terras en op het stuk tuin waartoe een trap naar beneden toegang gaf. Terras en tuin schemerden onder een reusachtige lindenboom. Geen schaduw zo gezond, zo rustgevend als die van de linde, is me verteld. Niet dat die dag nu zo zonnig was. Een dag zonder zon, of zelfs maar met weinig zon, is een zeldzaamheid in de Provence. Ik hoorde plotseling stemmen, vlakbij. Op straat? Nee, in de tuin! Ik besefte dat ik het portaal open had gelaten. Wat nog niet betekent dat mensen zomaar naar binnen mochten lopen. Toen, vlak voor het raam: een gestalte. Nog een. Ze loerden niet naar binnen, ze klopten niet op de tuindeur, ze keken naar boven, in de takken van de lindenboom. Ze maakten gebaren die ik niet kon plaatsen. Ik kon zo gauw niet zien wat een van de twee kerels in zijn hand hield, het bungelde en zag er onsmakelijk uit. Lees verder »

De literaire postdirecteur

Column door Renée Vonk

Wat er in dat pakje zat, vroeg de postdirecteur op het dorp toen ik de verdikte envelop door de spleet onder het kogelwerend glas van de balie probeerde door te schuiven. Ging niet, de deur ernaast moest open. Dus wilde hij eerst weten wat ie in handen gedrukt zou krijgen. Ik zie er niet direct uit als terrorist, en we kenden elkaar al wel min of meer van de dorpskroeg, maar ‘regels zijn regels’, zoals hij verduidelijkte, hij mocht geen pakketjes aannemen als de inhoud niet duidelijk was aangegeven. “En als het iets van waarde is moet dat ook gedeclareerd.”

“Een boek”, legde ik schouderophalend uit, “niks bijzonders, zelf geschreven, gaat naar een vriend. Geen bijzondere waarde.”

Hij veerde op. “Een boek?! Van uzelves? U bent schrijver!”

“Mwah, schrijver… Ik schrijf weleens wat op, eens in de zoveel tijd sla ik er een nietje door, en dan heb je een boek.”

Lees verder »

Ze weten je te vinden

Column door Peter Hagtingius

Ik ben zo’n laatste Neanderthaler die het leven fluitend doorstaat zonder de assistentie van een mobiele telefoon. Ik zie de charme van immer bereikbaarheid niet in. Ik prefereer ongestoord ouwehoeren op het café-terras van mijn Provençaals gehucht. Over die arrogante kwibus Macron natuurlijk, over de Hesjes die een bommetje leggen onder de gedateerde invulling van een volksvertegenwoordiging, over de trammelant van die groene eco’s die onze diesels te grazen willen nemen. Die nooit kaduuk gaan en in het kader van de kringloperij nog jaren mee kunnen. Rookpluimen? Wij roken ook en zitten dik in ons groen. Als je ons van de zomer tegenkomt op ons terras en je kunt ons verstaan, denk je vast: wat een rare mensen. Vakantie toch? En dan politiek? Ja, altijd. Tenzij onze rugbyclub Toulon weer eens verloren heeft. Twee jaar geleden nog Europees kampioen, nu degradatiekandidaat. Lees verder »

Inclusief wijn drinken

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Als kind fascineerden mij de felle kleuren van de verschillende smaken limonade. Ik zie ze nog voor me, meerdere glazen op een rijtje, in het ene glas zat groene munt, in het andere rode grenadine, in het derde citroensiroop. Mijn moeder wantrouwde deze kleuren. Ze had het over kleurstoffen. We kregen daarom appelsap te drinken. Ik vond dat altijd nogal ontnuchterend. Vooral vanwege de kleur ervan, een onbestemd moddergroen. Een ontnuchtering als wanneer je je op de kermis aan de felgekleurde botsautootjes hebt vergaapt en je daarna terugloopt naar de parking: wat zijn de kleuren van de ‘gewone’ auto’s toch vaal en saai! Toen een kennis me laatst vertelde dat hij op een avond zes kleuren wijn had geschonken, was ik meteen een en al oor. Het kind in me werd wakker. Lees verder »

De Franse gouvernante

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Zijn naam klinkt Frans, zijn familie was waarschijnlijk van hugenoten-afkomst, maar hij groeide op in een braaf Middelburgs gezin. We hebben het over Nederlands eerste cabaretier, Jean-Louis Pisuise. Hij begon zijn carrière als journalist en in die hoedanigheid maakte hij samen met een collega bij de krant een toer door Nederland, ze hadden zich vermomd als Italiaanse straatzangers. Het verslag van hun reis werd een groot succes. Pisuisse had intussen de smaak te pakken, hij ging weer op reis, ditmaal door heel Europa. In Parijs kwam hij toen in aanraking met de bekende chansonnier Aristide Bruant. Deze naam zegt jullie niets? En als ik zeg ‘de man met de rode sjaal’, degene die door de schilder Toulouse-Lautrec is vereeuwigd – jullie weten wel, van de affiche? O, ja! Jazeker! Van het optreden van deze artiest, en van het Parijse cabaret in het algemeen (Moulin rouge, de cancan enzovoort), raakte Pisuisse dusdanig onder de indruk dat hij terug in Nederland zijn eigen cabaret oprichtte. Hij bracht daarmee zwier en iets van frivole snaaksheid in het stijve, calvinistische Nederland. Zijn leven was roerig, vol liefdesaffaires, en met op laatst een moord. Een echte ‘crime passionnel’, hij werd door een amant van zijn vrouw doodgeschoten. Dat was in 1927. Lees verder »