Franse gemoedelijkheid, hoe lang nog?
20 apr, 2018 Onderdeel van politiques | Geen reacties »Column door Caspar Visser ‘t Hooft
Er zijn dingen die tot voor kort geen prijs hadden. Dat was wanneer de postbode bij je langs kwam, niet alleen om wat vervelende bankrekeningafschriften in je postvak te schuiven, maar ook om een glaasje bij je te komen drinken. Voor vereenzaamde oude mensen, op een platteland dat leegloopt, was de komst van de postbode een gebeurtenis waar ze de hele ochtend naar uitzagen. Het ging niet zozeer om de post als wel om het gezellige praatje. En daarbij was de postbode echt niet te beroerd om even naar een lekkende kraan te kijken, of een zware butafles op te tillen. Veel Nederlanders hebben de afgelopen tijd naar Frankrijk de wijk genomen, omdat daar – in de provincie, althans – alle managementplannen van geprivatiseerde ex-staatsinstanties nog stuk liepen op een onzichtbare muur van stugge gemoedelijkheid. Ze vonden dat in Nederland deze gemoedelijkheid was verdwenen. Onder de huidige president Macron zal datgene wat ze in Nederland achter zich lieten hen in rap tempo inhalen. Goed, onder de vorige twee presidenten was de tendens al gezet, maar met Macron is alles in een stroomversnelling geraakt. Hij wil het land niet ‘hervormen’, zoals zijn voorgangers, hij wil het ‘transformeren’. Frankrijk moet worden de ‘Entreprise France’, met Macron als voorzitter van de raad van commissarissen. Wat vroeger gratis gebeurde, gewoon vanuit medemenselijkheid, is nu opeens marktwaar geworden: de Besloten Vennootschap La Poste (de Staat is nog steeds de grootste aandeelhouder, maar er wordt over gepraat hier verandering in te brengen) heeft zijn dienstenpakket uitgebreid, het omvat nu ook bezoeken en eventueel hulp aan oude mensen – tegen geld. Er zijn tarieven opgesteld. Als de Fransen Macron zijn ambtstermijn laten uitzitten, zal hij een Frankrijk achterlaten waaruit alle vrolijke, rommelige gemoedelijkheid is verdwenen. Lees verder »