Schrijver in Frankrijk

Notre Dame de Paris

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Het dorp zat er in het café klaar voor: de tv-toespraak van president Macron die – wie weet – eindelijk belastingverlaging zou toezeggen. Het was tegen zevenen toen er op de zender werd ‘ingebroken’: de Notre Dame in Parijs in de hens! De kroeg viel stil.

Ik hoorde zo gauw niet wie de eerste was die een complottheorie ontvouwde. Hem werd hoofdschuddend het zwijgen opgelegd. Iedereen zat ontdaan naar de beelden uit Parijs te kijken. Dat Macron van zijn langverwachte redevoering afzag, ontging iedereen.

Het verbaasde me dat het dorp zo aangedaan was. Een kerkbrand in het verre Parijs, 900 km verderop. Die verafschuwde ‘capitale’ waar ze steeds maar besluiten nemen die in het dorp meer dan verkeerd vallen. En de mis op zondag is al jaren alleen nog een attractie voor circa 20 gelovigen die de Eerste Wereldoorlog nog hebben meegemaakt. Ik dacht altijd: Parijs en het geloof, daar hoef je hier niet mee aan te komen. Lees verder »

Valk in de boom

Column door Caspar Visser ’t Hooft

Zoals zo vaak in Frankrijk werd mijn tuin door een hoge stenen muur van de straat afgescheiden. Ik zat in mijn werkkamer, ik keek uit op het terras en op het stuk tuin waartoe een trap naar beneden toegang gaf. Terras en tuin schemerden onder een reusachtige lindenboom. Geen schaduw zo gezond, zo rustgevend als die van de linde, is me verteld. Niet dat die dag nu zo zonnig was. Een dag zonder zon, of zelfs maar met weinig zon, is een zeldzaamheid in de Provence. Ik hoorde plotseling stemmen, vlakbij. Op straat? Nee, in de tuin! Ik besefte dat ik het portaal open had gelaten. Wat nog niet betekent dat mensen zomaar naar binnen mochten lopen. Toen, vlak voor het raam: een gestalte. Nog een. Ze loerden niet naar binnen, ze klopten niet op de tuindeur, ze keken naar boven, in de takken van de lindenboom. Ze maakten gebaren die ik niet kon plaatsen. Ik kon zo gauw niet zien wat een van de twee kerels in zijn hand hield, het bungelde en zag er onsmakelijk uit. Lees verder »

De literaire postdirecteur

Column door Renée Vonk

Wat er in dat pakje zat, vroeg de postdirecteur op het dorp toen ik de verdikte envelop door de spleet onder het kogelwerend glas van de balie probeerde door te schuiven. Ging niet, de deur ernaast moest open. Dus wilde hij eerst weten wat ie in handen gedrukt zou krijgen. Ik zie er niet direct uit als terrorist, en we kenden elkaar al wel min of meer van de dorpskroeg, maar ‘regels zijn regels’, zoals hij verduidelijkte, hij mocht geen pakketjes aannemen als de inhoud niet duidelijk was aangegeven. “En als het iets van waarde is moet dat ook gedeclareerd.”

“Een boek”, legde ik schouderophalend uit, “niks bijzonders, zelf geschreven, gaat naar een vriend. Geen bijzondere waarde.”

Hij veerde op. “Een boek?! Van uzelves? U bent schrijver!”

“Mwah, schrijver… Ik schrijf weleens wat op, eens in de zoveel tijd sla ik er een nietje door, en dan heb je een boek.”

Lees verder »

Ze weten je te vinden

Column door Peter Hagtingius

Ik ben zo’n laatste Neanderthaler die het leven fluitend doorstaat zonder de assistentie van een mobiele telefoon. Ik zie de charme van immer bereikbaarheid niet in. Ik prefereer ongestoord ouwehoeren op het café-terras van mijn Provençaals gehucht. Over die arrogante kwibus Macron natuurlijk, over de Hesjes die een bommetje leggen onder de gedateerde invulling van een volksvertegenwoordiging, over de trammelant van die groene eco’s die onze diesels te grazen willen nemen. Die nooit kaduuk gaan en in het kader van de kringloperij nog jaren mee kunnen. Rookpluimen? Wij roken ook en zitten dik in ons groen. Als je ons van de zomer tegenkomt op ons terras en je kunt ons verstaan, denk je vast: wat een rare mensen. Vakantie toch? En dan politiek? Ja, altijd. Tenzij onze rugbyclub Toulon weer eens verloren heeft. Twee jaar geleden nog Europees kampioen, nu degradatiekandidaat. Lees verder »

Inclusief wijn drinken

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Als kind fascineerden mij de felle kleuren van de verschillende smaken limonade. Ik zie ze nog voor me, meerdere glazen op een rijtje, in het ene glas zat groene munt, in het andere rode grenadine, in het derde citroensiroop. Mijn moeder wantrouwde deze kleuren. Ze had het over kleurstoffen. We kregen daarom appelsap te drinken. Ik vond dat altijd nogal ontnuchterend. Vooral vanwege de kleur ervan, een onbestemd moddergroen. Een ontnuchtering als wanneer je je op de kermis aan de felgekleurde botsautootjes hebt vergaapt en je daarna terugloopt naar de parking: wat zijn de kleuren van de ‘gewone’ auto’s toch vaal en saai! Toen een kennis me laatst vertelde dat hij op een avond zes kleuren wijn had geschonken, was ik meteen een en al oor. Het kind in me werd wakker. Lees verder »