Schrijver in Frankrijk

Droomvrouw

Paul Gellings is dichter, schrijver en vertaler. Bij Arbeiderspers kwamen enkele van zijn gedichtenbundels uit. Zijn romans zijn onder andere Witte paarden (2001), De zomer van Icarus (2010), Verbrande schepen (2011) en Augustusland (2013). In 2014 is van hem een roman in het Frans in het licht gebracht: Amsterdam Quartier Sud (Ed. Pierre Guillaume de Roux), en twee jaar geleden verscheen de roman De jacht op de klaproos. Vorig jaar kwam een bundel korte verhalen uit: Zondagavondbuurt. Paul Gellings is door het Franse ministerie van Cultuur onderscheiden voor de manier waarop hij al sinds bijna veertig jaar de Franse taal en cultuur onder de aandacht brengt. Lees verder »

Het bloed kruipt…

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Jacob van Loo was een gevestigde naam binnen de Amsterdamse schilderswereld. Het schilderen van mythologische taferelen hoorde bij het vak, dat vond altijd aftrek. Jacob had een duidelijke voorkeur voor vrouwelijk haast-naakt: een wulpse Danaé, moeder van Perseus, een Ariane met blote borsten, dansende bacchanten. Toen hij opdracht kreeg voor een Bijbels tafereel, koos hij voor Bathseba, de vrouw die koning David verleidde. Ook de machtigen van de toenmalige Republiek hadden de weg naar zijn atelier op de Rozengracht gevonden. Van Jacob zijn portretten bewaard van de stadhouder van Friesland, Willem Frederik van Nassau-Dietz, van Johan Huydecoper, heer van Maarsseveen, van Johan Ortt, van kasteel Nijenrode, en van zijn vrouw Luctretia Boudaen. In 1660 stak hij tijdens een kroegruzie een mes in de buik van een man genaamd Henk Breda. Deze man stierf aan de gevolgen. Over Jacob werd het doodsvonnis uitgesproken. Hals over kop vluchtte hij met zijn familie uit de stad, hij was voorgoed uit de Republiek verbannen. Hij begaf zich naar Parijs, waar hij met open armen werd ontvangen, en waar hij binnen de kortste keren zich op nog groter aanzien kon laten voorstaan dan hij ooit in Holland had genoten. Hij werd de stamvader van een beroemde Franse schildersdynastie, les peintres Van Loo. Lees verder »

Veuillez agréer…

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Je moet met de tijd meegaan. O? – zeg ik: waarom eigenlijk? Trouwens, weten jullie wel waar jullie het over hebben wanneer jullie deze grootste-banaliteit-van-de-wereld napraten? Wat is de tijd? Zijn dat een stelletje hipsters met brillen en baarden die in open-spaces in Silicon Valleys, en wat nog meer, rondhuppelen en daar allemaal draadloze prutsdingetjes verzinnen, ten bate van het idool genaamd communicatie. Ik besluit stil te staan. Want voor we verder meegaan met de tijd en met communiceren is het de hoogste tijd dat we eens goed nadenken over goede manieren. Bijvoorbeeld: tot twintig jaar geleden schreven we brieven, we schrijven nu mails. Aan het schrijven van brieven waren vaste regels verbonden, vrucht van eeuwen schaven en beschaven. Regels bestemd om uitdrukking te geven aan een juiste verhouding tussen de mensen, een heilzaam evenwicht tussen nabijheid en afstand. Het fenomeen email heeft hierin grote verwarring gebracht. Lees verder »

Tot de herfst dan maar

Column door Renée Vonk

Het was een mooie donderdagochtend. De herder met wie ik vaak en het hele jaar door via Facebook contact heb, had zijn komst met zijn kudde schapen en geiten aangekondigd. Vorig jaar was ie ook geweest. Nadat hij eerst gevraagd had of het mocht, met zijn troupeau mijn terrein op. Ja, natuurlijk. Graag zelfs! Ecologisch verantwoord snoeien, wat wil je nog meer? Bovendien ben ik van de dieren. Weet je wat echt genieten is? In je tuin op de grond zitten en dan besnuffeld worden door geiten en schapen die je verslijten voor een idioot die in de weg zit. Ik heb vooral iets met geiten. Afgestudeerde biologen of zo zullen wel roepen dat het niet klopt, maar ik weet op grond van fantastische ervaringen dat je ook met geiten een heel persoonlijk contact kunt opbouwen. Schapen zijn eerder een beetje dom, maar ja, wie niet? Lees verder »

Medaille-inflatie

Column door Peter Hagtingius

Ik hoef in april maar even in de buurt te zijn of ik parkeer mijn niet zo’n bolide (Citroën 2 CV) ter hoogte van de Foire de Brignoles, de beroemde jaarmarkt in de gelijknamige stad in de Var, dit keer voor 89e keer georganiseerd. Van oorsprong een soort landbouwbeurs, maar inmiddels uitgegroeid tot een massa-evenement. Met kermisattracties en food-trucks, met proeverijen en de allernieuwste tractoren en helaas ook dieren. Die lijden onder het spektakel. Toevallig was ik er ditmaal toen de uitslag bekend werd gemaakt van de olijfolie-competitie. Een panel van ‘experts’, begreep ik, had 144 oliën geproefd en beoordeeld. Mede in aanmerking genomen dat ik in principe Italiaanse olijfolie prefereer boven Franse leek me dat een vrij kansloos sisyphus-klusje. De jury bleek zich er doorheen geslagen te hebben. En bekroonde niet minder 50 oliën met een medaille. Ik vond dat een beetje véél eremetaal. Hoe serieus moet je een zwaar overbevolkt ereschavot nemen? Lees verder »