Veuillez agréer…

18 mei, 2018 Onderdeel van plaisanteries | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Je moet met de tijd meegaan. O? – zeg ik: waarom eigenlijk? Trouwens, weten jullie wel waar jullie het over hebben wanneer jullie deze grootste-banaliteit-van-de-wereld napraten? Wat is de tijd? Zijn dat een stelletje hipsters met brillen en baarden die in open-spaces in Silicon Valleys, en wat nog meer, rondhuppelen en daar allemaal draadloze prutsdingetjes verzinnen, ten bate van het idool genaamd communicatie. Ik besluit stil te staan. Want voor we verder meegaan met de tijd en met communiceren is het de hoogste tijd dat we eens goed nadenken over goede manieren. Bijvoorbeeld: tot twintig jaar geleden schreven we brieven, we schrijven nu mails. Aan het schrijven van brieven waren vaste regels verbonden, vrucht van eeuwen schaven en beschaven. Regels bestemd om uitdrukking te geven aan een juiste verhouding tussen de mensen, een heilzaam evenwicht tussen nabijheid en afstand. Het fenomeen email heeft hierin grote verwarring gebracht. Lees verder »

Tot de herfst dan maar

4 mei, 2018 Onderdeel van proses | Geen reacties »

Column door Renée Vonk

Het was een mooie donderdagochtend. De herder met wie ik vaak en het hele jaar door via Facebook contact heb, had zijn komst met zijn kudde schapen en geiten aangekondigd. Vorig jaar was ie ook geweest. Nadat hij eerst gevraagd had of het mocht, met zijn troupeau mijn terrein op. Ja, natuurlijk. Graag zelfs! Ecologisch verantwoord snoeien, wat wil je nog meer? Bovendien ben ik van de dieren. Weet je wat echt genieten is? In je tuin op de grond zitten en dan besnuffeld worden door geiten en schapen die je verslijten voor een idioot die in de weg zit. Ik heb vooral iets met geiten. Afgestudeerde biologen of zo zullen wel roepen dat het niet klopt, maar ik weet op grond van fantastische ervaringen dat je ook met geiten een heel persoonlijk contact kunt opbouwen. Schapen zijn eerder een beetje dom, maar ja, wie niet? Lees verder »

Medaille-inflatie

29 apr, 2018 Onderdeel van proses | Geen reacties »

Column door Peter Hagtingius

Ik hoef in april maar even in de buurt te zijn of ik parkeer mijn niet zo’n bolide (Citroën 2 CV) ter hoogte van de Foire de Brignoles, de beroemde jaarmarkt in de gelijknamige stad in de Var, dit keer voor 89e keer georganiseerd. Van oorsprong een soort landbouwbeurs, maar inmiddels uitgegroeid tot een massa-evenement. Met kermisattracties en food-trucks, met proeverijen en de allernieuwste tractoren en helaas ook dieren. Die lijden onder het spektakel. Toevallig was ik er ditmaal toen de uitslag bekend werd gemaakt van de olijfolie-competitie. Een panel van ‘experts’, begreep ik, had 144 oliën geproefd en beoordeeld. Mede in aanmerking genomen dat ik in principe Italiaanse olijfolie prefereer boven Franse leek me dat een vrij kansloos sisyphus-klusje. De jury bleek zich er doorheen geslagen te hebben. En bekroonde niet minder 50 oliën met een medaille. Ik vond dat een beetje véél eremetaal. Hoe serieus moet je een zwaar overbevolkt ereschavot nemen? Lees verder »

Franse gemoedelijkheid, hoe lang nog?

20 apr, 2018 Onderdeel van politiques | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Er zijn dingen die tot voor kort geen prijs hadden. Dat was wanneer de postbode bij je langs kwam, niet alleen om wat vervelende bankrekeningafschriften in je postvak te schuiven, maar ook om een glaasje bij je te komen drinken. Voor vereenzaamde oude mensen, op een platteland dat leegloopt, was de komst van de postbode een gebeurtenis waar ze de hele ochtend naar uitzagen. Het ging niet zozeer om de post als wel om het gezellige praatje. En daarbij was de postbode echt niet te beroerd om even naar een lekkende kraan te kijken, of een zware butafles op te tillen. Veel Nederlanders hebben de afgelopen tijd naar Frankrijk de wijk genomen, omdat daar – in de provincie, althans – alle managementplannen van geprivatiseerde ex-staatsinstanties nog stuk liepen op een onzichtbare muur van stugge gemoedelijkheid. Ze vonden dat in Nederland deze gemoedelijkheid was verdwenen. Onder de huidige president Macron zal datgene wat ze in Nederland achter zich lieten hen in rap tempo inhalen. Goed, onder de vorige twee presidenten was de tendens al gezet, maar met Macron is alles in een stroomversnelling geraakt. Hij wil het land niet ‘hervormen’, zoals zijn voorgangers, hij wil het ‘transformeren’. Frankrijk moet worden de ‘Entreprise France’, met Macron als voorzitter van de raad van commissarissen. Wat vroeger gratis gebeurde, gewoon vanuit medemenselijkheid, is nu opeens marktwaar geworden: de Besloten Vennootschap La Poste (de Staat is nog steeds de grootste aandeelhouder, maar er wordt over gepraat hier verandering in te brengen) heeft zijn dienstenpakket uitgebreid, het omvat nu ook bezoeken en eventueel hulp aan oude mensen – tegen geld. Er zijn tarieven opgesteld. Als de Fransen Macron zijn ambtstermijn laten uitzitten, zal hij een Frankrijk achterlaten waaruit alle vrolijke, rommelige gemoedelijkheid is verdwenen. Lees verder »

De vaas van Vix

8 apr, 2018 Onderdeel van paysages | Geen reacties »

Column door Michiel Hendryckx

In het noorden van Bourgondië is men al sinds de jaren 40 op zoek naar Keltische resten. Begin 1953 vermoedt men aan de hand van een concentratie steenresten dat er zich in de buurt van het dorpje Vix een grafkamer bevindt waarvan de bovenliggende grafheuvel reeds lang is afgegraven. Op 8 januari sneeuwt het. Niettegenstaande het barre weer wordt verder gezocht. Naar de avond toe houden twee van de drie gravers het voor bekeken. Maurice Moisson, de ongeletterde visionair van de groep, doet verder. In de eerste duisternis haalt hij iets boven dat naar zijn gevoel een bronzen paardenzadel is. Het is een van de twee handvatten van wat later de geschiedenis zal ingaan als de Vaas van Vix. De vaas is een bronzen krater of mengvat dat als gift werd bijgezet in het graf van een Keltische prinses of priesteres die niet ouder werd dan dertig jaar. Gezien de rijkdommen in het graf moet de vrouw van aanzien zijn geweest. Bij haar schedel vindt men een 480 gram wegende gouden diadeem die vermoedelijk haar hoofd als kroon omsloot. Het strak vormgegeven en aan de uiteinden minutieus bewerkte juweel is van een tijdloze gaafheid. Lees verder »

« Vorige Berichten