Schrijver in Frankrijk

Ons eerste rolkoffertje

Column door Peter Hagtingius

Ofschoon ik het overbevolkte en luchtvervuilde Oranje Madurodam al jaren mijd, ben ik – vermoed ik – nog enigszins op de hoogte van de verwikkelingen in het vervallen vaderland. Dat heb ik niet te danken aan het NOS Journaal. Onder druk van een Nederlandse logé keek ik er weer eens naar. De berichtgeving opende met het kennelijk sensationele nieuws dat men te Korea of daaromtrent het homohuwelijk heeft geïntroduceerd. Daarna was er zo’n ‘duider’ die over borstimplantaten begon. Scheen iets mis mee te wezen. Haastig pakte ik mijn fles rosé en mijn sigaren, richting tuinterras. Een ‘duider’ is een als journalist vermomde betweter die de onderwijzer uithangt. Ik ben liever van boven wijzer. Ik werd teruggeroepen. Er was nieuws uit Nederland! Lees verder »

Taalgrensgebieden

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Streken die tussen een landsgrens en taalgrens liggen, ik heb daar altijd een voorkeur voor gehad. Zo’n streek is de Elzas. De streek ligt in Frankrijk, maar er wordt nog steeds een Duits dialect gesproken. De landsgrens volgt de loop van de Rijn, de taalgrens de kam van de Vogezen. Ja – en wat me nog meer fascineert, dat zijn gebieden (vaak gebiedjes) waaruit een taal zich heeft teruggetrokken, maar waar de plaatsnamen nog aan deze verdwenen taal herinneren. Zo heb je in de Vogezen een dal waar tot op zoveel meter hoogte het ‘Elsässisch’ wordt gesproken en ook de namen van de dorpen, de bergen, de bekens, de kasteelruïnes van Germaanse oorsprong zijn: Mutzig, Niederhaslach, Nideck, Lutzelhouse. Maar kom je nog hoger, dan blijkt alleen nog het Frans de voertaal te zijn. En toch blijven de topografische aanduidingen Duits klinken: Schirmeck, Waldersbach, Solbach. Ja, grappig zoals talen bewegen, als bij eb en vloed. En zoals sommige namen als fossielen achterblijven wanneer een taal-zee zich terugtrekt…  Lees verder »

Le douce France?

Column door Joke Hermsen en Caspar Visser ‘t Hooft

Al zesentwintig zaterdagen op rij wordt er in Frankrijk door vele (tien)duizenden ‘gele hesjes’ gedemonstreerd tegen armoede, sociaaleconomische ongelijkheid, milieuvervuiling en uitroeiing van de natuurlijke omgeving. Dit gebeurde meestal op vreedzame wijze, hoewel het verzet ook geregeld grimmiger vormen aannam, waardoor de ruiten van chique winkelpanden sneuvelden en er auto’s in de fik vlogen. Opmerkelijker was in onze ogen echter het hardhandige optreden van de Franse politie. Vele tientallen demonstranten hebben inmiddels zwaar letsel opgelopen door de afgeschoten flashballs; rubberen kogels die alleen de Franse politie tegen de eigen bevolking mag gebruiken. Ook is de verhouding tussen politie en pers aanzienlijk verslechterd; op zaterdag, 20 april, heeft de politie meerdere journalisten opgepakt en verhinderd hun werk te doen. Dit gaat ver voor een Europese rechtstaat. Vorige week hebben tweehonderdvijftig journalisten een manifest ondertekend waarin ze de handelwijze van de politie veroordelen. Lees verder »

Telefooncel

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Het duurt vaak jaren voor je beseft dat iets wat er was nu uit het landschap is verdwenen. We hollen maar vooruit, paniekerige schapen, en we vergeten wat we achter ons hebben gelaten. De telefooncel! Ik besloot die middag een wandeling te maken over een mooi pad dat uitzicht biedt op de Mont Mézenc. We bevinden ons op de hoogvlakte van de Velay. Wel moest ik eerst een stukje met de auto. Ik parkeerde hem op het plein van een klein dorpje, voor een lage muur met daarachter de kerk, met aangrenzende pastorie – beide in ver gevorderde staat van verval – en naast een telefooncel. Hé – dacht ik, heb je die nog? Het glas van de cel was kapot, de hoorn van de telefoon foetsie. De draad bungelde er zielig bij. Ze hadden de cel niet weggehaald, het dorpje lag dan ook erg afgelegen. Lees verder »

Notre Dame de Paris

Column (in briefvorm) door Peter Hagtingius en Julia Fortuin

Dag Julia,

Het dorp zat er in het café klaar voor: de tv-toespraak van president Macron die – wie weet – eindelijk belastingverlaging zou toezeggen. Het was tegen zevenen toen er op de zender werd ‘ingebroken’: de Notre Dame in Parijs in de hens! De kroeg viel stil.

Ik hoorde zo gauw niet wie de eerste was die een complottheorie ontvouwde. Hem werd hoofdschuddend het zwijgen opgelegd. Iedereen zat ontdaan naar de beelden uit Parijs te kijken. Dat Macron van zijn langverwachte redevoering afzag, ontging iedereen.

Het verbaasde me dat het dorp zo aangedaan was. Een kerkbrand in het verre Parijs, 900 km verderop. Die verafschuwde ‘capitale’ waar ze steeds maar besluiten nemen die in het dorp meer dan verkeerd vallen. En de mis op zondag is al jaren alleen nog een attractie voor circa 20 gelovigen die de Eerste Wereldoorlog nog hebben meegemaakt. Ik dacht altijd: Parijs en het geloof, daar hoef je hier niet mee aan te komen. Lees verder »