Hoge onzichtbaarheid

25 jul, 2018 Onderdeel van proses | 1 Reactie»

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Het is een vaste prik om het beeld tegen het geschreven woord uit te spelen. Alles wat beeld is, is slecht en maakt dom. Alles wat woord is loutert en verheft de geest. Een dergelijke tegenoverstelling van beeld en woord is te simplistisch. Het beeld zou geen plaats meer overlaten aan de verbeelding, het woord wel. Dit is niet waar. Alles hangt af van welk beeld, alles hangt ook af van welk woord. Er zijn woorden waarmee je alle lust tot verbeelding bij de mensen kapot maakt. En omdat deze lust tot verbeelding datgene is wat van mensen nu juist mensen maakt, maak je met die woorden ook domweg mensen kapot. Vandaar dat die woorden ‘dooddoeners’ worden genoemd. Ik denk aan woorden die hetzij alles tot de meest rauwe werkelijkheid herleiden, hetzij alles in domme abstracte begrippen onderbrengen: “Goh, je hebt zeker een glaasje te veel in je nek”, “Kortom, je bent een idealist”, enzovoort… Lees verder »

Een prins in zijn ruïne

15 jul, 2018 Onderdeel van paysages | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Zo, nu kan erover schrijven, ik lees dat het kasteel wordt gerestaureerd. Zolang het nog een geheimzinnige ruïne was, stond ik het mezelf niet toe er gewag van te maken. Uit angst de ruïne onder de aandacht te brengen. Ik zag al hele mensenmassa’s in shortjes et basketbalpetten het half overgroeide pad door het bos naar boven lopen – ja, en bovengekomen maken ze roze bubbels met hun kauwgom, of zeggen ze “nou, nou.” Nee, niemand mocht ervan weten, van die hoge, witte façade die plotseling boven de kronkelweg langs het riviertje de Céou oprijst: in plaats van ramen vierkanten gaten, geen dak, aan weerszijden hoog opschietende schoorstenen. Een flits – en het is weer weg. Je moet het weten. Ik wist het, maar wilde dit niet delen. Nu wel. Het kasteel wordt gerehabiliteerd, weg het geheim. Lees verder »

Een Fabius die deugt

9 jul, 2018 Onderdeel van proses | 1 Reactie»

Column door Peter Hagtingius

Ik ben allerminst zo’n getikte francofiel, ik verblijf alleen maar in dit gehandicapte land omdat mijn echtgenote nergens anders wil wonen. Dus ja, ‘follow the leader’, er is geen alternatief. En ik moet toegeven dat het te doen is, wonen in de Provence. Behalve in het hoogseizoen als de trieste massa van té beknopt textiel en artistiek gedachte strohoeden luidruchtig vakantie komt vieren. Altijd weer opgelucht als het 1 september is. Dan zijn we weer onder ons, het toeristisch tuig van de richel is opgerot. Heel soms ben ik zelfs wel een beetje trots op Frankrijk. Dezer dagen bijvoorbeeld want ‘Les Sages’ (de Wijzen) van de Conseil Constitutionel hebben in een oordeel met betrekking tot migranten de betekenis van ‘fraternité’ (broederschap) in de republikeinse slogan ‘liberté, égalité, fraternité’ nog maar weer eens benadrukt. In concreto: het is de uitvoerende macht voortaan verboden mensen te vervolgen die zonder winstoogmerk migranten een handje helpen. Lees verder »

Hongaarse

7 jul, 2018 Onderdeel van paysages | Geen reacties »

Column door Peter Hagtingius

Hét dorpsgeheim onthuld! Zo’n twee jaar geleden verkaste ik van een Provençaals dorp naar een kleiner gehucht, 5 kwartier verderop, dieper of eigenlijk hoger in de Var, verder weg van Le Grand Bleu met zijn toerisme-terror. Die verhuizing was emotioneel lastig. Mijn hele bestaan in Zuid-Frankrijk was begonnen in het dorpje dat ik achterliet. Ik kende er na de inburgeringscursus die een paar jaar in beslag had genomen, zo ongeveer iedereen. Ik wist wie bij wie hoorde, wat helemaal niet zo moeilijk was toen ik doorhad dat er een ‘moeder van alle kinderen’ de scepter zwaaide. Dat was ze natuurlijk niet, moeder van alle kinderen, ik had haar die bijnaam gegeven toen ik snapte dat ze matrone van de grote familie was die het dorp buiten het gekozen gezag om bestuurde. Met hulp van de koude kant, veel aangetrouwde schoonzonen en –dochters, die hun plekje in de gemeenschap in een mum van tijd veroverden. Lees verder »

Madame La Joie

22 jun, 2018 Onderdeel van proses | Geen reacties »

Column door Caspar Visser ‘t Hooft

Madame La Joie – zo noem ik haar maar. Ik kende haar niet, ik wist niets van haar af. Maar ik hoefde maar, in ons centrum, een conferentie bij te wonen, of daar zat ze, ergens in de zaal, altijd met een even verrukte glimlach. Niet dat die conferenties nu altijd zo feestelijk waren. Het ging over serieuze zaken, politiek, ethiek, milieu. Eigenlijk bleef ik het liefste thuis, maar dat kon niet. Ambtshalve moest ik van de partij zijn. En daar zat ze dan, met haar glimlach. Ze zag eruit als iets dat het midden houdt tussen een prerevolutionaire markiezin en een circusmadam. Een hoog kapsel, een gezicht vol verf, het geheel tamelijk volimuneus – volume gewikkeld in meerdere lagen bonte stof. En toch was ze verre van ordinair, ze had beslist een zekere distinctie (zal ik haar voortaan Madame de Lajoie noemen?). En dan was er vooral die glimlach – ja, en maar glimlachen…  Lees verder »

« Vorige Berichten